του Λουκά Τσουκνίδα
Εδώ και κάμποσο καιρό η καριέρα του Πολ Βερχόφεν στο Χόλιγουντ είχε πάρει την κατηφόρα. Δεν ανησύχησα ποτέ γι’ αυτόν, αφού μια ταινία όπως το ”Showgirls” δε μπορεί παρά να σημαίνει ότι ξέρεις να χαίρεσαι τη δουλειά σου.
Όταν έμαθα πως γυρίζει ξανά στην Ολλανδία για να κάνει ταινία με ναζί και αντιστασιακούς ανησύχησα. Όλα ήρθαν στη θέση τους μόλις αντίκρισα την καινούργια του πρωταγωνίστρια. Το ”Black Book” δεν είναι απλοϊκή ταινία, αλλά η υπερβολική λατρεία του Βερχόφεν για την ηρωίδα του, μάλλον υποβαθμίζει το σύνολο.
Η Ραχήλ είναι μια πανέμορφη εβραιοπούλα, πρώην τραγουδίστρια σε καμπαρέ, που κρύβεται από τους Γερμανούς στην κατεχόμενη Ολλανδία. Όταν σε μια απόπειρα να φυγαδευτούν μαζί με άλλους ομόφυλούς της πέφτουν σε ενέδρα, η Ραχήλ επιζεί και σώζεται από κάποιον χωρικό. Μέσω αυτού παίρνει καινούργια ταυτότητα και έρχεται σε επαφή με την ολλανδική αντίσταση όπου αναλαμβάνει την πρώτη της μυστική αποστολή. Τότε, ερωτεύεται το αντικείμενό της, τον αξιωματικό των ναζί Λούντβιχ Μούντσε και τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα πιο πολύ...
Η ταινία του Βερχόφεν απέχει πολύ από μια στερεοτυπική ταινία για τη συγκεκριμένη εποχή. Εντάξει, οι Γερμανοί είναι οι κακοί, αλλά ο Μούντσε αποδεικνύεται αρκετά ευγενής για ”ναζιστικό γουρούνι” και οι αντιστασιακοί πιο πιστοί στην ”κλίκα” απ’ ότι στην ”ιδέα”.
Στη μέση όλων, η ερωτεύσιμη Ραχήλ που μετονομάζεται σε Έλις, μια εβραία που η φυλετική της ταυτότητα μεν, της δημιουργεί προβλήματα εκατέρωθεν, η ομορφιά της δε είναι ακόμα πιο αμφιλεγόμενη. Τελικά η γοητεία της επικρατεί στην πλοκή και στην οθόνη, με το φιλόδοξο σενάριο να μένει μοιραία στο φόντο.
Ίσως να είναι και καλύτερα, αφού κάποια στιγμή οι διαδοχικές ανατροπές έρχονται με ρυθμό σαπουνόπερας και το τελείως άκαιρο χιούμορ δε βοηθά να πάρει κανείς τα τεκταινόμενα στα σοβαρά. Η σκηνοθεσία είναι στιλ Βερχόφεν, με αρκετή ακάλυπτη σάρκα και μια ασταμάτητη λατρεία για την μούσα του, Κάρις ΦανΧούτεν- την οποία βέβαια οι άνδρες θεατές θα κατανοήσουν απόλυτα.
Πέρα από την ταλαντούχα ολλανδέζα, οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί, ειδικά οι δύο ναζί, Σεμπάστιαν Κοχ και Βάλντεμαρ Κόμπους.
Συνολικά η ταινία του Βερχόφεν είναι ενδιαφέρουσα. Δεν παύει όμως να μοιάζει σα μια χαμένη ευκαιρία για κάτι εξαιρετικό.
Βγαίνουν ακόμα:
- Το ψυχολογικό δράμα του Ντενί Ντερκούρ ”Το Κορίτσι που γυρίζει τις Σελίδες”.
- Δύο φιλόδοξες ελληνικές ταινίες με διαφορετικά τάργκετ γκρουπ. Η αδιάφορη μεταφορά του πετυχημένου θεατρικού του Θοδωρή Αθερίδη, ”Μια Μέλισσα τον Αύγουστο”, λες και εξυπηρετεί σε τίποτε να δεις το ίδιο πράγμα αλλά μπροστά σε κάμερα και η δεύτερη ταινία του δραστήριου νέου δημιουργού Αλέξανδρου Βούλγαρη (η σχέση του με το σινεμά είναι προφανής) με τον τίτλο ”Ροζ”. Δυστυχώς, η πολύ καλή καλλιτεχνική διεύθυνση δεν αποζημιώνει τη μέτρια υποκριτική του σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή και το μονοδιάστατο σενάριο.
