Ένας καλός μάγος γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα τι θέλει το κοινό του: να γελαστεί. Ο Κρίστοφερ Νόλαν παίζει το ρόλο του μάγου από τη θέση του σκηνοθέτη και μας χαρίζει μια ταινία σωστό κόλπο, άψογο και στα τρία του στάδια: την υπόσχεση, την εκτέλεση και το φινάλε.
Ο Ρόμπερτ Άντζιερ (Χιου Τζάκμαν) κι ο Άλφρεντ Μπόρντεν (Κρίστιαν Μπέιλ) είναι στο ξεκίνημα μιας υποσχόμενης καριέρας ως μάγοι. Ο πρώτος είναι άριστος διασκεδαστής κι ο δεύτερος καταπληκτικός στην επινόηση κόλπων. Ύστερα από ένα ατύχημα όπου η γυναίκα του Άντζιερ πεθαίνει στη μέση ενός μαγικού, εκείνος αποδίδει το λάθος στον Μπόρντεν. Έτσι, ξεκινά μια διαμάχη που θα τραβήξει στα άκρα με το ένα κόλπο να διαδέχεται το άλλο μέχρι τη μεγάλη έξοδο…
Η μάχη δυο πολύ έξυπνων και φιλόδοξων ανθρώπων ήταν πάντα ένα θέμα πολύ γοητευτικό. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δύο μάγους που η δουλειά τους είναι να καθηλώνουν το κοινό. Ο Νόλαν απογειώνει την κόντρα με τη σκηνοθεσία του, πάνω στο σενάριο που έγραψε ο ίδιος μαζί με τον αδερφό του.
Κι αν πηδάει εδώ και κει στο χρόνο αποσπώντας την προσοχή μας ας πούμε ότι είναι κομμάτι του μαγικού του. Το σενάριο είναι έξυπνο με κύριο συστατικό την ανατροπή στην ανατροπή. Η επιστημονική φαντασία χαλάει λίγο τη γλύκα, αφού οι ανθρώπινες επινοήσεις για να ξεγελαστεί το μάτι είναι απείρως πιο γοητευτικές. Παρ’ όλ’ αυτά, η εκμετάλλευση της διαβόητης περίπτωσης Τέσλα προσθέτει το κάτι παραπάνω.
Ο Άντζιερ πέφτει στην παγίδα που στήνει ο ίδιος για το κοινό του. Η εμμονή του να βρει κάτι εκεί που δεν υπάρχει τον οδηγεί πέρα κι απ’ αυτό που έψαχνε. Τον οδηγεί να γελαστεί. Ο Χιου Τζάκμαν τα καταφέρνει περίφημα, όπως κι ο Κρίστιαν Μπέιλ με τη βαριά προφορά του από τις φτωχογειτονιές του Λονδίνου. Άψογος ο Μάικλ Κέιν στο ρόλο του βετεράνου εφευρέτη μαγικών τρικ και τελείως διακοσμητική η Σκάρλετ Γιόχανσον στο ρόλο της γυναίκας που μπαίνει ανάμεσα στους δύο αντιπάλους.
Μια πολύ καλή κινηματογραφική εμπειρία, ακόμα κι αν καταλάβεις τα τρικ που σου ετοιμάζει.
Οι υπόλοιπες
Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ είχε πει κάποτε ότι το ”Άρωμα” του Πάτρικ Ζίσκιντ δε γίνεται ταινία. Ο Τομ Τίκβερ το απέδειξε. Πλήρως αποτυχημένη η προσπάθειά του, υποτίμηση του θεατή και σπατάλη της κινηματογραφικής γλώσσας.
Για τους μικρούς θεατές, που έχουν την τιμητική τους, βγαίνουν: το ”Arthur & the Minimoys” του Λικ Μπεσόν, το ”Σάρλοτ η Αραχνούλα”, το γαλλικό ανιμέισιον ”Micropolis”, η επανέκδοση του παλιότερου ”Το Σκυλί που σταμάτησε τον Πόλεμο” και η ταινία με μαριονέτες ”Strings, Το Νήμα της Ζωής”.
Ακόμα, το καλό Ιταλικό οικογενειακό δράμα ”Anche Libero va Bene”, το εφηβικό ταινιάκι τρόμου ”Black Christmas”, η κωμωδία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη ”Straight Story” και το κινέζικο έπος πολεμικών τεχνών ”Δείπνο δολοφόνων”.
Λουκάς Τσουκνίδας
