Αγαπημένοι χαρακτήρες ελληνικών ταινιών

Αυτές τις μέρες που το Lockdown συνεχίζεται, έχουμε εκτιμήσει δίχως άλλο την τέχνη του κινηματογράφου που μας συντρόφευσε όσο λίγες, τον τελευταίο καιρό. Πέρα από σκηνοθεσία, φωτογραφία και σωστά κάδρα, οι ήρωες που απαθανατίζονται στη μεγάλη οθόνη είναι αυτοί που πάντα ξεχωρίζουμε και μνημονεύουμε ευκαιρίας δοθείσης. Ήμασταν ιδιαιτέρως τυχεροί στη χώρα μας να μεγαλώσουμε και γνωρίσουμε μπόλικους χαρακτήρες, που γίνανε αγαπημένοι για πολλές γενιές κινηματογραφόφιλων κι όχι μόνο. Συγκεντρώσαμε λοιπόν κάποιους από αυτούς και με μεγάλη χαρά στους παρουσιάζουμε.

Ζήκος

Σε μια ταινία που γίνεται Της Κακομοίρας (του Ντίνου Κατσουρίδη, 1963), γνωρίσαμε τον αγαπημένο Μπακαλόγατο του ελληνικού κινηματογράφου, ο οποίος ενσαρκώθηκε με ξεκαρδιστικό τρόπο από τον αξέχαστο Κώστα Χατζηχρήστο. Ο Ζήκος λοιπόν έχει έναν μούργο για αφεντικό (Κώστας Δούκας), που του κρατάει τον άτιμο τον ΙΚΑ κι αγαπάει τη Φιφίκα στην οποία κάνει και καντάδα με ένα τίμιο vintage γραμμόφωνο. Αν δεν έπεφτε και σε εκείνη τη σκουληκαντέρα που τον έβαλε να κάνει και μπάνιο που είχε κάνει και το Πάσχα, όλα θα ήταν καλύτερα. Για εμάς πάντως είναι, κάθε φορά που θυμόμαστε μια από τις ατάκες του.

Θου Βου

Ο Φαλακρός Πράκτωρ 000 ήταν δίχως άλλο ο ρόλος ζωής του Θανάση Βέγγου, που γέννησε δύο ταινίες (Βοήθεια! Βέγγος Φανερός Πράκτωρ 000 του 1967 και Επιχείρησις Γης Μαδιάμ του 1969). Σε σκηνοθεσία και παραγωγή του ίδιου του Θανάση Βέγγου, ο Έλληνας πράκτορας της καρδιάς μας, βάζει κάτω, όλους τους Τζέιμς Μποντ μαζεμένους και πολύ καλά κάνει. Σε ένα ντελιριακό σχεδόν οργιαστικό κωμικό show που περιλαμβάνει τουρτομαχίες, σπαρταριστές εκπαιδεύσεις και ένα ρεσιτάλ ατάκας, ο καλός μας άνθρωπος Θανάσης, δεν σταματά λεπτό να δίνει πόνο και γέλιο στους θεατές. Άξιος!

Πάστα Φλώρα

Μοιάζει λίγο με την κινηματογραφική εκδοχή και προπομπό του χαρακτήρα του Τσιμισκή Χόφμαν στους Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη η θρυλική Πάστα Φλώρα της Μιας Τρελής, τρελής Οικογένειας (του Ντίνου Δημόπουλου, 1965). Μέσα από την ανεπανάληπτη ερμηνεία της Μαίρης Αρώνη σαν κρυφό της χαρτί, η ταινία σκαρφαλώνει άνετα στο top-10 των καλύτερων του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Τερματίζοντας το ζεν η Πάστα Φλώρα, παραμένει μέχρι και σήμερα ο πιο κουλ γυναικείος χαρακτήρας που είδαμε στη μεγάλη οθόνη με τη φωνή της να αντηχεί ακόμη στα αυτιά μας, Στέλιο ήρθες, πότε ήρθες;

Η Ξένη βάζει μπουρλότο

Η υπέροχη αγριοφωνάρα του ελληνικού σινεμά στην ταινία Αχ αυτή η γυναίκα μου (του Γιώργου Σκαλενάκη, 1967) δίνει ρεσιτάλ σαν βοηθός του διευθυντή του Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή να μπουκάρει και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Αν μάλιστα της έκανε τον δύσκολο, έριχνε κι ένα μπουρλότο. Άλλωστε, δεν είχε κι άλλα πράγματα να κάνει, μιας και δεν την φτάνανε τα μισθά της. Ίσα, ίσα μέχρι την Αιδηψό μπορούσε να πάει για τα λουμπάγκα της, πριν καταλάβει ότι στο γραφείο του αφεντικού γίνονται τα Σόδομα και τα Γόμορα.

Δεσποινίς Διευθυντής

Στη ομώνυμη ταινία του Ντίνου Δημόπουλου το 1964, η Τζένη Καρέζη βρίσκει τον ρόλο της ζωής της. Υποδύεται τη Λίλα Βασιλείου που αναλαμβάνει χρέη διευθυντή στην εταιρεία του πατέρα της και πέφτει θύμα της γοητείας του Αλέκου Σαμιωτάκη (Αλέκος Αλεξανδράκης) που δεν έχει αντιληφθεί ότι πρόκειται για τη νέα του προϊσταμένη, θεωρώντας την εσφαλμένα ως γραμματέα του.

Η Λίλα είναι άμαθη στο φλερτ και προσπαθεί να κερδίσει το ενδιαφέρον του Αλέκου, μέσα από σπαρταριστούς διαλόγους και ξεκαρδιστικά ενσταντανέ. Η ατάκα της δε «γυρίσατεεεε;», έχει χρησιμοποιηθεί από κάθε meme troll που σέβεται τον εαυτό του.

Ο Ράμογλου με το κότερο

Ο Κώστας Βουτσάς είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους ηθοποιούς που είχαμε την τύχη να δούμε στη μεγάλη οθόνη μέσα από χαρακτηριστικούς ρόλους. Ένας από τους πλέον ξεχωριστούς ρόλους είναι κι αυτός του Κώστα Καλιακούδα που γίνεται Ανδρέας Ράμογλου στο Κορίτσια Για Φίλημα του Γιάννη Δαλιανίδη (1965) και ερωτεύεται κατά λάθος την «αδερφή» του. Η ατάκα «έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;» μπήκε στη βίβλο του ελληνικού σινεμά, ενώ ο τσαχπίνης ρόλος του είναι δίχως άλλο το καλύτερο γιατρικό στην πλήξη που τραβάμε, μέσα στο Lockdown.

O Τσίου

Καλός ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, όμως αξίζει- μέρες που είναι- να μιλήσουμε λίγο και για τον νέο, που έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα. Σαν τον Τσίου για παράδειγμα, που αν θες μπορείς να ρωτήσεις παντού για εκείνον. Στην ανεξάρτητη ταινία του Μάκη Παπαδημητράτου βρισκόμαστε Δεκαπενταύγουστο στην άδεια Αθήνα να παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός τοξικομανή να βρει τη δόση του.

Ο Τσίου (Αλέξανδρος Παρίσης) λοιπόν, πάνω στον οποίο έχει στηθεί όλη η ταινία, είναι ετοιμόλογος, μπατίρης, ελαφρώς λαμόγιο, αισθηματίας, καταφερτζής και μέγας ατακαδόρος. Περισσότερο από όλα είναι ο βασικός λόγος που το καλτ στάτους της ταινίας έφτασε πολύ ψηλά!

Ο Μπρίλης

Όταν έγραφε ο Αλέκος Σακελλάριος οι άλλοι στέκονταν προσοχή. Όταν μάλιστα έγραφε Τα Κίτρινα Γάντια (1960) τότε μιλάμε για μία από τις καλύτερες του. Εκεί λοιπόν όσο ο ζηλιάρης Νίκος Σταυρίδης ακολουθεί ένα ζευγάρι κίτρινα γάντια, εμφανίζεται στο δρόμο του ο Μπρίλης.

Ο Γιάννης Γκιωνάκης ερμηνεύει έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς δεύτερους ρόλους της ιστορίας του ελληνικού σινεμά, όσο προσπαθεί να καταλάβει αν ο πελάτης του θέλει πορτοκαλάδα από πορτοκάλια ή από μούσμουλα και του εξηγεί ότι άνθρωποι κάθονται συνήθως σε καρέκλες κι όχι στα τραπέζια.

Στάθη πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος

Βασικά να πούμε καλησπέρα σας. Ελπίζουμε να είστε καλά και συντονισμένοι στον μεγαλύτερο ραδιοσταθμό της καψούρας για να ακούσετε τον πόνο του Στάθη για την Καιτούλα που στραβώθηκε κι είναι μαζί με εκείνο το κωλόπαιδο τον Κυριάκο. Τη χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας που πολλοί αγάπησαν κι ελάχιστοι παραδέχτηκαν, ο Στάθης Ψάλτης ήταν ο πιο δημοφιλής ηθοποιός και το Βασικά Καλησπέρα σας του Γιάννη Δαλιανίδη (1982) μια λατρεμένη ταινία.

Ο Στάθης εδώ ερμηνεύει περισσότερο τον εαυτό του, ένα αποτυχημένο καμάκι που κάνει δουλειές του κεφαλιού το πρωί για να μπορέσει να το κουνήσει ελεύθερος στη ντισκοτέκ το βράδυ. Μας χαρίζει μια σειρά από ατάκες που λέμε και κλαίμε από τα γέλια μέχρι σήμερα, στον πλέον αντιπροσωπευτικό 80s ρόλο της χώρας.

Ο Ψευτοθόδωρος

Αν θες να μιλήσουμε για ταλέντο τότε πρέπει να εξετάσουμε την περίπτωση του Ντίνου Ηλιόπουλου, που ήταν ίσως ο πιο ταλαντούχος ηθοποιός της γενιάς του. Στην ταινία του Δαλιανίδη, Ζητείται Ψεύτης (1961) ο Ηλιόπουλος ως επαγγελματίας ψεύτης παίζει τον πιο εμβληματικό ρόλο του, σε ένα μαραθώνιο ατάκας, που δύσκολα συναντούσες ακόμη κι εκείνη την εποχή.

Μια ταινία που βάζει άνετα κάτω τον Ψευταρά με τον Τζιμ Κάρει και δίνει χώρο στον «Θόδωρο» να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του εκεί ακριβώς που το χρειαζόταν, στον στίβο της πολιτικής δηλαδή. Γκριμάτσες κι απολαυστικοί διάλογοι κάνανε τον Ψευτοθόδωρο, έναν χαρακτήρα larger than life μέχρι σήμερα.

Όλες οι Ταινίες