Ιοβόλος

Τώρα που ο διαγωνισμός για τους "Μεγάλους Έλληνες" κορυφώνεται και τα πλήθη παραληρούν από την αγωνία η ελληνική blogoσφαιρα δίνει τη δική της απάντηση.  

Ο Ιοβόλος έλαβε την ακόλουθη ανακοίνωση περί ενός ενδιαφέροντος μποϋκοτάζ. Αυτό του καφέ, για την τιμή του οποίου ου ολίγες φορές έχουμε από αυτό εδώ το blog διαμαρτυρηθεί. Μπορούμε να μην πάμε για καφέ το Σάββατο, 11 Απριλίου;

Και έτσι άδοξα, μετά από 4-5 χρόνια αντιπαραθέσεων, η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει άδεια στα ταξί να κινούνται εντός των λεωφορειολωρίδων.

Να ισχυριστεί κανείς ότι οι ιερείς δεν έχουν πάθη, είναι δύσκολο. Μένουμε όμως κάθε τόσο εντυπωσιασμένοι από τις νέες "δραστηριότητες" στις οποίες επιδίδονται και φαίνονται εντελώς άσχετες με το λειτούργημά τους. όταν δε είναι και "αθώες" μάς γίνονται και συμπαθείς.

Είναι φαίνεται μοιραίο όταν δύο έντονες προσωπικότητες κυριαρχούν στη διεθνή πολιτική σκηνή τελικά να έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Ο Ιοβόλος το έβλεπε να έρχεται αλλά πίστευε ότι κάτι θα συμβεί και τελικώς η κόντρα Ομπάμα- Καρατζαφέρη θα αποφευχθεί.

Τι γίνεται σε όλες εκείνες τις καθημερινές ιστορίες όπου οι συλλογικές δράσεις δίκαιες ή "άδικες"- έρχονται αντιμέτωπες με ατομικά συμφέροντα κατοχυρωμένα από την συνταγματική πολιτεία; Πόσο μακριά πηγαίνει το δίκαιο της πλειοψηφίας; Είναι νομιμοποιημένο;   

Επειδή το προηγούμενο post για τον κ. Γιάλομ προκάλεσε αρκετά σχόλια, ο Ιοβόλος επανέρχεται με εμπρηστικές (;) απόψεις περί ψυχολογίας και... επιστημοσύνης.

Την οικεία- από την εποχή του Κώδικα Ντα Βίντσι- αίσθηση αηδίας μού προκάλεσε η είδηση για τις ουρές που συνωστίστηκαν χθες στο Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσουν την ομιλία του ψυχολόγου και συγγραφέα αρκετών μπεστ σέλερς, Έρβιν Γιάλομ.

"Και για το Λυκαβηττό;" ρωτήθηκε στο τέλος της σημερινής συνέντευξης- παρουσίασης του προγράμματος του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών ο επικεφαλής του, κ. Γ. Λούκος. Και θυμηθήκαμε τα παλιά...

Είναι τελικά αυτή η άτιμη η επικαιρότητα, άδικη. Σκεφτόμουν την υπόθεση της υπουργού Εσωτερικών της Βρετανίας Τζάκι Σμιθ, που ζήτησε συγγνώμη από τον βρετανικό λαό γιατί οι ταινίες που «αγόρασε» ο σύζυγός της, χρεώθηκαν στον λογαριασμό της βρετανικής Βουλής.