Μήπως το μπούγιο έξω από τα μπαρ (μας) κούρασε λίγο;

Η αθηναϊκή νύχτα τελευταία ζει μια περίεργη μετάλλαξη: μπαρ που χτίζουν χαρακτήρα, μουσική, ατμόσφαιρα, μπαρ που επενδύουν σε προσεγμένα ποτά και κοκτέιλ καταλήγουν να λειτουργούν ως φόντο για ένα κινούμενο μπουλούκι στο πεζοδρόμιο.

Το (νεανικό κυρίως) κοινό δεν φαίνεται να θέλει να πάει πια «να πιει ένα ποτό», αλλά πάει «να σταθεί απ’ έξω», να φανεί, να κάνει το story και να το ανεβάσει στο Instagram, γιατί - ας μην κοροϊδευόμαστε - εκεί παίζεται όλη η φάση.

Και βλέπεις σκηνικά στην πόλη σουρεάλ: δεκάδες άτομα να κάθονται στο δρόμο, και σε πεζούλια, να μην ακούνε τη μουσική, να μην μπαίνουν καν μέσα στο μαγαζί για να πάρουν ποτό. Γιατί πια, το να είσαι έξω από το μπαρ (μάλλον) μετράει περισσότερο από το να ζεις το μπαρ.

Αυτό που κάποτε ήταν κανόνας – μπαίνω, κάθομαι στη μπάρα, ακούω μουσική, παραγγέλνω – θεωρείται σχεδόν παλιομοδίτικο. Νέοι κάτω των 30 λένε «τι είμαστε, γέροι να κάτσουμε μπάρα;» και η post-covid κουλτούρα του «αράζουμε έξω» (καιρού επιτρέποντος) έχει γίνει άτυπος κανόνας. Δεν είναι τυχαίο: όσοι ήταν 15 το 2020 είναι 20 σήμερα, κι όλη η διασκέδασή τους διαμορφώθηκε σε πεζοδρόμια και πλατείες.

Και παρότι υπάρχουν μαγαζιά που πράγματι αξίζουν – και θα ήταν σούπερ αν ο κόσμος έμπαινε μέσα – η εικόνα απ’ έξω τα πνίγει. Το hype δεν δημιουργείται πλέον από την εμπειρία, αλλά από την ουρά και από το μπούγιο. Από το ότι «εκεί γίνεται χαμός, ψήσου».

Και πολλές φορές, αυτός ο χαμός δεν έχει καμία σχέση με το μαγαζί, αλλά αποτελεί ένα ξεκάθαρο κοινωνικό φαινόμενο, όπως άλλωστε ήταν πάντα, μόνο που τότε συνέβαινε μέσα στο μαγαζί και όχι έξω στο πεζοδρόμιο.

Η φάση αυτή δεν είναι κάτι καινούργιο βέβαια. Οι «παλιοί» σίγουρα θα θυμούνται τον χαμό στο Παγκράτι σε μπαρ μια σταλιά που δεν έχουν καν χώρο να κάτσεις μέσα και οι πιο παλιοί άλλους χαμούς στα πεζοδρόμια του Ψυρρή. Και αν κάτι έχει χαθεί μέσα σε αυτό, είναι η ίδια η ουσία της εξόδου: η φιλοξενία, η μπάρα, η μουσική. Το γιατί πήγαινες σε ένα μπαρ και όχι σε ένα πεζοδρόμιο για να κουτσοπιείς δίπλα σε κάδους σκουπιδιών, αφήνοντας το ποτήρι σου πάνω σε παρκαρισμένο όχημα.

Και ναι, προφανώς και τα μαγαζιά δεν φταίνε. Ίσα-ίσα, κάνουν τη δουλειά τους. Η τάση αυτή όμως ως «είδος αυτοδιασκέδασης», δεν λέει και πολλά. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για εμπειρία, όταν όλη η εμπειρία είναι να στέκεσαι σε ένα στενάκι ή μια στοά, μαζί με εκατό άτομα, χωρίς μουσική, με φόντο μια εκνευριστική βαβούρα.

Ίσως κάποια στιγμή να ξαναθυμηθούμε ότι τα μπαρ δεν είναι για το φαίνεσθαι και τα social. Είναι για το μέσα.

Για το ποτό, τη μουσική, τις κουβέντες με τον μπάρμαν και τον χώρο. Αν γίνουν όλα πεζοδρομιακό stage για social media content, τότε χάνεται αυτό που τα έκανε να ξεχωρίζουν.