Η δημιουργός απαντά στις ερωτήσεις του In2life για την τηλεόραση και το θέατρο και για το πώς γεννιούνται οι χαρακτήρες των σειρών και των θεατρικών της.
γράφει:
Η Πένυ Φυλακτάκη είναι μια δημιουργός που δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί. Θεατρική συγγραφέας με σταθερή παρουσία στις ελληνικές σκηνές, αλλά και σεναριογράφος με έργο που συζητιέται και αγαπιέται από το τηλεοπτικό κοινό. Άλλωστε. η επιλογή της να κινηθεί φέτος στα νερά της κωμωδίας παρά την επιτυχία των «Ψυχοκορών», υπογραμμίζει το ανήσυχο του καλλιτεχνικού της χαρακτήρα.
Σχεδόν ταυτόχρονα με την πρεμιέρα του Hotel Elvira στο Mega Channel, η σεναριογράφος και θεατρική συγγραφέας απαντά στις ερωτήσεις του In2life για το γράψιμο και τη δημιουργία. Μιλά για το θέατρο και την τηλεόραση, για τις προκλήσεις της ομαδικής δουλειάς, για τη γέννηση των χαρακτήρων αλλά και για την ανάγκη του κοινού να επιστρέφει στη ζωντανή εμπειρία της σκηνής.
κ. Φυλακτάκη, προέρχεστε από τον χώρο του θεάτρου, όμως… φλερτάρετε έντονα με την τηλεόραση. Τι είναι αυτό που σας τραβάει εκεί;
Το θέατρο το νιώθω σα "σπίτι" μου, νιώθω ζεστά και οικεία, από εκεί αντλώ ό,τι χρειάζομαι από τα εργαλεία της γραφής. Ωστόσο, όταν προέκυψε η τηλεόραση δεν ήμουν καθόλου αρνητική, γιατί δεν χαρακτηρίζω μέσα μου ποτέ ένα ‘είδος’ ή ένα ‘χώρο’. Για μένα μοναδικός γνώμονας είναι μια μυθοπλασία ποιότητας, ανεξαρτήτως του είδους της και του μέσου που θα φτάσει στο κοινό. Με την ίδια λογική, μου αρέσει να κάνω δουλειές σε όλο το φάσμα, από δράμα μέχρι κωμωδία. Μετά την επιτυχία των ‘Ψυχοκορών’ όλοι μου πρότειναν δράμα, αλλά τόσο εγώ όσο και ο συνεργάτης μου, Βαγγέλης Νάσης και ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ο σκηνοθέτης μας γοητευτήκαμε από μια κωμική συνθήκη, και έτσι φτιάξαμε την κωμική σειρά HOTEL ELVIRA που θα απολαύσετε στις οθόνες σας συντονισμένοι στο MEGA. Το κριτήριο επιλογής μου, επομένως, είναι μόνο η ποιότητα μιας δουλειάς, και το να έχει να πει κάτι.
Έχει διαφορά «για την ψυχή του συγγραφέα» όταν γράφει για το θέατρο και όταν γράφει για την τηλεόραση;
Αλίμονο στον συγγραφέα που η ψυχή του εξαρτάται από το Μέσον ή το κοινό του. Δεν είναι συγγραφέας, είναι σκλάβος.
Το τελικό αποτέλεσμα ενός συγγραφικού έργου έχει πιο πολλές πιθανότητες να παραμορφωθεί σε σχέση με κάτι που φτιάχνει ο δημιουργός του όταν πρόκειται για τηλεόραση;
Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση είναι συλλογικά, ομαδικά σπορ. Υπάρχει μια αλυσίδα καλλιτεχνών, δημιουργών και στελεχών που ο καθένας κάνει τη δουλειά του για να επέλθει το τελικό αποτέλεσμα. Όσες περισσότερες οι μαθηματικές πράξεις σε μια εξίσωση, τόσο πιο πιθανό είναι να γίνει το λάθος. Ωστόσο δεν είναι πάντοτε ποσοτικό το θέμα. Όταν μια ομάδα, όσο πολυπληθής κι αν είναι δουλεύει όμορφα και γλυκά και έχει ένα κοινό όραμα -με τις όποιες προσωπικές αποκλίσεις- τότε μια χαρά βγαίνει π.χ. μα σειρά. Από την άλλη υπάρχουν περιπτώσεις στο θέατρο που ακόμα και σε μονόλογο έχει μαλώσει ο ηθοποιός με τον εαυτό του. Οπότε θέλει να είμαστε ανοιχτοί στις προοπτικές και ταυτόχρονα πειθαρχημένοι στο όραμα μας, δεν είναι όλα άσπρο/μαύρο.
Πώς γεννιέται για εσάς ένας χαρακτήρας - θεατρικός, τηλεοπτικός ή κινηματογραφικός; Είναι επινόηση ή είναι προϊόν παρατήρησης;
Γεννιέται όπως ένα μωρό: άλλος πανεύκολα, άλλος με πολύ κόπο, άλλος φυσιολογικά, άθλος με καισαρική. Όσο για το τί είναι, πραγματικά δεν ξέρω. Κάθε ανθρώπινη επινόηση είναι προΪόν παρατήρησης με μπόλικη δόση θείας φώτισης, αν θέλεις να την βγάλεις καθαρή.
Ζούμε στην εποχή των σειρών. Αναρωτιέμαι: Μπορεί μια σειρά που έχει πολλά επεισόδια να γλιτώσει τη συγγραφική μανιέρα και την επανάληψη; Μπορούν οι εκπλήξεις να την κρατούν «φρέσκια» αν παίζεται δύο και τρία χρόνια;
Φυσικά και μπορεί. Αρκεί να το σηκώνει το θέμα και να υπάρχει εξαρχής προγραμματισμός. Αν σας πω για παράδειγμα το θέμα «Γαλλική Επανάσταση» και οργανώσουμε από την αρχή τον αριθμό των επεισοδίων ώστε να καλύψουμε μέσα από τις ιστορίες μικρότερων και μεγαλύτερων ηρώων όλο το φάσμα μιας ταραγμένης εποχής, ασφαλώς και γίνεται. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι αντίστοιχο θα είναι και το budget. Το πρόβλημα όμως στις σημερινές σειρές είναι ξεκινούν με κάτι μικρό, μετά βλέπουν τα κανάλια ότι έχει επιτυχία και πιέζουν τους σεναριογράφους να γράψουν κι άλλα επεισόδια, ενώ η ραχοκοκαλλιά ουσιαστικά της υπόθεσης έχει τελειώσει. Ή συμφωνούν από την αρχή τον αριθμό των επεισοδίων χωρίς να ελέγξουν αν η ιστορία έχει αυτή την δυναμική. Επομένως…don’t shoot the writer .
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τα θέατρα να γεμίζουν – και μάλιστα για παραστάσεις με ελληνικά από τη σύγχρονη -έως και πολύ σύγχρονη- δραματουργία. Σε ποιες ανάγκες του κοινού θεωρείτε ότι αντιστοιχεί αυτό το φαινόμενο;
Μετά την καραντίνα, ο κόσμος γέμισε ασφυκτικά τα θέατρα, γιατί το θέατρο είναι η συνεκτική τέχνη μιας κοινωνίας, ο συλλογικός χώρος που μιλάει στον καθένα χωριστά την ώρα που κάθεται δίπλα δίπλα με τον συνάνθρωπο του…και αυτό μας έλειψε, μας έλειψε πολύ. Για την ελληνική δραματουργία δεν είναι να ρωτάμε! Το αντίθετο πρέπει να μας ανησυχεί, όταν δεν γράφουμε και βλέπουμε ελληνική δραματουργία! Ζούμε στην Ελλάδα, βλέπουμε τα πράγματα κάτω από αυτό τον ήλιο, γράφουμε, παίζουμε και μιλάμε γι αυτά!
