Μικρές στιγμές ευτυχίας το καλοκαίρι στην πόλη

Όχι, δεν θέλουμε να σου χρυσώσουμε το χάπι που οι διακοπές είναι από λίγες έως ανύπαρκτες. Θέλουμε να σου θυμίσουμε όλα εκείνα τα μικρά, που σε κάνουν στιγμιαία να χαμογελάς, και μετά τα ξεχνάς, και τα οποία συμβαίνουν μόνο το καλοκαίρι στην Αθήνα. Γιατί, για κάθε σπασμένο πεζοδρόμιο που σου τη σπάει, και για κάθε λεωφορείο που αργεί να έρθει, η μικρή μας παλαβή, ανισόρροπη, χαώδης πολιτεία έχει εικόνες και στιγμές σαν κι αυτές.

Το να ανακαλύπτεις, εν μέσω καύσωνα, μια κρυφή, σκιερή αυλή και να περνάς ένα ολόκληρο απόγευμα εκεί.

Το να βρίσκεις ελεύθερη την αγαπημένη σου θέση σε κεντρικό θερινό σινεμά –τον πριβέ εξώστη στο Σινέ Παρί, ας πούμε, ή τις πίσω-αριστερά του Σινέ Θησείον, αυτές που βλέπουν και λίγη φωτισμένη Ακρόπολη.

Το να πηγαίνεις με τα πόδια δεύτερη προβολή στο θερινό της γειτονιάς σου, βράδυ καθημερινής, απλά επειδή βαριόσουν σπίτι.

Η στιγμή που ανάβουν τα φώτα της Ακρόπολης, την ώρα που βολτάρεις αμέριμνος/η στο κέντρο.

Η ελεύθερη θέση πάρκινγκ ακριβώς μπροστά από το μαγαζί που πήγαινες.

Το να προλαβαίνεις στο τσακ το τελευταίο μετρό, περασμένα μεσάνυχτα καθημερινής, επιστρέφοντας σπίτι.

Η πρώτη βουτιά σε παραλία της Αττικής που δεν έχεις ξαναπάει –ναι, πάντα υπάρχει, αν δεν το πιστεύεις να μας διαβάζεις πιο συχνά.

Το να κάνεις κοπάνα από τη δουλειά ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι καθημερινής, επειδή όλοι λείπουν κι εσύ προλαβαίνεις να πας για μπάνιο.

Το ελεύθερο τραπεζάκι που δεν έβρισκες όλο τον χειμώνα στον Λούη, στο Ραφίκι ή στον Ατλαντικό.

Τα πηγαδάκια στην πλατεία μετά τις παραστάσεις της Πειραιώς 260.

Η μεταμεσονύχτια βόλτα στην Πλάκα, την ώρα που οι τουρίστες πάνε για ύπνο και η ωραιότερη γειτονιά αυτής της πόλης είναι όλη για πάρτη σου.

Τα κρεμαστά φωτάκια στον πεζόδρομο έξω από το Άλφαβιλ, το πιο αστικά καλοκαιρινό σκηνικό του σύμπαντος.

Το να μπαίνεις στο Ηρώδειο, να βρίσκεις την θέση σου και να συνειδητοποιείς ότι αυτό που για σένα είναι Τετάρτη βράδυ, για κάποιους είναι ταξιδιωτικό όνειρο ζωής.

Τα κανονίσματα με φίλους που ήρθαν απ’ τα ξένα και παραληρούν ότι «σαν την Αθήνα δεν έχει» –κι εσύ δαγκώνεσαι να μη μιλήσεις για τις δυσκολίες της, για να μην τους το χαλάσεις.

Το καρπούζι με φέτα αργά το βράδυ στο μπαλκόνι, όταν έχει πέσει λίγη δροσιά και μπορείς να ανασάνεις επιτέλους.

Το να ανακαλύπτεις ότι ο φούρνος της γειτονιάς κάνει τέλειο παγωτό καϊμάκι, και να τρως ένα κυπελάκι όρθιος/α, στο πεζοδρόμιο.

Οι καλοκαιρινές συναυλίες σε πλατείες, κήπους και ταράτσες, που μαζεύουν όλη την πόλη, κάνοντάς τη να μοιάζει με χωριό.

Το να πετυχαίνεις τον ήλιο να δύει πίσω από τον Λυκαβηττό ενώ γυρνάς από τη δουλειά, και να σε πιάνει εκείνο το λίγο ανόητο, λίγο ποιητικό «είμαστε τυχεροί».

Τα τριζόνια που ακούγονται στα πιο αναπάντεχα σημεία της πόλης.

Οι σπιτικές μαζώξεις σε ταράτσες και μπαλκόνια.

Οι στρωματσάδες στα γρασίδια του ΚΠΙΣΝ.

Τα πιτσιρίκια που τσαλαβουτάνε στα σιντριβάνια στο Πεδίο του Άρεως.

Οι βουτιές στο φεγγαρόφωτο, που σε βάζουν στον πειρασμό να κάνεις αυτό που έλεγε εκείνο το τραγούδι, «να πάμε κατευθείαν για δουλειά».