Μιχάλης Ρέππας για Άννα Παναγιωτοπούλου: «Δεν ήμασταν κοντά σαν άνθρωποι»

Καλεσμένος στο Secret Podcast του Κώστα Γαζέτη βρέθηκε ο πολυαγαπημένος Μιχάλης Ρέππας, ηθοποιός, σεναριογράφος και δημιουργός μεγάλων τηλεοπτικών, κινηματογραφικών και θεατρικών επιτυχιών, και όπως ήταν αναμενόμενο μίλησε μεταξύ πολλών άλλων και για τις Τρεις Χάριτες και για την συνεργασία του με την Άννα Παναγιωτοπούλου.

«Οι Τρεις Χάριτες είναι η δημοφιλέστερη σειρά μας και η πιο λαϊκή, δεν μπορούν να μην θυμούνται τις Χάριτες. Αν και μου έχει συμβεί και αυτό και ήταν και ηθοποιός. Για να ξεκινήσουμε από την υπέροχη σκηνογραφία, την έκανε ο Ντίνος Πετράτος, που κατά βάση είναι ζωγράφος, αλλά επειδή ήταν πολύ φίλοι με την Άννα Παναγιωτοπούλου, τον έβαλε να κάνει το σκηνικό και έκανε και άλλα, όπως την Dolce Vita. Πραγματικά σφράγισε αισθητικά την καινούργια τηλεόραση, ήταν εντελώς διαφορετικό αισθητικά το μέσο αστικό σαλονάκι από αυτό που παρουσίασε ο Ντίνος και μάλιστα με το τίποτα», είπε αρχικά ο Μιχάλης Ρέππας.

«Βέβαια, ρόλο έπαιξαν και οι ανθρώπινοι τύποι. Παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά τρεις γυναίκες, οι οποίες ήταν αυτόνομες, αυτάρκεις και αυτοπροσδιοριζόμενες και οι οποίες βέβαια επιθυμούσαν τους άντρες, αλλά μόνο σαν έρωτα, όχι για να τις ετεροπροσδιορίσει. Μέχρι εκείνη την ώρα το ελληνικό σινεμά κυριαρχήθηκε από γυναίκες που ετεροπροσδιορίζονταν […] Οι Τρεις Χάριτες δεν ήταν έτσι. Ναι μεν επιθυμούσαν τους άντρες αλλά όχι για να αποκατασταθούν. Λεφτά και κοινωνική οντότητα είχαν, μόνο για τον έρωτα. Και βέβαια επειδή υπήρχαν στρατιές γυναικών αυτής της νοοτροπίας πλέον στην ελληνική κοινωνία, καθρεφτίστηκαν. Αλλιώς, δέκα χρόνια πίσω, θα θεωρούνταν παράξενες» πρόσθεσε.

«Πιο έντονη διαπροσωπική σχέση είχαμε με την Νένα Μεντή. Με την Μεντή έχω νιώσει στη ζωή μου πιο κοντά. Έχουμε πάει και διακοπές στο σπίτι της στη Σύρο. Τόσο με την Μίνα Αδαμάκη όσο και με την Άννα Παναγιωτοπούλου, τις οποίες απλώς τις λάτρευα –και ο Θανάσης και εγώ με θρησκευτική λατρεία– δεν ήμασταν κοντά σαν άνθρωποι. Τώρα πρόσφατα το συζητούσα αυτό και έλεγα: δεν ξέρω αν η Άννα με κατάλαβε ποτέ, ή αν εγώ την κατάλαβα. Είναι περίεργο αυτό», εκμυστηρεύτηκε στη συνέχεια.

«Αυτό που αγάπησα ήταν η σκηνική Άννα. Τον άνθρωπο Άννα (όχι ότι την αντιπαθούσα, προς Θεού) αλλά σαν να μην τη γνώρισα καλά, έτσι νιώθω. Απλώς είναι οριακή για εμένα καλλιτεχνικά, δηλαδή θεωρώ ότι είμαι προσδιόρισε. Την Μίνα μπορεί μεν τη λάτρευα, όπως και την Ντίνα Κώνστα, να λάτρευα την μανιέρα τους, αλλά η Άννα ήταν για εμένα και σφραγίδα. Δηλαδή σαν να προσδιόρισε με την παρουσία της και τα όρια των αντιλήψεων μου, της καριέρας μου, του γούστου μου απέναντι στο χιούμορ, δεν ξέρω πώς να το πω», καταλήγει ο Μιχάλης Ρέππας.