Η Ταβέρνα του Οικονόμου στα Πετράλωνα έχει γεύση διακοπών

Υπάρχουν γωνιές της πόλης που ξεγελάνε τον χρόνο και την εποχή. Εκεί που καλοκαίρι δεν είναι μόνο η θερμοκρασία, αλλά και το αεράκι που έρχεται από την αυλή, η μυρωδιά από λαδερά στο φούρνο και το γέλιο της παρέας που τσουγκρίζει ποτήρια ως αργά. Η Ταβέρνα Οικονόμου στα Άνω Πετράλωνα είναι μια τέτοια γωνιά –και δεν είναι απλώς «παλιά», είναι σταθερά διαχρονική, με ιστορία από τη δεκαετία του ’30 και καρδιά που χτυπά ακόμα στον ρυθμό του σπιτικού φαγητού.

Εδώ τα τραπέζια στρώνονται κάτω από ελαιόδεντρα, στη σκιά των σπιτιών μιας αλλοτινής Αθήνας, που μοιάζει επιτέλους να μη βιάζεται. Η κουζίνα τιμά την εποχικότητα και τις συνταγές που περνάνε από γενιά σε γενιά, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς φτιασίδια. Οι μελιτζάνες ιμάμ στον φούρνο (10€) και οι μπάμιες (10€) έρχονται μαγειρεμένες όπως πρέπει: Με αγάπη και ελαιόλαδο πρώτης γραμμής. Για τους πιο αναποφάσιστους, υπάρχει και ποικιλία λαδερών (11€) με όλα τα καλά της κατσαρόλας σε ένα πιάτο.

Από τα κυρίως, ξεχωρίζουν οι λαχανοντολμάδες (13€) με αυγολέμονο όσο πρέπει και γέμιση που μένει ζουμερή ως την τελευταία μπουκιά, το αρνί στο φούρνο με πατάτες (14,00€), αλλά και τα μαγειρευτά όπως το κοκκινιστό μοσχαράκι (13,50€) και το κουνέλι, είτε κοκκινιστό είτε στιφάδο (13€ και 13,50€ αντίστοιχα). Στα ίδια μαμαδίστικα χνάρια και ο κόκορας κρασάτος (12€) και τα σουτζουκάκια με κόκκινη σάλτσα (12€), όλα με συνοδεία πατάτες φούρνου, ρύζι, μακαρόνια ή κάποιο από τα λαδερά –όπως θα τα έβρισκες, δηλαδή, σε κάποιο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι.

Ακόμα κι αν έρθεις μόνο για μεζεδάκια, πάλι θα φύγεις χαμογελαστός/η: το τζατζίκι (6€) είναι δροσερό και σκορδάτο όσο πρέπει, η καπνιστή ρέγκα (8€) ξυπνά αναμνήσεις νησιώτικες, η σπανακοτυρόπιτα (9€) είναι απολύτως σπιτική και τα ντολμαδάκια γιαλαντζί (8€) ακριβώς όπως τα θέλεις. Από τα τυριά, βάλε στο τραπέζι βολάκι Άνδρου (8€) ή μανούρι (5€), και συνόδευσέ τα με φάβα (7€) ή γίγαντες Καστοριάς (9€).

Και το κρασί; Μόνο ελληνικό, μόνο προσεγμένο: Μια λίστα φτιαγμένη με μεράκι, που στέκεται επάξια πλάι σε φαγητό που δεν χρειάζεται περιγραφές για να πείσει.

Το καλύτερο όμως το κρατήσαμε για το τέλος: Οι τοίχοι της ταβέρνας είναι γεμάτοι με έργα τέχνης. Κυριολεκτικά. Από τον Φασιανό και τον Ακριθάκη μέχρι τον Ψυχοπαίδη και τον Σπύρο Βασιλείου, τα έργα των Ελλήνων ζωγράφων που κοσμούν τον χώρο δεν είναι απλά διακόσμηση –είναι μέρος της εμπειρίας. Κι όταν φτάσεις στο «Απομεσήμερο» του Βασιλείου (1972), θα καταλάβεις γιατί όλοι μιλάνε γι’ αυτό.

Γιατί τελικά, στην Ταβέρνα του Οικονόμου δεν πας απλώς για να φας. Πας για να θυμηθείς. Πας για να ξεχάσεις. Πας για να ξεκουραστείς και να πεις ένα ακόμη κρασί, κι ας μην το είχες στο πρόγραμμα. Ειδικά αν δεν το είχες στο πρόγραμμα.