30 λόγοι που η άνοιξη είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου

Ίσως η πιο συνηθισμένη απάντηση στην ερώτηση «ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή;», η άνοιξη δικαιούται τον τίτλο της βασίλισσας του χρόνου, και αν δεν μας πιστεύεις έχουμε τριάντα διαφορετικούς λόγους που μπορεί να σε πείσουν.

Το πρώτο κελάηδισμα της χρονιάς έξω από το παράθυρό σου. Λίγα πρωινά ξυπνήματα συγκρίνονται με αυτό.

Ίσως μόνο το ξύπνημα πριν την πρώτη ανοιξιάτικη εκδρομή.

Το άρωμα των ανθισμένων νεραντζιών που πλημμυρίζει τα αθηναϊκά βράδια μας.

Και τα ροζουλί ανθάκια από τις κουτσουπιές να σκορπίζουν το χρώμα που τόσο λείπει από τους αθηναϊκούς δρόμους.

Η πρώτη φορά που βγάζεις το μπουφάν κάποιο μεσημέρι, εκεί που τρωγοπίνεις καθισμένος/η σε ένα τραπεζάκι έξω.

Και τα πρώτα σχέδια για καλοκαιρινές διακοπές που σου εμπνέει αυτή η τόσο μικρή, τόσο μεγάλη κίνηση.

Τα ουζάκια που τσουγκρίζεις πλάι στο κύμα.

Η απλή, αστόλιστη νοστιμιά που έχει ένα πιάτο τηγανιτά καλαμαράκια, που τα συνοδεύει.

Η αντανάκλαση του ήλιου στη θάλασσα, που σε κάνει να μισοκλείνεις τα μάτια.

Ο πειρασμός για την πρώτη, παγωμένη βουτιά στον οποίο σε βάζει αυτή η αντανάκλαση. Άσχετα αν θα ενδώσεις ή όχι.

Το πρώτο απόγευμα που φεύγεις από τη δουλειά διαπιστώνοντας έκπληκτος/η πως έχει ακόμα φως.

Η αίσθηση πως ξαφνικά οι μέρες είναι τεράστιες, και μπορείς να τα προλάβεις όλα.

Τα ρούχα που ελαφραίνουν.

Αυτή η flirty διάθεση που βλέπεις να κυριαρχεί παντού –από την διάθεση των φίλων σου μέχρι τα μπαράκια.

Οι ανακοινώσεις για συναυλίες, παραστάσεις και καλοκαιρινά φεστιβάλ που μας κάνουν να ανυπομονούμε (κι άλλο) για το καλοκαίρι.

Το μοναδικό επίσημο τετραήμερο –φέτος πενθήμερο– του χρόνου: Το Πάσχα.

Οι θερμοκρασίες που δεν αφήνουν σχεδόν κανέναν να γκρινιάξει: Ούτε αυτούς που γκρινιάζουν μονίμως για το κρύο, ούτε τους άλλους, που απολαμβάνουν να παραπονιούνται για τη ζέστη.

Τα πρώτα πικνίκ που στρώνεις στην πρασινάδα, σε μέρη όπως ο λόφος του Φιλοπάππου ή τα ξέφωτα του ΚΠΙΣΝ.

Οι βόλτες στην εξοχή που μας εμπνέουν οι ανοιξιάτικες λιακάδες –κι ας είναι όσο κοντινές είναι, κι ας μην έχουμε πάντα λεφτά για εκδρομή.

Οι λογαριασμοί του πετρελαίου/ φυσικού αερίου/ ηλεκτρικού ρεύματος ή όποιας άλλης ενέργειας ξοδεύαμε –και πληρώναμε– για να ζεσταθούμε, που αρχίζουν επιτέλους να μειώνονται.

Οι φράουλες. Έτσι, τελεία.

Και γενικότερα τα ανοιξιάτικα φρούτα, που αφενός είναι διατροφικοί θησαυροί, αφετέρου έρχονται να μας βγάλουν από το χειμωνιάτικο τέλμα του μήλο-πορτοκάλι.

Τα θερινά σινεμά, και οι συζητήσεις για το πότε θα ανοίξουν φέτος.

Η δυνατότητα να πας με τα πόδια ή με το ποδήλατο στη δουλειά, χωρίς να ανησυχείς ποιος θα σε φέρει πίσω άμα βρέξει.

Οι τιμές των ξενοδοχείων που μειώνονται αισθητά λίγο πριν το Πάσχα, καθότι για τους χειμερινούς προορισμούς είναι το τέλος της σαιζόν, για τους καλοκαιρινούς η (πολύ) αρχή της, βάζοντάς μας σε πειρασμό για εκδρομή.

Οι κυριακάτικες βόλτες στο κέντρο της πόλης, που γίνονται ανάμεσα σε πλήθη κόσμου, παιδάκια που κρατούν πολύχρωμα μπαλόνια, ζευγάρια που περπατούν χέρι-χέρι και παρέες που γελούν πάνω από χωνάκια παγωτό.

Η πρώτη φορά που απομακρύνεσαι λίγο από τα φώτα της πόλης, κοιτάς ψηλά και αντικρύζεις έναν φουλ έναστρο ουρανό.

Οι πεζοπορίες, το ράφτινγκ και οι άλλες αθλοπαιδιές στη λουλουδιασμένη φύση, που έχουν τώρα την τιμητική τους.

Η παράδοξη δυσκολία να είσαι κυνικός ή απαισιόδοξος κάτω από τον ήλιο που λάμπει.

Η υπόσχεση της αναγέννησης, που όσες χιλιετίες ανθρώπινης ιστορίας και αν περάσουν, ποτέ δεν θα την ξεπεράσει τίποτα.

Η χαρακτηριστική μυρωδιά που έχει ο αέρας την ώρα που βραδιάζει: Η μυρωδιά του καλοκαιριού που πλησιάζει.