Τον Πανούση είτε τον αγαπάς είτε τον λατρεύεις. Κι εμείς επειδή τον λατρέψαμε, τον θυμόμαστε μέσα από μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές του ρήσεις.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Μεγάλο μυαλό, μεγάλο ταλέντο στη σάτιρα, μεγάλος τύπος γενικά. Ο Τζίμης Πανούσης δεν είναι για όλους. Είναι όμως για εμάς που τον αγαπήσαμε μέσα από τα τραγούδια και τις παραστάσεις του, αλλά και μέσα από τις συνεντεύξεις του που κάθε άλλο παρά βαρετές ήταν.
Τα έχω αγγίξει όλα. Ξεκίνησα στα μπουλούκια, τα οποία ήταν μεγάλο σχολείο – σαν να έχω βγάλει δέκα δραματικές σχολές. Συνέχισα ως φωτογράφος, δοκίμασα τη σκηνοθεσία, μετά πέρασα στη μουσική. Κι αυτό είναι το πιο ωραίο, να μην κατατάσσομαι πουθενά. Η ταύτιση με κάτι συγκεκριμένο είναι στείρο πράγμα.
(σε ερώτηση για το αν φοβάται μην αποτύχει με το ανέβασμα της «Ειρήνης στην Επιδαυρο) Όχι. Εξάλλου όσα λέγονται για τη μαγεία της Επιδαύρου είναι μαλακίες. Έτσι κι αλλιώς ο βασικός μας στόχος είναι η αποδόμηση του έργου. Μπορεί και να αποτύχουμε – δεν ξέρω.
Όπως σατιρίζω τον Τσίπρα, έτσι θα σατιρίσω και τη μάνα μου κι έναν ανάπηρο. Δεν κωλώνω πουθενά – ούτε σε Εβραίους ούτε σε ομοφυλόφιλους, γι’ αυτό και έχω προβλήματα. Δυστυχώς, έχει επικρατήσει παγκοσμίως το politically correct, υπάρχουν πολλοί που θίγονται. Και ειδικά αυτοί που μας κυβερνούν –οι οποίοι είναι εντελώς ανίκανοι– σύντομα θα προχωρήσουν στη λογοκρισία. (…) Μου συνιστούν να μη λέω για τους μαύρους, τους γκέι, να μην κάνω σεξιστικά σχόλια για τις γυναίκες. Τι σεξιστικά σχόλια, ρε καραγκιόζη; Υπάρχει μεγαλύτερος σεξισμός από το να έχεις μια γυναίκα άνεργη, να της στερείς την πρόσβαση στα απαραίτητα; Και σε πειράζει που εγώ θα πω «τι ωραίο κώλο που έχεις»;
Δεν έχω καταφέρει να πάω ακόμα στο Μέγαρο, γιατί θέλω να το συνδυάσω με κάποιο ταξίδι που θα κάνω στην Αμερική. Θα πάω να πάρω βίζα επειδή έχω κάποια προβλήματα, δε μου δίνουνε ακόμα βίζα για την Αμερική. Και επειδή είναι δίπλα και νομίζω τα κτήρια αυτά είναι συναφή, η πρεσβεία και το Μέγαρο, νομίζεις ότι αν πας στην Πρεσβεία έχεις πάει και στο Μέγαρο. Έχω πάει απ' έξω δηλαδή... εντάξει.
Εγώ αισθάνομαι αριστερός, αν και ακούγεται γελοίο, σαν να δηλώνεις Παναθηναϊκός. Δεν μπαίνω πια σ' αυτήν τη διαδικασία. Θα προτιμούσα να δηλώνω μια ευαισθησία, να χωρίζω τους ανθρώπους σ' αυτούς που λένε «πάμε να εκμεταλλευτούμε και να γαμήσουμε τους πιτσιρικάδες» και στους άλλους που λένε «να βοηθήσουμε τα παιδάκια». Οι πρώτοι είναι οι βάρβαροι, οι δεύτεροι οι πραγματικοί αριστεροί.
Το ΚΚΕ είναι ένα καρκίνωμα του ελληνισμού, δεν σηκώνει καν σάτιρα πλέον. Έχει προκαλέσει μεγάλη ζημιά στον συνδικαλισμό. Το ΠΑΜΕ σημαίνει ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ, μας έχει γαμήσει. Τα βλέπω με τη γυναίκα μου που τρέχει με το Mega και τις αποζημιώσεις που προσπαθούν να πάρουν, τα είδα και με το CITY της Αγγελοπούλου όπου μπήκαν αυτοί κι αντί να το δώσουν στους εργαζόμενους, το έδωσαν στον Λαμπράκη.
Μ' αρέσει να μαζεύω άχρηστα πράγματα. Έχω αυτήν τη μανία... Από τη μια, αγοράζω όλα αυτά τα ηλεκτρονικά μηχανήματα-συνθεσάιζερ, βίντεο, κομπιούτερ, τηλεφωνητές..., διαβάζω όλα τα περιοδικά που είναι σχετικά με τους κομπιούτερ, κι απ' την άλλη δεν έχω καταφέρει να κάνω τίποτε. Δεν μπορώ να μπω στη λειτουργία του μηχανήματος, δεν μπορώ να μπω στον τρόπο σκέψης του. Με το «ένα» και το «μηδέν» δεν μπορώ. Άσε όταν ανοίγω το προσπέκτους και διαβάζω ότι «για να λειτουργήσει το μηχάνημα πρέπει να το βάλετε στην μπρίζα»! Το θεωρώ τόσο γελοίο και αυτονόητο που δεν μπορώ να συνεχίσω να διαβάζω. Αρνείται το μυαλό μου (Γέλια). Ας πούμε το βίντεο το έχω εννιά χρόνια αλλά δεν ξέρω να το προγραμματίζω. Μόνον το "play" και το "rewind" ξέρω να πατάω.
(απαντώντας στο τι επιθυμεί περισσότερο) Να πάρω την σύνταξή μου, να γίνω συνταξιούχος από αυτούς που έχουν ανησυχίες, ξέρεις, αυτούς που ζωγραφίζουνε που πάνε και κοιτάζουν τις πάπιες στο βασιλικό κήπο -γιατί πρέπει να τον λέμε βασιλικό όχι εθνικό. Γιατί αν δεν υπήρχαν οι βασιλείς, ούτε πολυκατοικία δεν θα υπήρχε τώρα όχι κήπος. Το όνειρό μου είναι αυτό, να κοιμάμαι και να ξυπνάω με το ίδιο όνειρο. Η σιωπή νομίζω ότι είναι ο απώτερος σκοπός όλων αυτών που γίνονται από την πλευρά μου.
«Μαθητής». Αυτό είμαι πραγματικά. Αισθάνομαι σαν ποιητής λαϊκής βάσης. Και θέλω να πω, εκ μέρους όλων των ποιητών λαϊκής βάσης ότι ο ένοπλος αγώνας είναι μονόδρομος. Άλλος αμύνεται με το χιούμορ του, άλλος κάνοντας δολιοφθορές στην αυτοκινητοβιομηχανία όπου δουλεύει... Όλοι προσπαθούμε να πολεμήσουμε τον εχθρό. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι διεθνιστής. Και δεν διαφοροποιώ το αν θα γίνει επίθεση στη Θράκη – που θα γίνει σε τρία χρόνια – επειδή είναι στα εδάφη μας ή θα γίνει στο Ιράκ σε δύο μήνες ή αύριο. Αισθάνομαι το ίδιο περίεργα. Κι αισθάνομαι σε άμυνα.
Υπάρχει πολύ άγχος έτσι όπως γίνονται οι δουλειές σε αυτή την υπέροχη Ελλαδάρα. Είναι η χειρότερη χώρα του κόσμου, αλλά έχει πολύ ωραία στοιχεία αν είσαι μαζοχιστής. Εγώ είμαι φυσικά, γι’ αυτό μένω εδώ. Εδώ υπάρχει αυτό το “όλα θα γίνουν αύριο”, που σε αναγκάζει να βρεις μια πατέντα για να γίνει η δουλειά, κι αυτή η πατέντα είναι από μόνη της τέχνη. Η δε τέχνη είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, και γι’ αυτό ονομάζω την παράστασή μου “Ola skata”.
Δεν σου κρύβω ότι θέλω να γράψω ένα τραγούδι με τίτλο «Το σκάνε για Τοσκάνη» - όχι ότι εκεί είναι καλύτερα. Έχω ταξιδέψει Συρία, Μεξικό και μπορεί να μην έχουν facilities, έχουν όμως μια ζωή ανθρώπινη. Εμείς έχουμε άσφαλτο με λακκούβες. Είναι όλο ένας χυλός, δεν μπορείς να πατήσεις πουθενά. Οι κυβερνώντες πηδάνε απ' τα παράθυρα και φεύγουνε - κι εμείς πρέπει να προσέχουμε μην πέσουν στα κεφάλια μας! Κάθε χρόνο λέμε πόσο παρακάτω είναι ο πάτος - κι όμως έχει και πιο κάτω. Θα το ζήσουμε κι αυτό... Έχει ένα ενδιαφέρον!
