«Όπως όλοι, θέλω να με επαινούν και να με ενθαρρύνουν συνέχεια»

Είναι πολύ παράξενο συναίσθημα να είμαι ένας ζωντανός μύθος ενώ βρίσκομαι ακόμη στη γη. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θαυμάζουν την φωνή μου, αποφάσιζαν να με θεωρούν αθάνατη μετά το θάνατό μου. Αν γινόταν αυτό, θα καθόμουν πάνω σε κάποιο σύννεφο, θα κοίταζα κάτω και θα απολάμβανα το θέαμα, αντί να κάθομαι να ανησυχώ, αν θα καταφέρω να βγάλω τις ψηλές μου νότες.

Ξέρω ότι με θεωρούν άτεγκτη από θέμα χρημάτων, αλλά πες τους ότι δεν είναι αλήθεια. Εγώ πιστεύω ότι είμαι απλά προσεκτική. Ο φόβος που με βασάνιζε πάντα ήταν ότι θα πεθάνω φτωχιά. Έχω δουλέψει πολύ σκληρά για να αποκτήσω αυτά που έχω σήμερα και δεν βλέπω τον λόγο γιατί θα πρέπει να τα σκορπάω.

Πού απέτυχα; Μα απέτυχα να ολοκληρωθώ σαν γυναίκα, γιατί αυτό που πάντα επιθυμούσα περισσότερο από την επιτυχία ήταν να γίνω μητέρα και να αποκτήσω πολλά πολλά παιδιά. Τώρα βέβαια είναι πια πολύ αργά. Αλλά αν θα ξανάρχιζα από την αρχή, θα έκανα τουλάχιστον 6 παιδιά, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια. Εμείς οι Έλληνες βάζουμε την οικογενειακή μας ζωή πάνω από καθετί άλλο. Και το παράπονό μου, όταν άκουγα τον κόσμο να με χειροκροτεί ήταν γιατί η Κάλλας να μην περιστοιχίζεται από τα παιδιά της και αργότερα από τα εγγόνια της, τις στιγμές της ευτυχίας της, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι.

Συνάντησα για πρώτη φορά τον Αρίστο στο σπίτι της Γουώλλυ Τοσκανίνι, της κόρης του διάσημου μαέστρου, που έδινε ένα πάρτι προς τιμήν του, ύστερα από μια παράσταση στη Σκάλα. Ο Αρίστος έσκυψε, μου φίλησε το χέρι και είπε ελληνικά: «Κυρία μου έχετε κάτι από το παρουσιαστικό μιας Ελληνίδας θεάς όπως ακριβώς σας περίμενα. Είναι τιμή μου που σας γνωρίζω. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε». Τα υπόλοιπα έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί. Λίγο καιρό μετά, το επόμενο καλοκαίρι βρέθηκα με τον Ωνάση στη θαλαμηγό του «Χριστίνα». Ερωτευτήκαμε και αποφασίσαμε να συνδεθούμε.

Αν αγάπησα πραγματικά τον Αρίστο; Μα και βέβαια. Ήταν ο μόνος άντρας που αγάπησα στη ζωή μου. Ήταν γεμάτος από ζωή και γοητεία. Κοντά του έγινα μια διαφορετική γυναίκα. Ξέρω ότι ο κόσμος νομίζει ότι τον αγάπησα για τα λεφτά του, αλλά αυτό είναι πέρα για πέρα ψέμα. Τον αγάπησα και εξακολουθώ να τον αγαπώ παρά το γεγονός ότι έχει πεθάνει, γιατί ήταν ευγενικός και γεμάτος κατανόηση για μένα. Γιατί με έκανε να αισθανθώ σαν πραγματική γυναίκα.

Αγάπησα επίσης τον πρώτο μου άντρα, τον Μπατίστα Μενεγκίνι, αλλά περισσότερο σαν κόρη που αγαπάει τον πατέρα της. Ο Ωνάσης όμως ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Τόσο δυναμικός, τόσο ζεστός και στοχαστικός. Κάθε μέρα μου πρόσφερε τριαντάφυλλα, άφηνε δωράκι στο δωμάτιό μου και σκεφτόταν καθετί που ήξερε ότι θα μου έδινε χαρά και θα με έκανε ευτυχισμένη. Δεν χρειαζόμουν τα λεφτά του. Είχα αρκετά δικά μου. Δε χρειαζόταν να κάνω χρήση της επιρροής του. Ήμουν ήδη η διάσημη Κάλλας. Όχι! Αυτό που μου πρόσφερε ο Ωνάσης ήταν το αίσθημα ότι κάποιος μου απόδιδε απόλυτα την αξία μου. Ήμουν 40 χρόνων όταν τον συνάντησα και αυτό σήμαινε για μένα ότι η ζωή ξανάρχιζε στα 40 όπως λέει και η παροιμία.

Δεν μπορώ να πω πώς αισθάνθηκα όταν παντρεύτηκε εκείνη την γυναίκα. Είναι τόσο προσωπικό που δεν ξέρω αν και εγώ η ίδια θα μπορούσα να το εκφράσω με λόγια. Βέβαια εξακολουθούσα να συναντώ τον Αρίστο και μετά τον γάμο του. Όταν είχε να συζητήσει σημαντικά θέματα τότε ερχόταν σε μένα, δεν πήγαινε σε εκείνη. Θα συναντιόμαστε στο διαμέρισμά μου ή θα πηγαίναμε να δειπνήσουμε στο Μαξίμ, στο αγαπημένο μας τραπέζι, σε μια γωνιά της αίθουσας όπου συνηθίζαμε να καθόμαστε άλλοτε. Μιλούσαμε για τα πάντα. Για τα σχέδιά μας, τις επιδιώξεις μας, τις προσδοκίες μας… Ναι αγαπητέ μου είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον μέχρι τέλος. Ο Αρίστος πέθανε στην αγκαλιά μου όχι στην αγκαλιά της Τζάκυ και σε παρακαλώ μην το ξεχάσεις αυτό.

Στη θέση που βρίσκομαι αν με δουν δύο βραδιές συνέχεια σε κάποιο ρεστοράντ συνοδευόμενη από τον ίδιο άντρα, την επόμενη μέρα οι εφημερίδες που δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν θα γράψουν ότι η Μαρία Κάλλας έχει καινούργιο εραστή. Ανοησίες που με εξοργίζουν ακόμα και τώρα, όταν τις διαβάζω. Για τον Παζολίνι έχω να πω ότι τον αγαπούσα πολύ αλλά μόνο σαν φίλο και πνευματικό σύντροφο. Με εκτιμούσε καλλιτεχνικά και πνευματικά και ήταν για μένα πραγματικά θαυμάσιο να βρίσκομαι μαζί του. Όταν δολοφονήθηκε τόσο άγρια, έκλαψα για μέρες.

Αδυνάτισα γιατί όπως όλες οι γυναίκες ήθελα να είμαι ελκυστική και όχι όπως λες, μια χοντρή σοπράνο. Κατάλαβα ότι η φωνή δεν έφτανε, όταν ένας Ιταλός κριτικός της όπερας έγραψε μετά από μια παράσταση της Άιντα, που έδωσα στη Βερόνα πως του ήταν σχεδόν αδύνατον να βρει διαφορά ανάμεσα στα πόδια των ελεφάντων που ήταν πάνω στη σκηνή και στα πόδια της Άιντα, που το ρόλο της έπαιζα εγώ. Έκλαψα με πικρά δάκρια για πολλές μέρες, όταν διάβασα αυτό το άρθρο. Ήταν σκληρό. Απαίσιο. Αλλά τότε αποφάσισα να αδυνατίσω.

Θυμάμαι την ίδια εποχή είχα υπογράψει συμβόλαιο να τραγουδήσω στη Λουτσίνα ντι Λαμερμούρ και οι φίλοι μου γελούσαν κι έλεγαν: «Εσύ Λουτσία; Μα αυτό είναι αδύνατον. Είσαι πολύ παχιά». Έτσι κατέφυγα σε ένα γνωστό γιατρό στο Παρίσι που μου έκανε μια σειρά από ενέσεις και ηλεκτρικά μασάζ. Ήταν μια πολύ επίπονη διαδικασία που χρειάστηκε θυσίες αλλά είχα αποφασίσει να αδυνατίσω και το πέτυχα.

Σχετικά με τον δύσκολο χαρακτήρα μου υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει πάνω από όλα να γίνει κατανοητό: θεωρώ την τέχνη της μουσικής κάτι πραγματικά εξαιρετικό και δεν εννοώ να βλέπω να την κακομεταχειρίζονται. Όταν τη σέβονται και την υπηρετούν πιστά τότε χαίρομαι βαθύτατα, αλλά όταν την κακοποιούν, δεν θέλω να συμμετέχω στην κακοποίηση. Δεν θέλω με κανένα τρόπο να συνδέω το όνομά μου με το κακό γούστο στη σκηνοθεσία, τη διεύθυνση της ορχήστρας ή το τραγούδι και ακόμα περισσότερο δεν θέλω εγώ η ίδια να δώσω μια κακή παράσταση. Όταν ήμουν νέα και έπρεπε να φτιάξω την καριέρα μου, έπρεπε να παίρνω ό,τι μου πρόσφεραν. Αργότερα είχα τη δυνατότητα να αρνηθώ τις μέτριες προσφορές. Όταν έλεγα «όχι» ο κόσμος έλεγε ότι η Κάλλας είναι δύσκολη, αλλά δεν ήμουν ποτέ το «τέρας» που μερικοί ισχυρίζονται ότι είμαι. Αν ήμουν πρόθυμη να δεχτώ να πάρω μέρος σε όπερα δεύτερης ποιότητας, δεν θα έφτανα ποτέ να πετύχω αυτά που έχω πετύχει μέχρι σήμερα.

Η συστολή και η ανασφάλεια που με χαρακτηρίζουν με κάνουν να φαίνομαι υπεροπτική. Είναι ένας τρόπος αυτοπροστασίας των ντροπαλών ανθρώπων. Όπως όλοι, θέλω να με επαινούν και να με ενθαρρύνουν συνέχεια, γιατί από την φύση μου είμαι μάλλον απαισιόδοξη. Και μην ξεχνάς ότι μόνο το ευτυχισμένο πουλί κελαηδάει, ενώ το δυστυχισμένο χώνεται στη φωλιά του και πεθαίνει.