Mode Plagal: "Παράδοση είναι όλη η μουσική του κόσμου"

Στην κατηγορία αυτή δεσπόζουν οι Mode Plagal, ένα από τα μακροβιότερα συγκροτήματα με fusion ήχο, ή «δημοσχεδιαστική» όπως είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Κλέωνας Αντωνίου σε συνέντευξή του τη μουσική του συγκροτήματος. Από το 1990 που δημιουργήθηκαν, μέχρι τις μέρες μας, μετράνε 4 προσωπικούς δίσκους στο βιογραφικό τους και συμμετοχές, άπειρα live σε Ελλάδα και εξωτερικό και διθυραμβικές κριτικές για τις παραστάσεις και τη μουσική τους, που έχει επιρροές από την τεχνοτροπία της τζαζ, την ελληνική παραδοσιακή μουσική από βυζαντινούς ήχους, καθώς και βαλκανικούς, αφρικάνικους, funky, groovy, rock, blues ρυθμούς.

Οι Θοδωρής Ρέλλος, Κλέων Αντωνίου, Αντώνης Μαράτος, Τάκης Κανέλλος και Florian Micuta αποτελούν λόγο να εντρυφήσεις σε διαφορετικούς ήχους και να έρθεις σε επαφή με τη διαφορετική προσέγγιση ενός τσάμικου για παράδειγμα, ή ενός κλασσικού αγαπημένου τραγουδιού όπως «Τα παιδιά της γειτονιάς», παιγμένα «βρώμικα», εμπλουτισμένα με αφηγήσεις και «πειραγμένους» ρυθμούς. Ηλεκτρική Κιθάρα, σαξόφωνο, μπάσο, πλήκτρα και τύμπανα ξεφεύγουν από κλασσικές φόρμες και μπλέκονται σαν γαϊτανάκι. Μαζί τους έχουν τολμήσει και ερμηνευτές όπως η Θεοδοσία Τσάτσου, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Γιώτα Βέη, ο Θανάσης Μωραϊτης και η Σαβίνα Γιαννάτου.


Πιστεύουν στη διεθνοποίηση της μουσικής και το αποδεικνύουν σε κάθε τους εμφάνιση. Όπως είχε τονίσει ο Ρέλλος «Υπήρξε η ανάγκη οι μουσικοί να χρησιμοποιούν στοιχεία από της παραδόσεις τους, η οποία συγχρόνως ήταν ενάντια σε κάτι το οποίο ήθελε να είναι όλα ίδια. Οι μουσικοί ένιωσαν ότι έπρεπε να δείξουν μια ιδιαιτερότητα, δηλαδή ένας μουσικός τζαζ της Ελλάδας ξεκίνησε να χρησιμοποιεί στοιχεία από την δική του παράδοση, ένας μουσικός από τη Γιουγκοσλαβία αντίστοιχα... Υπήρξε στη Λατινική Αμερική αυτή η τάση από πολύ παλιά, ας πούμε τζαζ με στοιχεία κουβανέζικα. Στην Αφρική έγινε ολόκληρο κίνημα, ήταν ολόκληρη σκηνή.»


Η παράδοση γι’ αυτούς είναι «όλη η μουσική του κόσμου. Ότι έχουμε ακούσει από τον Σούκα, τον Βαμβακάρη και τον Χαλκιά μέχρι τον Hendrix, τον Coltrane. τους Black Sabbath, τον James Brown και άλλους. Στον ήχο των Plagal παράδοση δεν είναι τα δημοτικά μόνο, είναι ένα μέρος της παράδοσης μας, ενός πολιτισμού. Παίζουμε μεταναστευτική μουσική, της ξενιτιάς, πέρα από τις καταγωγές. Είμαστε όλοι μετανάστες, είτε εξωτερικοί είτε εσωτερικοί.» Και τη διευρύνουν, δε μένουν στα αυστηρά πλαίσια της παραδοσιακής μουσικής όπως τη γνωρίζουμε. Είναι να μην παίζουνε 4/4 και 3/4, τους κλασικούς ρυθμούς αλλά όλα αυτά 9, 11, 13 15, 17.

Παίζουν σε μικρά μαγαζιά, σε φεστιβάλ και πάντα παρουσιάζουν κάτι το καινούριο. Αν δεν έχουν λόγο να βγουν, δε βγαίνουν. Γνωρίζουν όμως ότι «δεν υπάρχουν πια χώροι για μπάντες, που είναι φτιαγμένοι για μπάντες. Είναι δύσκολο να παίξει μουσική μια μπάντα σε μικρούς χώρους Και χώροι που είναι για τέτοια μουσική, όπως το Half Note, δεν βάζουν ελληνικά γκρουπ».

Δίνουν βάση στη σχέση κοινού-μπάντας, καθώς «μια συναυλία είναι μια ερωτική πράξη ούτως η άλλως. Σαφώς, θέλεις να κορυφώσεις, να τελειώσεις όλα αυτά... αλλά είναι σε ένα άλλο επίπεδο, μπορεί να είναι χυδαίο, μπορεί να είναι αγαπησιάρικο, μπορεί να περιέχει και την έννοια της απόρριψης, της κατάστασης που δεν είσαι ικανός ψυχικά να ολοκληρώσεις». Και στόχος είναι να υπάρχει κοινή πορεία και να συμπλέουν κοινό και μουσικοί.