Αυτές οι μέρες είναι του _____
Οχτώ χρόνια μετά, το φάντασμα του Γρηγορόπουλου εξακολουθεί να είναι ο μεγαλύτερος ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει ο Θοδωρής Διάκος
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, οι συζητήσεις με φίλους γίνονται άβολες. Τις προάλλες, ένας φίλος μου αναφέρθηκε στην 6 Δεκέμβρη και είπε ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει την θλίψη που νιώθει. Δεν μου φάνηκε σωστό αυτό. Η θλίψη είναι παθητικό συναίσθημα, ενώ η οργή μου φαίνεται πιο κατάλληλη.
Και οχτώ χρόνια μετά, η οργή ακόμα υπάρχει. Ίσως δεν σταματήσει να υπάρχει ποτέ.
Όπως κάθε άλλη σπέσιαλ μέρα στο ημερολόγιο, που κάθε χρόνο αυξάνονται, διαβάζεις πολλά. Ακούς πολλά, και τα περισσότερα δεν έχουν νόημα. Είναι τα ίδια που λέγονταν και τότε, και κάθε χρόνο από το 2008. Ότι ο Γρηγορόπουλος δεν είχε κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί και να δημιουργεί μπάχαλα. Ότι ο Γρηγορόπουλος ήταν ένα πλούσιο παιδί που κατέβηκε στα Εξάρχεια “για την φάση”.
Αν χρησιμοποιείς ακόμα την φράση “για την φάση”, θέλω να ξέρεις ότι κανένας δεν σε συμπαθεί, παρεμπιπτόντως.
Ότι ο αστυνομικός αμύνθηκε, επειδή του πέταξαν πέτρες και μπουκάλια. Αλλά αν κάποιος όντως τολμήσει να το πει αυτό, τότε ξέρεις πως έχεις να κάνεις με φασίστα, και απλά αποχωρείς απ’ την συζήτηση.
Και έχω περάσει όλη μου τη ζωή αντίθετος με τέτοιου είδους διαδηλώσεις. Αυτές που όλο και κάτι θα σπάσει. Βιτρίνα, αμάξι, μπουκάλι, κεφάλι. Και μέσα μου πιστεύω ότι θα εξακολουθώ να είμαι αντίθετος. Δεν θα σηκώσω ποτέ μου πέτρα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι σκέφτονται κάπως έτσι, ίσως για άλλους λόγους. Αλλά αν έχουν περάσει οχτώ χρόνια από την δολοφονία του Γρηγορόπουλου (και 31 από την δολοφονία Καλτεζά) και είμαστε αναγκασμένοι κάθε χρόνο, ξανά και ξανά να ανεχόμαστε τον κάθε τύπο που θα υπερασπιστεί έστω και με ένα επιφώνημα τις σφαίρες που σκοτώνουν παιδιά, αρχίζω να πιστεύω ότι οι πέτρες και τα μπουκάλια αποκτούν καινούριο νόημα.
Ο ίδιος φίλος είπε μετά ότι δεν μπορεί να καταλάβει την έννοια της “φιλήσυχης διαμαρτυρίας”. Αν μιλάμε, λέει, για μια πορεία μαθητών στις δέκα το πρωί, εντάξει. Αλλά με το να κάτσουμε οκλαδόν και να μπλοκάρουμε τον δρόμο, τι θα πούμε; Πώς θα εκφραστεί η οργή χωρίς να γίνει μπάχαλο;
Δεν είναι μπάχαλο. Είναι μια κραυγή για αλλαγή, και η αλλαγή δεν έρχεται. Και η κραυγή συνεχίζεται, και δεν είναι τόσο πολύπλοκο το ζήτημα από αυτή την οπτική, ε; Όσο υπάρχει κατάχρηση εξουσίας, όσο τα εγκλήματα των πιο ισχυρών δεν τιμωρούνται και όσο ψάχνουμε να βρούμε βρωμιές για τα θύματα, οι πέτρες θα συνεχίσουν να πέφτουν. Εγώ δεν μπορώ να την πετάξω. Πέτα όμως μία και για ‘μένα.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, οι συζητήσεις με φίλους γίνονται άβολες. Τις προάλλες, ένας φίλος μου αναφέρθηκε στην 6 Δεκέμβρη και είπε ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει την θλίψη που νιώθει. Δεν μου φάνηκε σωστό αυτό. Η θλίψη είναι παθητικό συναίσθημα, ενώ η οργή μου φαίνεται πιο κατάλληλη.
Και οχτώ χρόνια μετά, η οργή ακόμα υπάρχει. Ίσως δεν σταματήσει να υπάρχει ποτέ.
Όπως κάθε άλλη σπέσιαλ μέρα στο ημερολόγιο, που κάθε χρόνο αυξάνονται, διαβάζεις πολλά. Ακούς πολλά, και τα περισσότερα δεν έχουν νόημα. Είναι τα ίδια που λέγονταν και τότε, και κάθε χρόνο από το 2008. Ότι ο Γρηγορόπουλος δεν είχε κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί και να δημιουργεί μπάχαλα. Ότι ο Γρηγορόπουλος ήταν ένα πλούσιο παιδί που κατέβηκε στα Εξάρχεια “για την φάση”.
Αν χρησιμοποιείς ακόμα την φράση “για την φάση”, θέλω να ξέρεις ότι κανένας δεν σε συμπαθεί, παρεμπιπτόντως.
Ότι ο αστυνομικός αμύνθηκε, επειδή του πέταξαν πέτρες και μπουκάλια. Αλλά αν κάποιος όντως τολμήσει να το πει αυτό, τότε ξέρεις πως έχεις να κάνεις με φασίστα, και απλά αποχωρείς απ’ την συζήτηση.
Και έχω περάσει όλη μου τη ζωή αντίθετος με τέτοιου είδους διαδηλώσεις. Αυτές που όλο και κάτι θα σπάσει. Βιτρίνα, αμάξι, μπουκάλι, κεφάλι. Και μέσα μου πιστεύω ότι θα εξακολουθώ να είμαι αντίθετος. Δεν θα σηκώσω ποτέ μου πέτρα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι σκέφτονται κάπως έτσι, ίσως για άλλους λόγους. Αλλά αν έχουν περάσει οχτώ χρόνια από την δολοφονία του Γρηγορόπουλου (και 31 από την δολοφονία Καλτεζά) και είμαστε αναγκασμένοι κάθε χρόνο, ξανά και ξανά να ανεχόμαστε τον κάθε τύπο που θα υπερασπιστεί έστω και με ένα επιφώνημα τις σφαίρες που σκοτώνουν παιδιά, αρχίζω να πιστεύω ότι οι πέτρες και τα μπουκάλια αποκτούν καινούριο νόημα.
Ο ίδιος φίλος είπε μετά ότι δεν μπορεί να καταλάβει την έννοια της “φιλήσυχης διαμαρτυρίας”. Αν μιλάμε, λέει, για μια πορεία μαθητών στις δέκα το πρωί, εντάξει. Αλλά με το να κάτσουμε οκλαδόν και να μπλοκάρουμε τον δρόμο, τι θα πούμε; Πώς θα εκφραστεί η οργή χωρίς να γίνει μπάχαλο;
Δεν είναι μπάχαλο. Είναι μια κραυγή για αλλαγή, και η αλλαγή δεν έρχεται. Και η κραυγή συνεχίζεται, και δεν είναι τόσο πολύπλοκο το ζήτημα από αυτή την οπτική, ε; Όσο υπάρχει κατάχρηση εξουσίας, όσο τα εγκλήματα των πιο ισχυρών δεν τιμωρούνται και όσο ψάχνουμε να βρούμε βρωμιές για τα θύματα, οι πέτρες θα συνεχίσουν να πέφτουν. Εγώ δεν μπορώ να την πετάξω. Πέτα όμως μία και για ‘μένα.
