Τι Eurovision τι τελικός Κυπέλλου
Τι Eurovision τι τελικός Κυπέλλου
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το να απολαμβάνει κάποιος την παρακολούθηση της Eurovision δεν με βρίσκει αντίθετο- δεν βρίσκω άλλωστε τον λόγο. Είναι μια αφορμή για συλλογική τηλεθέαση, ένα θέμα ελαφρύ και διασκεδαστικό και έχει και το στοιχείο του διαγωνισμού που του δίνει μια επιπλέον σπιρτάδα. Εν ολίγοις είναι ένα προσεγμένο τηλεοπτικό προϊόν που δεν προσβάλει αυτόν που το βλέπει, αν και βέβαια δύσκολα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Το πρόβλημα ξεκινάει με τη «χρήση» που κάνουν ορισμένοι από τους τηλεθεατές στα όσα διαμείβονται εντός του σόου. Δεν είναι παράλογο- είναι λίγο η λογική του «ενημερώνομαι από το timeline μου στο Facebook”: Επιχειρείται να εξαχθούν συμπεράσματα- όσο πιο γενικά τόσο το καλύτερο- από κάτι με το οποίο ασχολήθηκα.
Έτσι έχουμε τις συνήθεις γεωστρατηγικές αναλύσεις για να εξηγηθούν «τα 12άρια» προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Από κοντά και οι συσχετίσεις της ψήφου με υποτιθέμενα συλλογικά ιδανικά ή εθνικά χαρακτηριστικά του τύπου «Οι Πολωνοί δεν συμπαθούν τους Ρώσους και αυτό φαίνεται από το ότι δεν τους έχουν δώσει ποτέ 12άρι» (λέω ένα παράδειγμα που δεν ξέρω αν αληθεύει). Φέτος παρατήρησα μία ακόμη… αναλυτική διάσταση που προέκυψε (;) από τον εν λόγω διαγωνισμό τραγουδιού- αυτήν των προτύπων της ομορφιάς και το πώς τα αντιμετωπίζουμε.
Σύμφωνα με αυτές τις αναλύσεις λοιπόν, η προτίμηση του ευρωπαϊκού κοινού στο τραγούδι από το Ισραήλ, το οποίο ερμήνευσε μια ευτραφής αοιδός, έναντι του άλλου της Κύπρου που ερμήνευσε η Ελένη Φουρέιρα καταδεικνύει την προτίμησή μας (ημών των δυτικών, άραγε;) στα κορίτσια της διπλανής πόρτας και όχι στις εκθαμβωτικές παρουσίες και τις μοιραίες γυναίκες. Πρόκειται για ένα αυθαίρετο και ίσως λίγο σεξιστικό συμπέρασμα, το οποίο αναγορεύει σε κεντρικό κριτήριο επιλογής τραγουδιού την εξωτερική εμφάνιση και με αυτή τη βάση αποφαίνεται και για το «γούστο της εποχής».
Οι χρήσεις των προϊόντων μαζικής κατανάλωσης είναι δείκτης του πολιτισμικού επιπέδου μια κοινής γνώμης. Αυτό ισχύει κατά τη γνώμη μου και για το ποδόσφαιρο και τα δημοφιλή σπορ γενικά, αλλά και την πολιτική αντιπαράθεση. Ο τρόπος με τον οποίον οι αντιπαραθέσεις ή οι «αντιπαραθέσεις» γεννούν πολιτισμικά μηνύματα και οδηγούν σε συμπεράσματα καφενείου είναι που είναι επικίνδυνος. Όχι οι αφορμές τύπου Τελικός Κυπέλλου ή Eurovision.
Το πρόβλημα ξεκινάει με τη «χρήση» που κάνουν ορισμένοι από τους τηλεθεατές στα όσα διαμείβονται εντός του σόου. Δεν είναι παράλογο- είναι λίγο η λογική του «ενημερώνομαι από το timeline μου στο Facebook”: Επιχειρείται να εξαχθούν συμπεράσματα- όσο πιο γενικά τόσο το καλύτερο- από κάτι με το οποίο ασχολήθηκα.
Έτσι έχουμε τις συνήθεις γεωστρατηγικές αναλύσεις για να εξηγηθούν «τα 12άρια» προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Από κοντά και οι συσχετίσεις της ψήφου με υποτιθέμενα συλλογικά ιδανικά ή εθνικά χαρακτηριστικά του τύπου «Οι Πολωνοί δεν συμπαθούν τους Ρώσους και αυτό φαίνεται από το ότι δεν τους έχουν δώσει ποτέ 12άρι» (λέω ένα παράδειγμα που δεν ξέρω αν αληθεύει). Φέτος παρατήρησα μία ακόμη… αναλυτική διάσταση που προέκυψε (;) από τον εν λόγω διαγωνισμό τραγουδιού- αυτήν των προτύπων της ομορφιάς και το πώς τα αντιμετωπίζουμε.
Σύμφωνα με αυτές τις αναλύσεις λοιπόν, η προτίμηση του ευρωπαϊκού κοινού στο τραγούδι από το Ισραήλ, το οποίο ερμήνευσε μια ευτραφής αοιδός, έναντι του άλλου της Κύπρου που ερμήνευσε η Ελένη Φουρέιρα καταδεικνύει την προτίμησή μας (ημών των δυτικών, άραγε;) στα κορίτσια της διπλανής πόρτας και όχι στις εκθαμβωτικές παρουσίες και τις μοιραίες γυναίκες. Πρόκειται για ένα αυθαίρετο και ίσως λίγο σεξιστικό συμπέρασμα, το οποίο αναγορεύει σε κεντρικό κριτήριο επιλογής τραγουδιού την εξωτερική εμφάνιση και με αυτή τη βάση αποφαίνεται και για το «γούστο της εποχής».
Οι χρήσεις των προϊόντων μαζικής κατανάλωσης είναι δείκτης του πολιτισμικού επιπέδου μια κοινής γνώμης. Αυτό ισχύει κατά τη γνώμη μου και για το ποδόσφαιρο και τα δημοφιλή σπορ γενικά, αλλά και την πολιτική αντιπαράθεση. Ο τρόπος με τον οποίον οι αντιπαραθέσεις ή οι «αντιπαραθέσεις» γεννούν πολιτισμικά μηνύματα και οδηγούν σε συμπεράσματα καφενείου είναι που είναι επικίνδυνος. Όχι οι αφορμές τύπου Τελικός Κυπέλλου ή Eurovision.
