Αποικιοκρατικά πυροτεχνήματα
Ούτε μία φορά που η Δύση το έπαιξε ότι εξάγει πολιτισμό και δημοκρατία το πράγμα δεν πήγε καλά για τις άλλες χώρες. Τυχαίο;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Αν ένα πράγμα δείχνουν τα γεγονότα στο Αφγανιστάν αυτό είναι τα ολέθρια αποτελέσματα που είχε και έχει πάντα η αποικιοκρατική συμπεριφορά της Δύσης. Τι μας εμποδίζει να το δούμε όλο αυτό καθαρά; Οι δικές μας αξίες, ο δικός μας πολιτισμός το δικό μας ήθος απέναντι στη ζωή, τον θάνατο, την ελευθερία.
Λέμε δηλαδή: ναι, να τον αφήσουμε τον άλλον ήσυχο, αλλά να μην τον βοηθήσουμε να έχει στοιχειώδη δικαιώματα, όπως τουλάχιστον αυτά υφίστανται στις δυτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες; Που είναι το κακό σε αυτό; Το κακό είναι στην πεποίθηση ότι το «δικό μας» είναι το σωστό. Πρόκειται δε για αληθινή πεποίθηση, όχι για κάποιον υποκριτικό ακκισμό λευκών ανώτερων όντων. Όμως κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιβάλει τον πολιτισμό του στον άλλον, όση εμπιστοσύνη και αν έχει στα διδάγματά του.
Αυτό βέβαια ισχύει μόνο για την κοινή γνώμη των δυτικών χωρών που παρακολουθεί αμήχανη την διολίσθηση μιας χώρας που έζησε επί είκοσι χρόνια με στοιχειώδεις αξίες ισονομίας και ισότητας, στον φονταμενταλισμό και την θρησκευτική ανελευθερία. Για ποιον δεν ισχύει; Για εκείνους που αποφάσισαν την εισβολή στο Αφγανιστάν με σκοπό τον εντοπισμό του Μπιν Λάντεν, την σύναψη συμβολαίων με δυτικές οπλικές εταιρίες, τις χρυσοφόρες συμφωνίες για εκμετάλλευση των αφγανικών πρώτων υλών. Αυτές έχουν μια τελείως διαφορετική ανάγνωση και- εικάζω- καμία αμηχανία.
Είναι τα παρακολουθήματα της «ελευθερίας» που υπόσχεται ο δυτικός τρόπος ζωής. Είναι τα όργανα της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης που δημιουργούν αισθήματα αδικίας και οργής στους «άγριους τη ανατολής» που οσονούπω θα εκπολιτίζονταν.
Εδώ, στα σύνορά μας, στο σπίτι μας όπου οι ίδιοι αποφασίζουμε προς τα που θα πάει το καράβι, μπορούμε να προσφέρουμε. Μπορούμε να καλοδεχθούμε τους ανθρώπους που ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπους να φύγουν από το Αφγανιστάν, εκείνους που προτιμούν να χάσουν την πατρίδα τους από το να ζουν χωρίς τις ελευθερίες που επιλέγουν για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, η ελάχιστη υποχρέωση που προκύπτει από «ανήκομεν εις την Δύσιν» που τόσο καμαρώνουν ορισμένοι.
Λέμε δηλαδή: ναι, να τον αφήσουμε τον άλλον ήσυχο, αλλά να μην τον βοηθήσουμε να έχει στοιχειώδη δικαιώματα, όπως τουλάχιστον αυτά υφίστανται στις δυτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες; Που είναι το κακό σε αυτό; Το κακό είναι στην πεποίθηση ότι το «δικό μας» είναι το σωστό. Πρόκειται δε για αληθινή πεποίθηση, όχι για κάποιον υποκριτικό ακκισμό λευκών ανώτερων όντων. Όμως κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιβάλει τον πολιτισμό του στον άλλον, όση εμπιστοσύνη και αν έχει στα διδάγματά του.
Αυτό βέβαια ισχύει μόνο για την κοινή γνώμη των δυτικών χωρών που παρακολουθεί αμήχανη την διολίσθηση μιας χώρας που έζησε επί είκοσι χρόνια με στοιχειώδεις αξίες ισονομίας και ισότητας, στον φονταμενταλισμό και την θρησκευτική ανελευθερία. Για ποιον δεν ισχύει; Για εκείνους που αποφάσισαν την εισβολή στο Αφγανιστάν με σκοπό τον εντοπισμό του Μπιν Λάντεν, την σύναψη συμβολαίων με δυτικές οπλικές εταιρίες, τις χρυσοφόρες συμφωνίες για εκμετάλλευση των αφγανικών πρώτων υλών. Αυτές έχουν μια τελείως διαφορετική ανάγνωση και- εικάζω- καμία αμηχανία.
Είναι τα παρακολουθήματα της «ελευθερίας» που υπόσχεται ο δυτικός τρόπος ζωής. Είναι τα όργανα της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης που δημιουργούν αισθήματα αδικίας και οργής στους «άγριους τη ανατολής» που οσονούπω θα εκπολιτίζονταν.
Εδώ, στα σύνορά μας, στο σπίτι μας όπου οι ίδιοι αποφασίζουμε προς τα που θα πάει το καράβι, μπορούμε να προσφέρουμε. Μπορούμε να καλοδεχθούμε τους ανθρώπους που ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπους να φύγουν από το Αφγανιστάν, εκείνους που προτιμούν να χάσουν την πατρίδα τους από το να ζουν χωρίς τις ελευθερίες που επιλέγουν για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, η ελάχιστη υποχρέωση που προκύπτει από «ανήκομεν εις την Δύσιν» που τόσο καμαρώνουν ορισμένοι.
