Αμήν αμήν λέγω υμίν

Παρακολουθώ το παζάρι της Κυβέρνησης με την Εκκλησία για το πόσο, πόσες μέρες, πόσες ώρες και με πόσα άτομα θα ανοίξουν οι εκκλησίες τις μέρες των γιορτών. Όπως πάντα, οι ιεράρχες είναι σκληρός διαπραγματευτής, στην περίπτωση όμως αυτή απορώ με το σκεπτικό των σεβάσμιων πατέρων.

Τι νόημα έχει αυτό το επιτακτικό αίτημα αν πρόκειται να έχουμε εικόνες σαν εκείνες από την γιορτή του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη; Που αποκοπεί μια τέτοια πίεση αν τελικά βλάπτει το ποίμνιο; Δεν σκέφτονται οι ιεράρχες τους πιστούς; Μήπως τους βλέπουν μόνο σαν «πελατεία»; λέω και απορώ.

Όχι προφανώς μια πελατεία από την οποία θα αποκομίσουν άμεσα χρηματικά οφέλη, όπως οι κανονικοί καταστηματάρχες, αλλά μια πελατεία που τούς δίνει δύναμη, κοσμική εξουσία για να προφυλάξουν τα έσοδα του εκκλησιαστικού οργανισμού που μάλλον δεν είναι το παγκάρι.

Η απόσταση δεν βοηθά την Εκκλησία να έρθει σε επαφή με τον «κόσμο» της. Ηλικιωμένοι οι περισσότεροι θαμώνες των εκκλησιών φαίνεται να μην έχουν μεγάλη σχέση με την τεχνολογία, ακόμη και αυτοί που δεν την θεωρούν «του Σατανά».

Η ιστορία της Εκκλησίας στην Ελλάδα είναι πολύ βαθιά και χρήσιμη για να κατανοηθούν αρκετές από τις ανά καιρούς τάσεις της κοινής γνώμης. Δεν είναι σοβαρή προσέγγιση να της επιδαψιλεύουμε με κάθε ευκαιρία τα παράλογα που προκύπτουν από το «άλογο» της ίδιας της πίστης- και με αυτή την έννοια ο Ιοβόλο δεν το κάνει.

Όταν όμως η ατζέντα της Εκκλησίας βλάπτει την κοινωνία και τα συμφέροντά της, δεν θεωρώ ότι υπάρχει τίποτα που μπορεί ή που πρέπει να μένει στο απυρόβλητο. Ίσως μόνο η βασική της λειτουργία, η προσευχή και η εξύμνιση της θεϊκής υπόστασης- πράγματα τόσο υψηλά και αμόλυντα που γίνονται όπως πρέπει όταν απλώς συμβαινουν, μακριά από κάθε παζάρι και κάθε διαπραγμάτευση.