Ένας Φίνιξ δεν φέρνει την άνοιξη

Ο λόγος του Χοακίν Φίνιξ στα Όσκαρ είναι από αυτά που θα μείνουν στην ιστορία από την φετινή τελετή. Όχι μόνο γιατί ήταν το απόλυτο φαβορί που κέρδισε το βραβείο, αλλά και γιατί έρχεται να προστεθεί σε διάφορες ενδείξεις… αριστεροποίησης του Χόλυγουντ και της Ακαδημίας, που φέτος ήταν ίσως ακόμη πιο προφανείς από πέρσι.

Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς, το κίνητρο φαίνεται ότι είναι μάλλον η αντίθεση στον Αμερικανό Πρόεδρο Τραμπ, τον οποίο ο καλλιτεχνικός κόσμος στις ΗΠΑ μισεί σφόδρα, παρά κάποια διάθεση αποκατάστασης της παγκόσμια αδικίας ή κατάργησης των ανισοτήτων. Μάλιστα οι κακές γλώσσες λένε ότι ο εμπορικός πόλεμος Τραμπ με την Κίνα μπλόκαρε συμφωνίες ύψους 30 δις. δολ. που είχαν συνάψει μεγάλες εταιρίες του Χόλυγουντ για παραγωγή ταινιών στην ασιατική χώρα.   

Αν κάτι τέτοιο αληθεύει μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει πως το μένος κατά Τραμπ στο Χόλυγουντ τεκμηριώνεται εξίσου, αν όχι και παραπάνω, στις επιχειρηματικές στοχεύσεις των μεγάλων στούντιο, και στην ευαισθητοποίηση μεμονωμένων καλλιτεχνών.

Αυτό βέβαια δεν θα πει ότι ο λόγος του Φοίνιξ είχε οποιαδήποτε υστεροβουλία ή έστω ότι ήταν περιττός. Κάθε άλλο. καμιά φωνή που λέει τα αυτονόητα δεν περισσεύει- πολλώ μάλλον αν είναι κάποιος τόσο αναγνωρίσιμος όσο ο νικητής ενός από τα βασικότερα βραβεία Όσκαρ.

Ο Φίνιξ λοιπόν έκανε το καθήκον που του υπαγορεύει η συνείδησή του, και αρκετοί εξ ημών κάναμε το δικό μας- δηλαδή «like». Αυτό που αξίζει να υπογραμμιστεί σε όσους ανησυχούν για το πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος, για το πώς φερόμαστε και πρέπει να φερόμαστε στις μειονότητες, για τι είναι δικαιοσύνη και προστασία του πλανήτη, είναι ότι τα λόγια ενός ανθρώπου, ή και περισσότερων- όποιοι και αν είναι αυτοί, δεν θα αλλάξουν από μόνα τους κάτι.

Το πρόβλημα μάλιστα είναι μήπως μάς δίνουν την ψευδή εντύπωση ότι με το που τα ακούσαμε και συμφωνήσαμε, κάτι κάναμε κιόλας.