Σάββατο να’ ναι μάστορα και ας είναι χίλιες ώρες

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για τις προτάσεις της τρόικας περί εξαήμερης εργασίας είναι ότι τα λένε χοντρά για να πάρουν μετά ορισμένα πίσω και να νιώθουμε και εμείς όμορφα και η κυβέρνησή μας να μπορεί να πουλήσει διαπραγμάτευση.

Τι να πρωτοπεί όμως κανείς για τον- συγχωρείστε μου το κλισέ- εργασιακό μεσαίωνα στον οποίο βρισκόμαστε και θα βρισκόμαστε. Καταλαβαίνω και όσους ισχυρίζονται ότι αν θέλουμε τον καπιταλισμό θα πρέπει να τον εφαρμόσουμε σωστά και όχι «αλά ελληνικά», αλλά, βρε αδέλφια, μήπως… να μην τον θέλουμε στο φινάλε;

Για κάποιους η τελευταία δέσμη αιτημάτων της Τρόικας (για 6ήμερη εργασία, 12ωρο καθημερινής απασχόλησης κλπ) θεωρείται απλώς «φυσική συνέχεια» των προηγούμενων. Για κάποιους άλλους, σημαίνει ότι «παράκαναν».

Έχω την άποψη ότι οι άνθρωποι της τρόικας είναι σοβαροί και άτεγκτοι τεχνοκράτες. Κρατούν το μολύβι και το χαρτί και βλέπουν τι «βγαίνει και τι δεν βγαίνει», αγνοώντας την ελληνική αντίληψη του δωσ΄τους-κάτι-τώρα-και-κάπως-θα-τα-βολέψουμε.

Έτσι, φοβάμαι ότι υπάρχει μια μεγάλη διάσταση απόψεων.

Οι της Τρόικας μας λένε κάτι απλό: Δεν γίνεται να είστε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να έχετε τον τρόπο ζωής που είχατε προ τριετίας ή δεκαετίας. Πιθανότατα δεν θα έχει κάθε οικογένεια δεύτερο αυτοκίνητο, ίσως να μπορείτε να βγαίνετε μόνο 1-2 φορές το μήνα και τα παιδιά σας δεν θα κάνουν ιδιαίτερα και φροντιστήρια. Ά, και θα πληρώνετε τις υπηρεσίες υγείας και τα φάρμακά σας μόνοι σας.

Η διαχείριση που προσπαθούμε ως λαός και πετύχουμε φιλοδοξεί, όπως φαίνεται, να έχει και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Και στην Ευρωζώνη δηλαδή- ακόμη και το λέμε «παπαγαλία» μετά την πανταχόθεν πλύση εγκεφάλου- και με τα κιμπαριλίκια που μας έμαθε ο σοσιαλισμός και οι δεκαετίες πολιτικής συνδιαλλαγής. Αυτό μάλλον δε μπορεί να συμβεί. Δεν ξέρω αν η κυβερνητική διαπραγμάτευση (ή όπως αλλιώς τη λένε τώρα) είναι σε αυτήν κατεύθυνση, αλλά αργά ή γρήγορα μου μυρίζεται αδιέξοδο.

Σαν και αυτό στο οποίο βρίσκονται όλο και περισσότεροι και «τσιμπάνε» σε λύσεις όπως αυτές που προτείνουν τα παλικάρια της Χρυσής Αυγής. Τα παλικάρια που ακολουθούν κατά γράμμα “ελληνικό” κώδικα τιμής όπου προφανώς περιγράφεται από αρχαιοτάτων χρόνων η πρακτική του να πλακώνεσαι στα γυμναστήρια, να παίρνεις και άλλους 20 μαζί για να κάνετε τον καμπόσο σε κάτι κακομοίρηδες.

Ό,τι και αν λένε όμως αλαλάζοντας οι παρατάξεις της αριστεράς οι κοινωνίες δεν κάνουν λάθη, κάνουν επιλογές με βάση το πως αντιλαμβάνονται το συμφέρον τους σε κάθε συγκυρία. Άρα, όταν η Χρυσή Αυγή στις επόμενες ή στις μεθεπόμενες εκλογές πάρει 20%, το λάθος δεν θα είναι του κόσμου, αλλά αυτών που απέτυχαν να δουν τις ανάγκες του. Γιατί όσο πιο απελπισμένος είναι κάποιος, τόσο πιο εύκολα πιστεύει στις λύσεις που του υπόσχονται. Και βλέπω να έρχονται πολλές υποσχέσεις.


Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]