Αναζητώντας τα χαμένα μπάνια (του λαού)
Τα "μπάνια του λαού" απαγορεύονται στα ρολόγια και στα κορόιδα. Κλείνω τα αυτιά μου και πάω στη Χαλκίδα.
«Τον Αύγουστο δουλεύουν μόνο τα κορόιδα και τα ρολόγια», λέει ο λαός. Μάλιστα, σκέφτηκα και άρχισα να σκέφτομαι με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορώ να κάνω «τικ», μια που η συγκεκριμένη προοπτική αυτοχαρακτηρισμού φαντάζει (έστω ελάχιστα) πιο γοητευτική από την άλλη.
Μετά σκέφτηκα τι υπέροχη εφεύρεση είναι ο κοινωνιολογικός όρος «τα μπάνια του λαού». Πρόκειται στην ουσία για ένα εθνικό εφεύρημα που θεσμοθετεί το δικαίωμα του κάθε Έλληνα κάπου εκεί στη μέση του Αυγούστου και για καμιά δεκαριά ημέρες, να μην κάνει απολύτως τίποτα. Πέρα από τις προσδοκίες των ευρωπαίων εταίρων, τις νόρμες παραγωγικότητας, το δυτικοευρωπαϊκό μας προφίλ που όλο τον υπόλοιπο χρόνο χτίζουμε με προσοχή, η Ελλάδα γύρω στον 15αύγουστο πέφτει σε μια ιδιότυπη σιέστα.
Εξάλλου, το ότι ο όρος πρωτοακούστηκε στη δεκαετία του 1980 από την τότε κεφαλή της πολιτικής ηγεσίας έχει βέβαια τη σημασία του. Γιατί, ποιος κατάλαβε τον Έλληνα καλύτερα από τον Ανδρέα Παπανδρέου;
Άρα λοιπόν η παραμονή στις αυγουστιάτικες επάλξεις έχει μόνο καβαφική αξία; Προσπαθούμε να μην παραδεχτούμε κάτι τέτοιο. Για αυτό και ταξιδεύουμε στα διασημότερα πανηγύρια της Παναγίας, κάνουμε extreme sports στις παραλίες, τσεκάρουμε όλες τις πιθανές λύσεις ώστε να «σώσουν την παρτίδα» όσοι την ερχόμενη εβδομάδα δεν προβλέπεται να αναχωρήσουν για κάπου και διαβάζουμε λίγο από το νέο βιβλίο του Χάρυ Πότερ.
Και όλα αυτά ώς παρηγοριά στον άρρωστο για να περνούν οι μέρες; Όχι. Αυτή η κατά τα άλλα γλυκειά και ανθρώπινη ευχή "αντε, να φύγει και αυτός ο μήνας..." κρύβει καθημερινή μιζέρια και παραίτηση.
Αν και συνήθως η απλή αυτή επιθυμία σχετίζεται με την καταβολή χρημάτων, χρησιμοποιείται επίσης συχνά σε περιπτώσεις εργασιακού φόρτου, προσδοκίας αδειοδότησης ή εν πάση περιπτώσει σε φάσεις που θεωρούμε πως η πάροδος των ημερών, των εβδομάδων ή όποιου άλλου διαστήματος θα βελτιώσει την προσωπική μας κατάσταση.
Ετσι και εγώ, μεσούντος του καλοκαιριού και με την άδεια να απέχει, έπιασα τον εαυτό μου να επιθυμεί την γοργή παρέλευση των ημερών μέχρι την έναρξη της θερινής μου ραστώνης. Ηταν η παρατήρηση ενός φίλου, αμέσως μετά από μια παρόμοια γκρίνια, που με κλόνισε: «Πως είναι δυνατόν να θέλεις να περνούν οι μέρες σου, απλώς και μόνο για να περάσουν;».
Είχε δίκιο. Οι ημέρες αυτές που μας χωρίζουν από μία οποιαδήποτε εξέλιξη που νομίζουμε θα βελτιώσει τις συνθήκες ζωής μας, είναι ημέρες από την ίδια τη ζωή μας. Ο μοναδικός τρόπος να ανεχτούμε όσα συμβαίνουν πρέπει να είναι η βελτίωσή τους και όχι το ευχολόγιο για την παρέλευσή τους.
Λυπάμαι αν αυτό ακούγεται πολύ διδακτικό, πολύ αφελές ή απλώς μια αποστροφή από κάποιο εγχειρίδιο κατάκτησης της ευτυχίας «σε δέκα απλά βήματα», αλλά δεν βρίσκω κανένα λόγο να το πω λιγότερο άμεσα μόνο και μόνο για να εξασφαλίσω μια πνευματώδη ασυλία από τα εύκολα συμπερασματα και τους συναισθηματισμούς.
Όχι λοιπόν, δεν «κάνω υπομονή». Αντ’ αυτού, κατασκευάζω μίνι αποδράσεις τα Σαββατοκύριακα. Αν μάλιστα και τα επόμενα είναι τόσο όμορφα όσο αυτό που μόλις τελείωσε στη Χαλκίδα, μπορεί και να μην φύγω ποτέ.
Γιατί υπάρχουν κάποιες μέρες που αξίζουν όσο ολόκληροι μήνες και κάποιοι μήνες που αξίζουν όσο ολόκληρα χρόνια. Ίσως και παραπάνω.
Δημήτρης Γλύστρας
Υ.Γ. Το να αλλάζει κάποιος με τη θέλησή του επαγγελματική κατεύθυνση είναι σχεδόν πάντα γεγονός ευχάριστο. Η Φωτεινή Καπαγιάννη, που ξεκίνησε να κάνει τη γραμματειακή υποστήριξη της Αμάλθεια Εκδοτική και εξελίχθηκε σε συντάκτη, personal assistant, consultant, διοικητικό στέλεχος και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, φεύγει για κάνει απλώς αυτό που ήθελε και έμαθε: Να διδάσκει σε παιδιά.
Φωτεινή, από την ομάδα του In2life, ένα μεγάλο- μεγάλο ευχαριστώ για όλον αυτό τον καιρό που πρόθυμα διεκπεραίωνες αποστολές που σου ανατέθηκαν και άλλες που από περίσσευμα φιλοτίμου ανέλαβες μόνη σου. Να πας καλά στο νέο ξεκίνημα και να κάνεις αυτό που θέλεις!
Και δεν σου λέμε «γεια».
Γιατί θα περνάς για καφέ, ε;
Μετά σκέφτηκα τι υπέροχη εφεύρεση είναι ο κοινωνιολογικός όρος «τα μπάνια του λαού». Πρόκειται στην ουσία για ένα εθνικό εφεύρημα που θεσμοθετεί το δικαίωμα του κάθε Έλληνα κάπου εκεί στη μέση του Αυγούστου και για καμιά δεκαριά ημέρες, να μην κάνει απολύτως τίποτα. Πέρα από τις προσδοκίες των ευρωπαίων εταίρων, τις νόρμες παραγωγικότητας, το δυτικοευρωπαϊκό μας προφίλ που όλο τον υπόλοιπο χρόνο χτίζουμε με προσοχή, η Ελλάδα γύρω στον 15αύγουστο πέφτει σε μια ιδιότυπη σιέστα.
Εξάλλου, το ότι ο όρος πρωτοακούστηκε στη δεκαετία του 1980 από την τότε κεφαλή της πολιτικής ηγεσίας έχει βέβαια τη σημασία του. Γιατί, ποιος κατάλαβε τον Έλληνα καλύτερα από τον Ανδρέα Παπανδρέου;
Άρα λοιπόν η παραμονή στις αυγουστιάτικες επάλξεις έχει μόνο καβαφική αξία; Προσπαθούμε να μην παραδεχτούμε κάτι τέτοιο. Για αυτό και ταξιδεύουμε στα διασημότερα πανηγύρια της Παναγίας, κάνουμε extreme sports στις παραλίες, τσεκάρουμε όλες τις πιθανές λύσεις ώστε να «σώσουν την παρτίδα» όσοι την ερχόμενη εβδομάδα δεν προβλέπεται να αναχωρήσουν για κάπου και διαβάζουμε λίγο από το νέο βιβλίο του Χάρυ Πότερ.
Και όλα αυτά ώς παρηγοριά στον άρρωστο για να περνούν οι μέρες; Όχι. Αυτή η κατά τα άλλα γλυκειά και ανθρώπινη ευχή "αντε, να φύγει και αυτός ο μήνας..." κρύβει καθημερινή μιζέρια και παραίτηση.
Αν και συνήθως η απλή αυτή επιθυμία σχετίζεται με την καταβολή χρημάτων, χρησιμοποιείται επίσης συχνά σε περιπτώσεις εργασιακού φόρτου, προσδοκίας αδειοδότησης ή εν πάση περιπτώσει σε φάσεις που θεωρούμε πως η πάροδος των ημερών, των εβδομάδων ή όποιου άλλου διαστήματος θα βελτιώσει την προσωπική μας κατάσταση.
Ετσι και εγώ, μεσούντος του καλοκαιριού και με την άδεια να απέχει, έπιασα τον εαυτό μου να επιθυμεί την γοργή παρέλευση των ημερών μέχρι την έναρξη της θερινής μου ραστώνης. Ηταν η παρατήρηση ενός φίλου, αμέσως μετά από μια παρόμοια γκρίνια, που με κλόνισε: «Πως είναι δυνατόν να θέλεις να περνούν οι μέρες σου, απλώς και μόνο για να περάσουν;».
Είχε δίκιο. Οι ημέρες αυτές που μας χωρίζουν από μία οποιαδήποτε εξέλιξη που νομίζουμε θα βελτιώσει τις συνθήκες ζωής μας, είναι ημέρες από την ίδια τη ζωή μας. Ο μοναδικός τρόπος να ανεχτούμε όσα συμβαίνουν πρέπει να είναι η βελτίωσή τους και όχι το ευχολόγιο για την παρέλευσή τους.
Λυπάμαι αν αυτό ακούγεται πολύ διδακτικό, πολύ αφελές ή απλώς μια αποστροφή από κάποιο εγχειρίδιο κατάκτησης της ευτυχίας «σε δέκα απλά βήματα», αλλά δεν βρίσκω κανένα λόγο να το πω λιγότερο άμεσα μόνο και μόνο για να εξασφαλίσω μια πνευματώδη ασυλία από τα εύκολα συμπερασματα και τους συναισθηματισμούς.
Όχι λοιπόν, δεν «κάνω υπομονή». Αντ’ αυτού, κατασκευάζω μίνι αποδράσεις τα Σαββατοκύριακα. Αν μάλιστα και τα επόμενα είναι τόσο όμορφα όσο αυτό που μόλις τελείωσε στη Χαλκίδα, μπορεί και να μην φύγω ποτέ.
Γιατί υπάρχουν κάποιες μέρες που αξίζουν όσο ολόκληροι μήνες και κάποιοι μήνες που αξίζουν όσο ολόκληρα χρόνια. Ίσως και παραπάνω.
Δημήτρης Γλύστρας
Υ.Γ. Το να αλλάζει κάποιος με τη θέλησή του επαγγελματική κατεύθυνση είναι σχεδόν πάντα γεγονός ευχάριστο. Η Φωτεινή Καπαγιάννη, που ξεκίνησε να κάνει τη γραμματειακή υποστήριξη της Αμάλθεια Εκδοτική και εξελίχθηκε σε συντάκτη, personal assistant, consultant, διοικητικό στέλεχος και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, φεύγει για κάνει απλώς αυτό που ήθελε και έμαθε: Να διδάσκει σε παιδιά.
Φωτεινή, από την ομάδα του In2life, ένα μεγάλο- μεγάλο ευχαριστώ για όλον αυτό τον καιρό που πρόθυμα διεκπεραίωνες αποστολές που σου ανατέθηκαν και άλλες που από περίσσευμα φιλοτίμου ανέλαβες μόνη σου. Να πας καλά στο νέο ξεκίνημα και να κάνεις αυτό που θέλεις!
Και δεν σου λέμε «γεια».
Γιατί θα περνάς για καφέ, ε;
