Εσείς, στενεύεστε;

«Είμαι ο Χριστόδουλός σας» ήταν η εν πολλοίς σπαρακτική δήλωση του Αρχιεπισκόπου κατά την έξοδό του από το νοσοκομείο και εν όψει του ταξιδιού του στις ΗΠΑ για τη δεύτερη φάση της θεραπείας του.

Το ψώνιο- ψώνιο αλλά και η ανάγκη- η πραγματική ανάγκη αυτή τη φορά και όχι η δημοσιοσχετίστικη- για αγάπη και συμπαράσταση, υπαρκτή, σκέφτηκα. Ιδιαιτέρως συμπαθής ο προκαθήμενος της εκκλησίας δεν μου ήταν ποτέ, αν και πάντα εκτιμούσα την πολιτική του ευφυΐα. Ισως η περιπέτειά του να είναι η καλύτερη ευκαιρία αυτού του ανθρώπου να γίνει καλύτερος «χριστιανός», όπως αυτό ορίζεται έργω και όχι με την τυπολατρική έννοια του όρου. Τι μου ήρθε τώρα, θα πείτε.

Πρόσφατα μια φίλη πέρασε μια οικογενειακή περιπέτεια υγείας και μου δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσω από πρώτο χέρι πόσο ανόητα φαίνονται πράγματα που μας αγχώνουν και μας ταλαιπωρούν όταν υπάρχουν πραγματικά σοβαρά προβλήματα. «Όταν θέλεις να ξεχάσεις όλες σου τις έννοιες, φόρεσε παπούτσια που σε στενεύουν», λένε οι Κινέζοι.

Τι δηλαδή; Εκτός από τα 40άρια των ημερών να φοράμε και παπούτσια που στενεύουν; Και για να πάμε που; Οι συναυλίες τελειώνουν, η πόλη ψοφάει και η δράση μεταφέρεται αλλού.

Την ακολουθούμε: Νίσυρος (το φετινό «θέμα»), αποδράσεις με καλλιτεχνική αφορμή, μια ματιά στα κυκλαδίτικα λιμάνια, οι πιο «καυτές» παραλίες του κόσμου, κρουαζιέρες.

Τέτοιες εποχές έχεις την αίσθηση ότι η ίδια πόλη πηγαίνει διακοπές και όχι οι κάτοικοί της. Δεν είναι τυχαίο που τους συναντάει στα νησιά μέσα από την πολυκοσμία και τις τιμές. Μουρμούρα, ε; Εντάξει, σταματάω.

Ψάχνω να αλλάξω το wallpaper. Ιταλίδα, Κουφονήσι- η ωραιότερη παραλία των Κυκλάδων (όχι τον Αύγουστο), περσινό Πάσχα στην Κέρκυρα, Βερολίνο, Κρήτη. Δεν μου κάνουν. Τελικά, βάζω ένα απλό γκρι.

Όπως γκρί-νια.

Δ. Γλ.