Δεν διανοείσαι πόσο άλλαξαν τα μαγιό μας μέσα σε 100 χρόνια
Από το μάλλινο μαγιό με κάλτσα του 1910, μέχρι το μπικίνι όπως το γνωρίζουμε σήμερα, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Μια διαφωτιστική αναδρομή.
Πόσο διαφορετικό μπορείς να φανταστείς ένα μπικίνι; Αν δεν έχεις μπει ποτέ στον κόπο να γκουγκλάρεις τι φορούσαν οι προγιαγιάδες μας στην παραλία, ετοιμάσου να μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Το βίντεο που έφτιαξε το Glamour για τα 100 χρόνια μπικίνι, είναι μια ενδιαφέρουσα, όσο και διαφωτιστική αναδρομή στην ιστορία του αγαπημένου μας μαγιό.
Ξεκινάμε από την δεκαετία του 1910, αυτή που έφερε την επανάσταση στις παραλίες. Ο Carl Jantzen εφευρίσκει την «στολή μπάνιου» που αποτελείται από δύο κομμάτια, καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του σώματος, από τους ώμους μέχρι λίγο πιο κάτω από το γόνατο, και είναι φτιαγμένη –είτε το πιστεύεις είτε όχι− από μαλλί. Συνοδεύεται δε από κάλτσα, για να γίνει το όλο πράγμα ακόμα πιο εφιαλτικό.
Την δεκαετία του ’20, το μπικίνι κονταίνει ελαφρώς, χωρίς όμως άλλες μεγάλες αλλαγές.
Και έρχεται η δεκαετία του ’30, για να αφήσει λίγο παραπάνω δέρμα εκτεθειμένο ανάμεσα στο τοπ και το σλιπ –και πάλι όμως, ο αφαλός ήταν πάντα καλυμμένος. Τουλάχιστον τα μαγιό γίνονται πιο φιλικά στο νερό εκείνη την περίοδο, καθώς οι κατασκευαστές αρχίζουν να πειραματίζονται με υλικά όπως το λάτεξ.
Η στιγμή του αφαλού φτάνει τη δεκαετία του ’40, καθώς ο Γάλλος σχεδιαστής Louis Réard αναλαμβάνει την επανάσταση με τον τολμηρό σχεδιασμό του. Τότε είναι που ακούγεται για πρώτη φορά και το όνομα μπικίνι, από το πρώτο σημείο δοκιμής της πυρηνικής βόμβας, την ατόλη Μπικίνι. Η σύνεση, αν δεν την πιάνεις, είναι ότι το νέο μαγιό είναι τόσο σέξι που είναι… επικίνδυνο.
Την δεκαετία του ’50, αφότου η Brigitte Bardot κάνει εκείνη τη θρυλική φωτογράφιση με μπικίνι στη Γαλλική Ριβιέρα κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ των Καννών, σχεδόν δεν υπάρχει άλλο μαγιό στον πλανήτη. Οι Αμερικανίδες αργούν αλλά υιοθετούν τελικά κι εκείνες τη μόδα.
Μέινστρημ, βέβαια, η τάση δεν γίνεται στις ΗΠΑ παρά μόνο μετά την διάσημη εμφάνιση της Ursula Andress ως Bond Girl στο Dr. No.
Αν και το μπικίνι με κορδονάκια έκανε την πρώτη του εμφάνιση την δεκαετία του ’40, έπρεπε να φτάσουν τα 70s για να το καθιερώσουν ως κυρίαρχη τάση. Τα δε στρινγκ μαγιό κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση στη Βραζιλία το 1974.
Τη δεκαετία του ’80 αποκτήσαμε ψηλόμεσα σλιπ. Στα τέλη της δεκαετίας, το 20% όλων των πωλήσεων μαγιό στις ΗΠΑ ήταν μπικίνι.
Στα 90s είδαμε για πρώτη φορά το τανκίνι (το πάνω μέρος του οποίου μοιάζει περισσότερο με μπλουζάκι) ενώ την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, κάνουν την εμφάνισή τους τα σλιπ που μοιάζουν με μικροσκοπικά σορτσάκια συνδυασμένα με το γνωστό και μη εξαιρετέο τοπ τριγωνάκι. Τότε ήταν που το πάνω και το κάτω μέρος ξεκίνησαν να πωλούνται χωριστά, κι έτσι η ανάμειξη μπικίνι έγινε η νέα τάση.
Και τέλος, τη δεκαετία του 2010 καταργήσαμε επιτέλους τον επαίσχυντο όρο «σώμα για μπικίνι» συνειδητοποιώντας ότι κάθε σώμα είναι σώμα για μπικίνι, και ενθαρρύνοντας την αγάπη για το ανθρώπινο σώμα, που δεν είναι αντικείμενο, σε όλες του τις μορφές.
Ξεκινάμε από την δεκαετία του 1910, αυτή που έφερε την επανάσταση στις παραλίες. Ο Carl Jantzen εφευρίσκει την «στολή μπάνιου» που αποτελείται από δύο κομμάτια, καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του σώματος, από τους ώμους μέχρι λίγο πιο κάτω από το γόνατο, και είναι φτιαγμένη –είτε το πιστεύεις είτε όχι− από μαλλί. Συνοδεύεται δε από κάλτσα, για να γίνει το όλο πράγμα ακόμα πιο εφιαλτικό.
Την δεκαετία του ’20, το μπικίνι κονταίνει ελαφρώς, χωρίς όμως άλλες μεγάλες αλλαγές.
Και έρχεται η δεκαετία του ’30, για να αφήσει λίγο παραπάνω δέρμα εκτεθειμένο ανάμεσα στο τοπ και το σλιπ –και πάλι όμως, ο αφαλός ήταν πάντα καλυμμένος. Τουλάχιστον τα μαγιό γίνονται πιο φιλικά στο νερό εκείνη την περίοδο, καθώς οι κατασκευαστές αρχίζουν να πειραματίζονται με υλικά όπως το λάτεξ.
Η στιγμή του αφαλού φτάνει τη δεκαετία του ’40, καθώς ο Γάλλος σχεδιαστής Louis Réard αναλαμβάνει την επανάσταση με τον τολμηρό σχεδιασμό του. Τότε είναι που ακούγεται για πρώτη φορά και το όνομα μπικίνι, από το πρώτο σημείο δοκιμής της πυρηνικής βόμβας, την ατόλη Μπικίνι. Η σύνεση, αν δεν την πιάνεις, είναι ότι το νέο μαγιό είναι τόσο σέξι που είναι… επικίνδυνο.
Την δεκαετία του ’50, αφότου η Brigitte Bardot κάνει εκείνη τη θρυλική φωτογράφιση με μπικίνι στη Γαλλική Ριβιέρα κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ των Καννών, σχεδόν δεν υπάρχει άλλο μαγιό στον πλανήτη. Οι Αμερικανίδες αργούν αλλά υιοθετούν τελικά κι εκείνες τη μόδα.
Μέινστρημ, βέβαια, η τάση δεν γίνεται στις ΗΠΑ παρά μόνο μετά την διάσημη εμφάνιση της Ursula Andress ως Bond Girl στο Dr. No.
Αν και το μπικίνι με κορδονάκια έκανε την πρώτη του εμφάνιση την δεκαετία του ’40, έπρεπε να φτάσουν τα 70s για να το καθιερώσουν ως κυρίαρχη τάση. Τα δε στρινγκ μαγιό κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση στη Βραζιλία το 1974.
Τη δεκαετία του ’80 αποκτήσαμε ψηλόμεσα σλιπ. Στα τέλη της δεκαετίας, το 20% όλων των πωλήσεων μαγιό στις ΗΠΑ ήταν μπικίνι.
Στα 90s είδαμε για πρώτη φορά το τανκίνι (το πάνω μέρος του οποίου μοιάζει περισσότερο με μπλουζάκι) ενώ την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, κάνουν την εμφάνισή τους τα σλιπ που μοιάζουν με μικροσκοπικά σορτσάκια συνδυασμένα με το γνωστό και μη εξαιρετέο τοπ τριγωνάκι. Τότε ήταν που το πάνω και το κάτω μέρος ξεκίνησαν να πωλούνται χωριστά, κι έτσι η ανάμειξη μπικίνι έγινε η νέα τάση.
Και τέλος, τη δεκαετία του 2010 καταργήσαμε επιτέλους τον επαίσχυντο όρο «σώμα για μπικίνι» συνειδητοποιώντας ότι κάθε σώμα είναι σώμα για μπικίνι, και ενθαρρύνοντας την αγάπη για το ανθρώπινο σώμα, που δεν είναι αντικείμενο, σε όλες του τις μορφές.
