Σοφία Πάσχου: Tο παιδί δεν είναι κάτι ''διαφορετικό'

Μια από τις καλύτερες φετινές παιδικές παραστάσεις με περίεργο όνομα ανεβαίνει στο Θέατρο Πόρτα. Το «Πιάνω Παπούτσι πάνω στο πιάνο» είναι μια απίστευτη δουλειά που διαδραματίζεται σε λίγα μόνο τετραγωνικά μέτρα- σε μια «σκηνή» πάνω στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου.

Το έργο που βασίζεται στη λογική του patari project αποτελεί μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου. Είναι μια ενδιαφέρουσα διασκευή του παραμυθιού της σταχτοπούτας, προσαρμοσμένη για πιο… σύγχρονα παιδιά και για γονείς που ενδιαφέρονται τα παιδιά τους να έχουν άποψη, όσο και να διασκεδάζουν. Η θεατρική γλώσσα με την οποία οι θαυμάσιοι ερμηνευτές απευθύνονται στα παιδιά ίσως ξενίσει όσους έχουν εθιστεί στο εύκολο παιδικό θέατρο.

Και αυτό γιατί ο θεατρικός «λόγος» υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Σοφίας Πάσχου είναι απαιτητικός περιλαμβάνει πολλαπλούς ρόλους για κάθε ηθοποιό, κοφτερό χιούμορ και σωστές δόσεις συγκίνησης. Το «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» είναι από τις παραστάσεις- σχολείο για όσους θέλουν τα παιδιά τους να αγαπήσουν πραγματικά το θέατρο και όχι απλώς να παρακολουθήσουν ένα θέαμα τύπου παιδικού DVD.

Το In2life ρώτησε την σκηνοθέτη Σοφία Πάσχου για τα μυστικά της εξαιρετικής παράστασης και για το πώς κατάφερε να παρουσιάσει μια δουλειά που σέβεται απίστευτα το ανήλικο κοινό.          

Ποιες ιδιαιτερότητες έχει η σκηνοθεσία μιας παιδικής παράστασης;

Προσωπικά δεν αντιμετώπισα την παράσταση ως ''παιδική'', στόχος πάντα είναι να αφηγηθείς μια ιστορία ανεξάρτητα αν το κοινό είναι παιδιά ή ενήλικες. Μοναδικός περιορισμός μας ήταν ίσως το λεξιλόγιο που χρησιμοποιήσαμε, αποφύγαμε φυσικά τις βωμολοχίες, και τίποτε άλλο. Αυτός είναι και ο λόγος που η παράσταση αφορά όλους, μικρούς και μεγάλους.

Η γλώσσα της παράστασης δεν είναι συνηθισμένη στις παιδικές παραστάσεις. Πως δεν φοβηθήκατε τολμήσατε να απευθυνθείτε σε πιτσιρίκια όχι με "μασημένη τροφή" αλλά με έναν απαιτητικό θεατρικά λόγο;

Πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε το παιδί ως κάτι ''διαφορετικό''. Η ματιά ενός παιδιού είναι ''αγνή'' και αυτό το καθιστά πολύ πιο ανοιχτό στα ερεθίσματα μιας παράστασης. Οι παραστάσεις μας δεν έχουν ούτε σκηνικά ούτε κοστούμια, δημιουργούνται πάνω σε μια πλατφόρμα περιορισμένου μεγέθους, μονάχα με τα σώματα, τις φωνές και την φαντασία των ηθοποιών. Και αυτή είναι μια διαδικασία πολύ πιο γνώριμη σε ένα παιδί, έτσι έχει μάθει να παίζει από την φύση του.

Θα περίμενε κανείς πως αφού ο σκελετός του έργου ήταν η Σταχτοπούτα, η παράσταση θα ήταν κοριτσίστικη. Όμως η Σταχτοπούτα θυμώνει γιατί "δεν θέλει να παντρευτεί" και ο Πρίγκιπας πασχίζει για την δική του ελευθερία. Είναι ευκαιρία οι παιδικές παραστάσεις να περάσουν μηνύματα στα παιδιά; Είναι "ευθύνη" το ανέβασμα μιας παιδικής παράστασης;

Σαφώς είναι μια ευκαιρία όπως κάθε παράσταση, και όχι απλά μια ευκαιρία αλλά στόχος και ευθήνη των δημιουργών της. Το ''Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο'' είναι μια φρέσκια ματιά πάνω στον μύθο της Σταχτοπούτας, μιας ιστορίας που έχει κρατήσει στον χρόνο. Προσπαθήσαμε να φωτίσουμε και όχι να κρύψουμε τα μηνύματα του έργου. Γιατί να φοβόμαστε να μιλήσουμε σε ένα παιδί για τον θάνατο ή για τον φόβο προς τον άγνωστο ή για το διαφορετικό; Η μαγεία δεν κρατάει για πάντα, και όταν χαθεί θα πρέπει τότε να την φτιάξεις μόνος σου.