Το τέλος του Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, βρήκε την Ελλάδα δεύτερη στον κόσμο, στην καλύτερη θέση που έχει κατακτήσει ποτέ η Ελληνική καλαθοσφαίριση.
Σ’ ένα παιχνίδι υπομονής και σταθερότητας, όπως είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα, εκείνος που θα χάσει για μια στιγμή την αυτοσυγκέντρωσή του πιθανότατα θα το πληρώσει. Η θολούρα από τον καπνό των πούρων που ανάψαμε για τη μεγάλη νίκη επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό, δυσκόλεψε τη προσήλωσή μας στο στόχο και η συγκεντρωμένη Ισπανία αναδείχθηκε πιο εύκολα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς ως η κορυφαία ομάδα στον κόσμο.
Ας είναι. Η Εθνική Ελλάδος ήταν με ομόφωνη αποδοχή μια από τις τέσσερις ποιοτικότερες ομάδες ενός από τα θεαματικότερα τουρνουά στην ιστορία του θεσμού και μία από εκείνες, με τις καλύτερες βάσεις για το κοντινό μέλλον. Δηλαδή, το Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας και το Ολυμπιακό τουρνουά του Πεκίνου, που αναμένεται εξαιρετικά αμφίρροπο μιας και οι ομάδες που παρουσιάστηκαν φέτος ανανεωμένες θα είναι πιο ώριμες και πιο φιλόδοξες.
Ισπανία, Ελλάδα, ΗΠΑ και Αργεντινή επιβεβαίωσαν τα προγνωστικά για την τετράδα ενώ τις εντυπώσεις κέρδισαν με τις εμφανίσεις τους η Τουρκία, η Ιταλία, η Κίνα του Γιόνας Καζλάουσκας και οι δύο εκπρόσωποι της Αφρικής που έμειναν έξω απ’ την οκτάδα στις λεπτομέρειες, η Αγκόλα και η Νιγηρία του παλιού μας γνωστού Σαμ Βίνσεντ.
Εμβληματική φιγούρα του 15ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπάσκετ δεν ήταν άλλος από τον πολυτιμότερο παίκτη του και μεγάλο απόντα του τελικού, Παού Γκασόλ. Όταν έφευγε κλαίγοντας και υποβασταζόμενος από τον αδερφό του στο τέλος του ημιτελικού με την Αργεντινή δε μπορούσε σίγουρα να φανταστεί ότι η συνέχεια θα ήταν τόσο γλυκιά. Η ”βιβλική” μορφή του μακρυμάλλη γενειοφόρου φόργουορντ στα πανηγύρια της ομάδας του θα μείνει ως η πιο αναγνωρίσιμη εικόνα αυτού του τουρνουά.
Μελανό σημείο του δεκαπενθημέρου, ήταν σίγουρα η εγκληματική ενέργεια του Άντερσον Βαρεζάο, που με μια προμελετημένη αγκωνιά σώριασε στο παρκέ το Νίκο Ζήση. Όταν αντιλήφθηκε ότι η ενέργειά του θα καθυστερήσει για λίγο την καριέρα του αντιπάλου του λόγω ενός τριπλού κατάγματος στο δεξί ζυγωματικό ήταν αργά για συγνώμες.
Η Ιαπωνία μάλλον τα κατάφερε. Παρ’ ότι τα μεγάλα τους γήπεδα έμοιαζαν πολλές φορές άδεια, κατάφεραν να πουλήσουν το 70% των εισιτηρίων κυρίως λόγω της ροπής των συμπατριωτών τους στο να λατρεύουν οτιδήποτε ξενόφερτο ειδικά αν εμπλέκεται κάποιου είδους σταριλίκι. Υπήρχαν τα φυσιολογικά οργανωτικά προβλήματα, μιας και οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πολλά για το άθλημα, όμως είναι παραπάνω από προφανές: Στη FIBA και το ΝΒΑ αρέσει το γεγονός ότι όταν κολλήσουν με κάτι δε διστάζουν να ξοδέψουν πολλά.
Όσον αφορά το στάιλινγκ τώρα, είναι δεδομένο ότι το μακρύ μαλλί επιστρέφει δριμύτερο μαζί με το λάστιχο ή την κορδέλα κεφαλιού. Αντιαισθητική στην περίπτωση του Λάζαρου Παπαδόπουλου, λατινοαμερικάνικα αλήτικη στο κεφάλι του Λουίς Σκόλα και στιλάτη στην κώμη του Ιταλού (τι άλλο) Αντρέα Πετσίλε. Στους ξυρισμένους, απλά δε χρειάζεται.
Συρτάκι (τι διαχρονικό), Παπαρίζου αλλά και… Νάμα, επέλεξαν τα πληρώματα των τσιρλίντερς από το ελληνικό τους ρεπερτόριο για να μας κάνουν να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας. Πρωτοτύπησαν κιόλας όταν χόρεψαν ως αρχαίες ελληνίδες. Όχι, δεν περίμενα Ιάννη Ξενάκη, μια Παπαρίζου χωρίς το φολκλόρ θα ήταν τέλεια. Στο τσιρλίντινγκ, μετράνε τα κορμιά. Αν το κιτς όμως παραμένει τόσο κραταιό, τρέμω στη σκέψη όσων θα δούμε στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας το 2010.
Ας μην προτρέχω χωρίς λόγο, ραντεβού το επόμενο καλοκαίρι για Ευρωμπάσκετ σε ανθρώπινες ώρες, στην ηλιόλουστη και κοντινή Ισπανία.
Λουκάς Τσουκνίδας
