15 πράγματα που κάναμε με τα αδέρφια μας
Όσοι περάσατε παιδική ηλικία μεγαλώνοντας με αδέρφια, σίγουρα θα ταυτιστείτε και θα χαμογελάσετε με τις περισσότερες από τις «αδελφικές αναμνήσεις» που συγκεντρώσαμε.
του Γιώργου Κόκουβα
Αν η παιδική σας ηλικία περιλάμβανε δωμάτιο… τουλάχιστον δίκλινο, σίγουρα θα ταυτιστείτε με τις περισσότερες – αν όχι όλες – από τις παρακάτω αναμνήσεις. Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει ότι το να μεγαλώνει κανείς ως μοναχοπαίδι συνεπάγεται έλλειμμα εμπειριών ή ωραίων οικογενειακών στιγμών. Απλώς, όσοι από εμάς είχαμε αδέρφια έχουμε σίγουρα κάποιον με τον οποίο ακόμη και χρόνια μετά μπορούμε να μοιραζόμαστε κοινές εμπειρίες από την πιο αθώα εποχή της ζωής μας. Εμπειρίες και αναμνήσεις όπως οι παρακάτω:
Με τα αδέρφια μας:
*Κάναμε ομηρικούς καυγάδες με επικές… καρπαζιές
Συνήθως περιλάμβαναν επίσης τράβηγμα μαλλιών, ουρλιαχτά και δαγκωνιές σε καίρια σημεία.
*…αλλά μετά από δύο ώρες ήταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα
Αυτό είναι το καλό με το να έχεις αδέρφια: Υπάρχει κάποιος για να εκτονώνεσαι και να «στολίζεις» κανονικότατα, χωρίς να υπάρχει ο φόβος μήπως δεν σου ξαναμιλήσει, όπως μπορεί να γίνει με κάποιον φίλο. Το αίμα νερό δεν γίνεται.
*Καλύπταμε ο ένας τον άλλον όταν παριστάναμε τους άρρωστους για να μην πάμε στο σχολείο
«Μαμά, η Μαρία δεν είναι καλά, πρέπει να έχει πυρετό», είπε ο μικρός Νικόλας όσο η Μαρία έτριβε το θερμόμετρο κάτω από την κουβέρτα.
*Μπορούσαμε μεν να «στολίζουμε» ο ένας τον άλλο όσο βαριά θέλαμε, άλλα όταν άλλοι «στόλιζαν» τον αδερφό ή την αδερφή μας με τα ίδια λόγια, κάναμε μεγάλη φασαρία
«Τι’πες ρε για τον αδερφό μου;»
*Είχαμε κάποιον να σχολιάζουμε τους συγγενείς
Όχι μόνο κατά την διάρκεια των οικογενειακών τραπεζιών και των βαρετών γιορτών, αλλά κυρίως μετά, όταν επιστρέφαμε στο σπίτι και σχολιάζαμε λίγο πριν τον ύπνο με κλειστά τα φώτα, την ενοχλητική ξαδέρφη, τον μεθύστακα θείο και τον παππού που όλο «θέλει να κάτσει με τη νεολαία».
*Τους κατηγορούσαμε στους γονείς για κάτι που κάναμε εμείς
«Δεν ξέρω ποιος έσπασε το ποτήρι ρε μαμά, αλλά την Βάσω πήρε το μάτι μου πριν λίγη ώρα στην κουζίνα».
*Δανειζόμασταν ρούχα, παιχνίδια, χρήματα, δίσκους, κασέτες…
…Πάντα χωρίς επιστροφή.
*Νιώθαμε άβολα να συζητάμε για τα αισθηματικά μας μαζί τους
Αυτό ισχύει κυρίως στην περίπτωση αδερφιών διαφορετικού φύλου. Είθισται άλλωστε το «αγόρι» να μην ανέχεται τέτοια πράγματα για την αδερφή του και το «κορίτσι» να σχολιάζει αρνητικά όσες γυροφέρνουν τον αδερφό της. Όσο για τα αδέρφια ίδιου φύλου, ο Παπακαλιάτης από πού νομίζετε ξεσηκώνει ιδέες;
*Παίρναμε πάντα τα γαριδάκια σε τζάμπο οικογενειακή συσκευασία και τα τσακίζαμε μπροστά στην τηλεόραση
Ένα μοναχοπαίδι, για καλή τύχη των γονιών του, είναι εντάξει με ένα, το πολύ δύο σακουλάκια. Αλλά με ένα τουλάχιστον παιδί παραπάνω, το τραπέζι του καθιστικού γεμίζει με γαβάθες ανάμικτων ποπκορν, γαριδακίων, πακοτινίων, δρακουλινίων, φουντουνιών, και λοιπών εις «-ίνια» σνακ. Με άλλα λόγια, ο φόβος και ο τρόμος των γονιών κάθε φορά που η οικογένεια πήγαινε ομαδικά στο supermarket – και στην επιστροφή χρειαζόμασταν νταλίκα για τη μεταφορά.
*Η μεγαλύτερη εκατέρωθεν απειλή ήταν «θα το πω στη μαμά/όλα στον μπαμπά»
Και η συνέχεια αναμενόμενη: «Μαμά, ο Πέτρος μου ‘κανε αυτό, πες του κάτι». «Παλιοκαρφάρα». «Στα μούτρα σου».
*Μαλώναμε άγρια για το τηλεκοντρόλ
«Τι λες μωρέ που θα δούμε Μπέβερλι Χιλς; Βάλε το 5 που έχει ταινία». «Πας καλά; Ο Μπράντον θα χωρίσει την Κέλι σ’ αυτό το επεισόδιο». «Άσ’το κομπιούτερ» (sic). «Όχι, εσύ άσ’το». «Άσ’το είπααα». Κρας. «Είδες τι έκανες; Όλα στον μπαμπά».
*Είχε ο καθένας το δικό του κόμπλεξ ανάλογα με το αν ήταν το μικρότερο ή το μεγαλύτερο από τα αδέρφια
Αν ήσουν ο μεγαλύτερος/η μεγαλύτερη, όταν έμπαινες στην εφηβεία το μικρότερο αδερφάκι σου φαινόταν υπερ-ενοχλητικό, ενώ αν ήσουν το μικρότερο από τα αδέρφια δεν καταλάβαινες γιατί ο άλλος/η άλλη δεν θέλει πια να παίζει μαζί σου. Ο πρώτος επίσης είχε πάντα το παράπονο πως δεν τον/την άφηναν να βγαίνει τόσο αργά όσο ο τελευταίος στην ηλικία του, ενώ ο τελευταίος είχε τα νεύρα του επειδή έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα παλιά πράγματα/βιβλία κλπ του μεγαλύτερου αδερφού/ής, και όχι καινούρια δικά του.
*Διώχναμε ο ένας τον άλλον όταν φέρναμε στο σπίτι τους φίλους μας
Για κάποιον λόγο, όταν ερχόταν στο σπίτι οι φίλοι τους ενός, πάντα κολλούσε σαν τσιμπούρι και ο άλλος/η άλλη, κάτι που εξόργιζε τον πρώτο. Έτσι, έκανε ακριβώς το ίδιο για αντίποινα όταν ερχόταν η δική του σειρά να αποχωρήσει.
*Δεν χρειαζόταν να μιλάμε για να συνεννοηθούμε
Με ένα βλέμμα καταλάβαινε ο ένας πως ο άλλος είχε νεύρα, ότι ήθελε να σβήσεις το φως γιατί αλλιώς θα σου σπάσει το κεφάλι, ότι έπρεπε να αλλάξεις κανάλι ή ότι η υπόθεση σηκώνει παγωτό και σοκολάτα από αυτές που κρύβει η γιαγιά στο πίσω μέρος του συρταριού.
Αν η παιδική σας ηλικία περιλάμβανε δωμάτιο… τουλάχιστον δίκλινο, σίγουρα θα ταυτιστείτε με τις περισσότερες – αν όχι όλες – από τις παρακάτω αναμνήσεις. Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει ότι το να μεγαλώνει κανείς ως μοναχοπαίδι συνεπάγεται έλλειμμα εμπειριών ή ωραίων οικογενειακών στιγμών. Απλώς, όσοι από εμάς είχαμε αδέρφια έχουμε σίγουρα κάποιον με τον οποίο ακόμη και χρόνια μετά μπορούμε να μοιραζόμαστε κοινές εμπειρίες από την πιο αθώα εποχή της ζωής μας. Εμπειρίες και αναμνήσεις όπως οι παρακάτω:
Με τα αδέρφια μας: *Κάναμε ομηρικούς καυγάδες με επικές… καρπαζιές
Συνήθως περιλάμβαναν επίσης τράβηγμα μαλλιών, ουρλιαχτά και δαγκωνιές σε καίρια σημεία.
*…αλλά μετά από δύο ώρες ήταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα
Αυτό είναι το καλό με το να έχεις αδέρφια: Υπάρχει κάποιος για να εκτονώνεσαι και να «στολίζεις» κανονικότατα, χωρίς να υπάρχει ο φόβος μήπως δεν σου ξαναμιλήσει, όπως μπορεί να γίνει με κάποιον φίλο. Το αίμα νερό δεν γίνεται.
*Καλύπταμε ο ένας τον άλλον όταν παριστάναμε τους άρρωστους για να μην πάμε στο σχολείο
«Μαμά, η Μαρία δεν είναι καλά, πρέπει να έχει πυρετό», είπε ο μικρός Νικόλας όσο η Μαρία έτριβε το θερμόμετρο κάτω από την κουβέρτα.
*Μπορούσαμε μεν να «στολίζουμε» ο ένας τον άλλο όσο βαριά θέλαμε, άλλα όταν άλλοι «στόλιζαν» τον αδερφό ή την αδερφή μας με τα ίδια λόγια, κάναμε μεγάλη φασαρία
«Τι’πες ρε για τον αδερφό μου;»
*Είχαμε κάποιον να σχολιάζουμε τους συγγενείς Όχι μόνο κατά την διάρκεια των οικογενειακών τραπεζιών και των βαρετών γιορτών, αλλά κυρίως μετά, όταν επιστρέφαμε στο σπίτι και σχολιάζαμε λίγο πριν τον ύπνο με κλειστά τα φώτα, την ενοχλητική ξαδέρφη, τον μεθύστακα θείο και τον παππού που όλο «θέλει να κάτσει με τη νεολαία».
*Τους κατηγορούσαμε στους γονείς για κάτι που κάναμε εμείς
«Δεν ξέρω ποιος έσπασε το ποτήρι ρε μαμά, αλλά την Βάσω πήρε το μάτι μου πριν λίγη ώρα στην κουζίνα».
*Δανειζόμασταν ρούχα, παιχνίδια, χρήματα, δίσκους, κασέτες…
…Πάντα χωρίς επιστροφή.
*Νιώθαμε άβολα να συζητάμε για τα αισθηματικά μας μαζί τους
Αυτό ισχύει κυρίως στην περίπτωση αδερφιών διαφορετικού φύλου. Είθισται άλλωστε το «αγόρι» να μην ανέχεται τέτοια πράγματα για την αδερφή του και το «κορίτσι» να σχολιάζει αρνητικά όσες γυροφέρνουν τον αδερφό της. Όσο για τα αδέρφια ίδιου φύλου, ο Παπακαλιάτης από πού νομίζετε ξεσηκώνει ιδέες;
*Παίρναμε πάντα τα γαριδάκια σε τζάμπο οικογενειακή συσκευασία και τα τσακίζαμε μπροστά στην τηλεόραση Ένα μοναχοπαίδι, για καλή τύχη των γονιών του, είναι εντάξει με ένα, το πολύ δύο σακουλάκια. Αλλά με ένα τουλάχιστον παιδί παραπάνω, το τραπέζι του καθιστικού γεμίζει με γαβάθες ανάμικτων ποπκορν, γαριδακίων, πακοτινίων, δρακουλινίων, φουντουνιών, και λοιπών εις «-ίνια» σνακ. Με άλλα λόγια, ο φόβος και ο τρόμος των γονιών κάθε φορά που η οικογένεια πήγαινε ομαδικά στο supermarket – και στην επιστροφή χρειαζόμασταν νταλίκα για τη μεταφορά.
*Η μεγαλύτερη εκατέρωθεν απειλή ήταν «θα το πω στη μαμά/όλα στον μπαμπά»
Και η συνέχεια αναμενόμενη: «Μαμά, ο Πέτρος μου ‘κανε αυτό, πες του κάτι». «Παλιοκαρφάρα». «Στα μούτρα σου».
*Μαλώναμε άγρια για το τηλεκοντρόλ
«Τι λες μωρέ που θα δούμε Μπέβερλι Χιλς; Βάλε το 5 που έχει ταινία». «Πας καλά; Ο Μπράντον θα χωρίσει την Κέλι σ’ αυτό το επεισόδιο». «Άσ’το κομπιούτερ» (sic). «Όχι, εσύ άσ’το». «Άσ’το είπααα». Κρας. «Είδες τι έκανες; Όλα στον μπαμπά».
*Είχε ο καθένας το δικό του κόμπλεξ ανάλογα με το αν ήταν το μικρότερο ή το μεγαλύτερο από τα αδέρφια Αν ήσουν ο μεγαλύτερος/η μεγαλύτερη, όταν έμπαινες στην εφηβεία το μικρότερο αδερφάκι σου φαινόταν υπερ-ενοχλητικό, ενώ αν ήσουν το μικρότερο από τα αδέρφια δεν καταλάβαινες γιατί ο άλλος/η άλλη δεν θέλει πια να παίζει μαζί σου. Ο πρώτος επίσης είχε πάντα το παράπονο πως δεν τον/την άφηναν να βγαίνει τόσο αργά όσο ο τελευταίος στην ηλικία του, ενώ ο τελευταίος είχε τα νεύρα του επειδή έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα παλιά πράγματα/βιβλία κλπ του μεγαλύτερου αδερφού/ής, και όχι καινούρια δικά του.
*Διώχναμε ο ένας τον άλλον όταν φέρναμε στο σπίτι τους φίλους μας
Για κάποιον λόγο, όταν ερχόταν στο σπίτι οι φίλοι τους ενός, πάντα κολλούσε σαν τσιμπούρι και ο άλλος/η άλλη, κάτι που εξόργιζε τον πρώτο. Έτσι, έκανε ακριβώς το ίδιο για αντίποινα όταν ερχόταν η δική του σειρά να αποχωρήσει.
*Δεν χρειαζόταν να μιλάμε για να συνεννοηθούμε
Με ένα βλέμμα καταλάβαινε ο ένας πως ο άλλος είχε νεύρα, ότι ήθελε να σβήσεις το φως γιατί αλλιώς θα σου σπάσει το κεφάλι, ότι έπρεπε να αλλάξεις κανάλι ή ότι η υπόθεση σηκώνει παγωτό και σοκολάτα από αυτές που κρύβει η γιαγιά στο πίσω μέρος του συρταριού.
