Και οι τοίχοι έχουν φωνή

Αντιδραστικά, ευαίσθητα, οργισμένα, χιουμοριστικά, επαναστατικά, αλλά με αιτία. Τα συνθήματα στους τοίχους της πόλης «μιλούν» με τον δικό τους τρόπο για την καθημερινότητα, την ζωή, τον έρωτα. Μια «τοίχο τοίχο» περιπλάνηση στην Αθήνα των stencils, του spray και των μαρκαδόρων, μέσα από τον φακό του In2life.

7 Φεβρουαρίου 2012 Παλαιότερο των 360 ημερών

του Νικόλα Γεωργιακώδη
Φωτογραφίες: Μάρθα Κυριακίδου

«Τι να πρωτογράψει κανείς…» διαβάζω σε πεζούλι στα Εξάρχεια. Πράγματι. Είναι τόσα τα θέματα για τα οποία μπορεί να γράψει (ή καλύτερα να βάψει) κανείς, που ούτε οι τοίχοι του κέντρου της πόλης δεν φτάνουν για να χωρέσουν τις ανησυχίες, τους φόβους και τα όνειρα μας.

Ως μοναδικό μέσο έκφρασης των κοινωνικά αποκλεισμένων, αλλά και ως πράξεις «αντιστασιακές», παράνομες και ενίοτε ηρωικές, τα συνθήματα στους τοίχους συμπυκνώνουν σε λέξεις ή προτάσεις την αγανάκτηση του κόσμου. Το έκαναν χρόνια τώρα και συνεχίζουν μέχρι σήμερα.

Έχουν όμως εξελιχθεί. Εκεί που πριν μερικές δεκαετίες περιορίζονταν σε φράσεις τύπου «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», «Σκατά στους φασίστες» και «Λευτεριά στον τάδε συναγωνιστή», πλέον είναι πιο πρωτότυπα, πιο χιουμοριστικά, πολύ πιο ευφάνταστα, ενίοτε καλλιτεχνικά.

Την περασμένη συννεφιασμένη Κυριακή, ο φακός του In2life περιηγήθηκε στα στενά των Εξαρχείων και φωτογράφισε συνθήματα πρωτότυπα, χιουμοριστικά, καυστικά, συνθήματα για την εξουσία, την παιδεία, τον έρωτα και την ζωή.