Spoilers: Η απομυθοποίηση
Τσαντίζεστε αν κάποιος σας αποκαλύψει την πλοκή ή το τέλος μιας κινηματογραφικής ταινίας; Δεν θα έπρεπε, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, η οποία έδειξε ότι τα spoilers μπορούν να συνεισφέρουν στην ψυχαγωγία.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από τα spoilers ταινιών, ιδιαίτερα όταν αυτά είναι κακοπροαίρετα και στοχεύουν στο να καταστρέψουν το σασπένς της ταινίας. Και όμως, σύμφωνα με νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, τα spoilers μπορούν να ενισχύσουν την… απόλαυση της ταινίας, ακόμα και για ταινίες που βασίζονται εξ’ ολοκλήρου σε ανατροπές.
Αφού μελέτησαν τριών ειδών πλοκές – μυστήριο, ανατροπές, και λογοτεχνία – από συγγραφείς όπως ο John Updike, ο Roald Dahl και η Agatha Christie, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι αναγνώστες προτίμησαν τις εκδόσεις που περιείχαν μία παράγραφο – spoiler μέσα στο κείμενο. «Έμεινα έκπληκτος με τα αποτελέσματα», λέει ο ερευνητής Nicholas Christenfeld, «όπως ο περισσότερος κόσμος, δεν πηγαίνω ποτέ στο τέλος του βιβλίου για να δω ποιος πεθαίνει και τι γίνεται!»
Για τις ανάγκες της έρευνας, η κάθε ιστορία διαβάστηκε από τριάντα άτομα και παρουσιάστηκε σε δύο μορφές: μία με την αυθεντική έκδοση και μία με παράγραφο – spoiler στην ροή της ιστορίας. Οι αναγνώστες και των τριών τύπων πλοκής προτίμησαν τις «χαλασμένες» βερσιόν των ιστοριών, περισσότερο από τις πρωτότυπες.
«Οι πλοκές είναι απλά η αφορμή για καλό γράψιμο», εξηγεί ο Christenfeld. «Παρ’ όλα αυτά, είναι εξίσου σημαντικές όσο ένας σκελετός ή μια κρεμάστρα για ρούχα. Τις χρειάζεσαι για να παρουσιάζεις τα πράγματα που είναι σημαντικά, αλλά η πλοκή από μόνη της δεν είναι καθοριστικής σημασίας».
Ο Christenfeld είπε επίσης ότι σε αρκετές περιπτώσεις ένα βιβλίο ή μια ταινία μπορεί να ξαναδιαβαστεί ή να παρακολουθηθεί πολλές φορές και να είναι ακόμα ευχάριστο. «Η δουλειά σου ως σκηνοθέτης δεν είναι να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι το έκανε ο μπάτλερ. Για αυτό αρκεί μια απλή γραμμή στο σενάριο», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Από την στιγμή που οι θεατές γνωρίζουν το τέλος της ταινίας, πιθανώς να θέλουν να την δουν ξανά για να εστιάσουν στα σημεία εκείνα που έχουν σημασία ή δεν είχαν την πρώτη φορά που την είδαν. Οι ερευνητές μάλιστα, ανέφεραν στη μελέτη την διαπίστωση πως η επιτυχία της ψυχαγωγίας δεν στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου στο σασπένς.
Πηγή: Reuters
Αφού μελέτησαν τριών ειδών πλοκές – μυστήριο, ανατροπές, και λογοτεχνία – από συγγραφείς όπως ο John Updike, ο Roald Dahl και η Agatha Christie, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι αναγνώστες προτίμησαν τις εκδόσεις που περιείχαν μία παράγραφο – spoiler μέσα στο κείμενο. «Έμεινα έκπληκτος με τα αποτελέσματα», λέει ο ερευνητής Nicholas Christenfeld, «όπως ο περισσότερος κόσμος, δεν πηγαίνω ποτέ στο τέλος του βιβλίου για να δω ποιος πεθαίνει και τι γίνεται!»
Για τις ανάγκες της έρευνας, η κάθε ιστορία διαβάστηκε από τριάντα άτομα και παρουσιάστηκε σε δύο μορφές: μία με την αυθεντική έκδοση και μία με παράγραφο – spoiler στην ροή της ιστορίας. Οι αναγνώστες και των τριών τύπων πλοκής προτίμησαν τις «χαλασμένες» βερσιόν των ιστοριών, περισσότερο από τις πρωτότυπες.
«Οι πλοκές είναι απλά η αφορμή για καλό γράψιμο», εξηγεί ο Christenfeld. «Παρ’ όλα αυτά, είναι εξίσου σημαντικές όσο ένας σκελετός ή μια κρεμάστρα για ρούχα. Τις χρειάζεσαι για να παρουσιάζεις τα πράγματα που είναι σημαντικά, αλλά η πλοκή από μόνη της δεν είναι καθοριστικής σημασίας».
Ο Christenfeld είπε επίσης ότι σε αρκετές περιπτώσεις ένα βιβλίο ή μια ταινία μπορεί να ξαναδιαβαστεί ή να παρακολουθηθεί πολλές φορές και να είναι ακόμα ευχάριστο. «Η δουλειά σου ως σκηνοθέτης δεν είναι να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι το έκανε ο μπάτλερ. Για αυτό αρκεί μια απλή γραμμή στο σενάριο», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Από την στιγμή που οι θεατές γνωρίζουν το τέλος της ταινίας, πιθανώς να θέλουν να την δουν ξανά για να εστιάσουν στα σημεία εκείνα που έχουν σημασία ή δεν είχαν την πρώτη φορά που την είδαν. Οι ερευνητές μάλιστα, ανέφεραν στη μελέτη την διαπίστωση πως η επιτυχία της ψυχαγωγίας δεν στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου στο σασπένς.
Πηγή: Reuters
