Ένας "βρώμικος" Δεκέμβρης

του Μ. Στητού

Και πάλι, παραμονές γιορτών, η όχι πολύ ωραία πόλη μας έγινε χωματερή. Οι απεργίες εργαζομένων καθαριότητας μάς κάνουν... Ναπολιτάνους, με εκπληκτική κανονικότητα δύο με τρεις φορές το χρόνο, καλοκαίρι και Χριστούγεννα –Πάσχα!

Οι συμπαθούντες δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίζοντες παντί τρόπω, για χρόνια, μας λένε ότι τελικά δεν υπάρχει πρόβλημα Δημόσιας Υγείας και τα περί του αντιθέτου είναι πολιτικά κόλπα για να στραφεί ο κόσμος κατά των δυστυχών και αδικημένων απεργών. Άλλοι, γενικά «των ρετιρέ» και πολιτικώς αναμεμιγμένοι, κατηγορούν τον φιλοτομαρισμό του Έλληνος που έχει τη θρασύτητα (μόνος αυτός απ’ όλο τον κόσμο!) να κατεβάζει σκουπίδια όλες τις ώρες της ημέρας και όχι μόνο όταν βολεύει την εξοχότητά τους τους εργάτες καθαριότητας (πράγμα ψευδές, διότι εκεί όπου είχα μείνει στις ΗΠΑ συνέβαινε ακριβώς το ίδιο).

Θεωρείται θρασύτητα να θέλεις το σπίτι σου καθαρό, την ημέρα σου να την οργανώσεις όπως θες εσύ και όχι ανάλογα με τα καπρίτσια και τα δρομολόγια του σκουπιδιάρικου, και, φυσικά, στην πόλη με τα περισσότερα καλάθια και κάδους απορριμμάτων στους δρόμους (σε σχέση με όσες έχει επισκεφθεί ο υπογράφων) να περιμένεις αυτά να λειτουργούν, να εκκενώνονται και να μην ξεχειλίζουν ή να καταστρέφονται.

Όσα και να λένε οι συμπαθούντες τους απεργούς- καθηγητές ή/και σατιριστές- τα σκουπίδια παντού θεωρούνται εστία μολύνσεων. Κανένας από αυτούς που λέει πόσο αθώα είναι, δεν παίρνει μερικές σακούλες στο σπίτι, τη αυλή του ή το υπνοδωμάτιό του. Αλλά αυτό είναι το μισό θέμα. Το άλλο μισό είναι το δικαίωμα σε έναν πολιτισμένο βίο, χωρίς την οπτική και οσφρητική προσβολή των σκουπιδοσωρών. Ίσως θα έπρεπε να αρχίσουν μερικές προσωπικές μηνύσεις εναντίον όλων των εμπλεκομένων απεργών και εργοδοτών τους (που δεν σπάζουν τις απεργίες για λόγους δημόσιου συμφέροντος και δημόσιας ασφάλειας και υγείας ως όφειλαν). Τα ένδικα μέσα ποινικοποιούν μεν τους συνδικαλιστικούς αγώνες αλλά αποτελούν την μόνη οδό υπεράσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας την οποία οι συνδικαλιστές βάναυσα καταπατούν για το οικονομικό και ενίοτε και το πολιτικό τους συμφέρον.

Χωρίς να ασχοληθεί κανείς με τον επιπλέον κίνδυνο που παρουσίαζαν στις πρόσφατες ταραχές οι κάδοι, καθώς προσέφεραν πολύ περισσότερο έτοιμο εμπρηστικό υλικό και μάλιστα, λόγω της σήψης, ενισχυμένο με εύφλεκτα αέρια, χωρίς κανείς να εξετάσει το κατά πόσον οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έκλειναν το μάτι στους ταραξίες, εγκληματίες ή διαδηλωτές (διαλέγει ο καθένας το χαρακτηρισμό), το ερώτημα που ανακύπτει είναι ένα: με ποιο δικαίωμα μας πνίγουν στο σκουπίδι;

Δεν γνωρίζω αν το θέμα είναι να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι, ώστε μετά να πάνε σε θέση γραφείου και να προσληφθούν για τη βρώμικη δουλειά άλλοι, νέοι συμβασιούχοι, κάτι που ενισχύει τους συνδικαλιστές με πολλά κεφάλια και αντίστοιχη επιρροή και βολεύει τους μετακινούμενους. Και δεν με ενδιαφέρει. Η πράξη είναι καθαρός εκβιασμός, με εκθέτει σε κίνδυνο και με προσβάλλει.

Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα από μόνο του. Όλοι θα έχουμε υποστεί τις επισκέψεις αυτών των απεργών στις γιορτές «για Χρόνια Πολλά», δηλαδή για να λαδώσουμε. Στη γειτονιά μου, περνάνε δύο συνεργεία είσπραξης: αυτό των πληρωμάτων απορριματοφόρων και αυτό «των άλλων», των πεζών. Η θρασύτητα να έρχεται κάποιος να σου ζητά "τυχερά" όταν σε θέτει κανονικά και συστηματικά σε κίνδυνο, όταν υποβαθμίζει την ποιότητα της ζωής σου και τελικά όταν αντιστρατεύεται τα νόμιμα και αυτονόητα συμφέροντά σου είναι κάτι παραπάνω από θηριώδης.

Αλλά εδώ υπάρχει κι άλλο ένα θέμα: έχετε δει κανέναν άλλο εργαζόμενο να παίρνει σβάρνα πόρτες και να μοιράζει-συγνώμη, πουλά- ευχές; Γιατί να μην το κάνουν και οι δάσκαλοι, και οι γιατροί, και οι συντηρητές της ΔΕΗ και τελικά όλος ο κόσμος; Δεν παίρνουν από το Δήμο Δώρο Χριστουγέννων; Γιατί ζητούν κι άλλο; Με ποιο δικαίωμα; Είναι αυτή η συμπεριφορά σύμφωνη με την δεοντολογία των υπαλλήλων και των εργαζομένων του ευρύτερου δημόσιου τομέα; Για να το θέσουμε ωμότερα, η επαιτεία επιτρέπεται όταν είσαι «εργαζόμενος καθαριότητας»; Επιτρέπεται όταν είσαι υπάλληλος του ευρύτερου δημόσιου τομέα; Γιατί είναι κανονική επαιτεία. Και οι επαίτες των δρόμων, ή λύπη σου πουλάνε ή ευχές.
 
Και μην νομίζει κανείς ότι οι εν λόγω επαιτούντες δεν πουλούν και λύπη όταν οι ευχές δεν πιάσουν, πχ. όταν ο ενοχλημένος πολίτης ρωτήσει με ποιο δικαίωμα του ζητούν μπαχτσίσι όταν τον πνίγουν στο σκουπίδι: αφού δηλώσουν είτε ότι άλλοι αποφασίζουν, είτε ότι έτσι επιτάσσει το δίκαιό τους, ρίχνουν και τίποτα σπαραξικάρδιο «για να κάνουν και αυτοί γιορτές».

Δεν δίνω καμία δικαιολογία στους αυτουργούς αυτής της ηθικώς άθλιας πρακτικής. Αλλά, μια και το συζητάμε, κανένας δήμαρχος ή αντιδήμαρχος δεν το έχει προσέξει; Και αν το έχει προσέξει τι κάνει; Το εγκρίνει; Ας βγει να μας το πει, ότι δεν τους πληρώνει αρκετά και να βοηθήσουμε με «ό,τι έχουμε ευχαρίστηση». Αν δεν το γνωρίζει, τι ακριβώς κάνει; Ασχολείται με τελετές;

Και εν κατακλείδι, αποτελεί αυτό επαιτεία και εν γένει ανάρμοστη συμπεριφορά για υπαλλήλους ή όχι; Επιτρέπεται ή απαγορεύεται η επαιτεία; Καθαρά (ναι, στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάν για σκοινί και στην Αθήνα για καθαριότητα αλλά τι να γίνει;) και ξάστερα. Γιατί φέτος, οι εν λόγω ήρθαν 20 Νοεμβρίου να πουλήσουν ευχές. Αναρωτήθηκα αν είναι στα πλαίσια του εξαμερικανισμού μας, που προβλέπει να μιλάμε από τις 15 Νοεμβρίου για τα Χριστούγεννα. Αλλά έκανα λάθος ευτυχώς. Βγήκαν στη ζήτα νωρίς γιατί είχαν προγραμματίσει απεργίες αργότερα και φαίνεται σκέφτηκαν ότι πολλοί θα τους κλείσουν τις πόρτες στα μούτρα. Άραγε θα ξανάρθουν και στις γιορτές; Μήπως θα πουν και τα κάλαντα; Γιατί η θρασύτητά τους δεν έχει κανένα όριο.