50 χρόνια Λευτέρης Παπαδόπουλος: Ζεστές καρδιές σε μία κρύα βραδιά

Η βροχή και η ψύχρα δεν έδειξαν να αποθαρρύνουν τους θαυμαστές του Λευτέρη Παπαδόπουλου που συγκεντρώθηκαν χθες κατά χιλιάδες στο ΟΑΚΑ προκειμένου να γιορτάσουν μαζί του τα 50 χρόνια του στην στιχουργική. Και ενώ ολόκληρο το στάδιο που είχε διατεθεί για το κοινό φάνταζε στην αρχή πολύ μεγάλο, η αλήθεια είναι πως μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία είχαν γεμίσει σχεδόν όλα τα καθίσματα. Όχι όμως και η αρένα ή το κουλουάρ του γηπέδου.

Η χθεσινοβραδινή συναυλία είχε όλα τα φόντα να αποτελέσει το σημαντικότερο μουσικό γεγονός της σεζόν: Με τον ίδιο τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να δίνει σημαντικό «παρών», μιλώντας μάλιστα και ο ίδιος στο κοινό. Με τις Χαρούλα Αλεξίου και Ευανθία Ρεμπούτσικα να ανοίγουν με τον καλύτερο τρόπο την βραδιά ερμηνεύοντας ένα τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για την περίσταση, ακολουθούμενες από τους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Μελίνα Ασλανίδου, Δημήτρη Μητροπάνο, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Διονύση Σαββόπουλο, Τάνια Τσανακλίδου, Γιώργο Νταλάρα, Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Αντώνη Ρέμο και άλλους, οι οποίοι επί τέσσερις περίπου ώρες έδωσαν επί σκηνής τον καλύτερό τους εαυτό, αφιερωμένο στον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Ο Παύλος Τσίμας αλλά και η Όλγα Τρέμη με την Μαρία Χούκλη μίλησαν με ζεστά, τιμητικά λόγια για τον μεγάλο Έλληνα στιχουργό, ενώ από τις γιγαντοοθόνες δεν έπαψαν προβάλλονται καθ’όλη την διάρκεια της βραδιάς παλιές φωτογραφίες του Λευτέρη Παπαδόπουλου με συνεργάτες και φίλους του, όπως ο Μάνος Λοΐζος και η Μελίνα Μερκούρη.

Ωστόσο, κατά την προσωπική μου άποψη η βραδιά δεν ήταν επιτυχής. Και ο λόγος δεν είναι φυσικά ούτε οι καλλιτέχνες, οι οποίοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ούτε τα 60 υπέροχα τραγούδια του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ούτε φυσικά το ένθερμο κοινό. Το «λάθος» της βραδιάς έγκειται στην θέση της σκηνής μέσα στο ΟΑΚΑ, η οποία βρισκόταν στο τέρμα του ενός πετάλου του γηπέδου, με την αρένα και το κουλουάρ να είναι εντελώς άδεια από κόσμο (μόνο λίγα καθίσματα στα δύο πλάγια του κουλουάρ, μακριά και αυτά από την σκηνή είχαν κόσμο) και με αποτέλεσμα οι καλλιτέχνες να ερμηνεύουν μπροστά σε μία άδεια αρένα, απευθυνόμενοι στο παγωμένο από το κρύο κοινό που βρισκόταν πολλά-πολλά μέτρια μακριά, στα καθίσματα. Να φοβήθηκαν οι διοργανωτές την βροχή και γι’αυτό να μην άφησαν ανοιχτή την αρένα; Να θέλησαν να προστατεύσουν το χορτάρι του γηπέδου; Δεν το γνωρίζω. Και γιατί να μην μεταφέρουν την σκηνή τουλάχιστον στο κέντρο του γηπέδου, ώστε να έρθουν κοινό και ερμηνευτές πιο κοντά. Αυτό που ξέρω είναι ότι η πλειοψηφία του κοινού απόλαυσε την συναυλία από τις γιγαντοοθόνες του γηπέδου. Και αυτό οπωσδήποτε δεν βοηθά στο να δημιουργηθεί μία ζεστή, συναυλιακή ατμόσφαιρα.

[Πάρτε μία γεύση από την χθεσινοβραδινή συναυλία στο ΟΑΚΑ]


Ας είναι. Αυτό που μας έμεινε, όπως και να είχε το πράγμα, φεύγοντας από την συναυλία -και μετά την εύλογη γκρίνια για το ότι δεν βλέπαμε και συχνά δεν ακούγαμε τίποτα- είναι ότι δεν περιμέναμε από μία συναυλία για να εκτιμήσουμε τους υπέροχους στίχους του μεγάλου Λευτέρη Παπαδόπουλου, που μας συνόδευσαν ψιθυριστά καθώς πλησιάζαμε στα αυτοκίνητα για να φύγουμε.

Έλενα Μπούλια