Αποχαιρετισμός στη Χίλαρυ (τουλάχιστον προς το παρόν)

της Πέννυ Κούτρα

Μπορεί την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η κυρία Χίλαρυ Κλίντον να έχει ήδη ανακοινώσει επισήμως την αποχώρηση της από την κούρσα για το χρίσμα του υποψηφίου των Δημοκρατικών στις επικείμενες αμερικανικές εκλογές, έχοντας παραδεχτεί οριστικά την ήττα της από τον «χαρισματικό» συνυποψήφιο της Μπάρακ Ομπάμα.

Είναι βέβαιο ωστόσο, ότι ακόμη κι αν έχει πάει στο σπίτι της να κλάψει γοερά και να βρίσει σύζυγο, επιτελάρχες της καμπάνιας της και τους άσπονδους φίλους της από το Δημοκρατικό Κόμμα, η μεγάλη ηττημένη είναι μια ικανή γυναίκα.

Έχει γνώσεις και διανοητικό υπόβαθρο -στοιχείο ίσως πιο σημαντικό και από τις περγαμηνές της-, πολιτική εμπειρία και θεωρητικό στίγμα, και εν τέλει πολιτικό λόγο με περιεχόμενο, ακόμη και αν κάποιος διαφωνεί με τις τοποθετήσεις της.

Είναι εξοργιστικό το πώς αυτές οι ιδιότητες της, έχουν επισκιαστεί σκανδαλωδώς –από το γεγονός του ότι δεν είναι όμορφη, νέα, γλυκιά και επικοινωνιακή, χαρίσματα που ωστόσο αδιαμφισβήτητα διαθέτει ο μεγάλος αντίπαλος της, Μπάρακ Ομπάμα. Το ότι βέβαια ο συνυποψήφιος της έχει πολλαπλάσια κεφάλαια να δαπανήσει για να «επικοινωνήσει», δεν έβαλε κανέναν από τους επικριτές της σε υποψία.

Για τη γνώμη των Αμερικανών, δεν μου πέφτει λόγος, εξάλλου είναι οι μόνοι αρμόδιοι να την κρίνουν, να την ψηφίσουν και να την τοποθετήσουν όπου επιθυμούν. Αλλά επειδή στο παγκόσμιο χωριό όλοι ασχολούμαστε με όλα, έτσι και στην Ελλάδα με αξιοπρόσεκτη ελαφρότητα, επιχειρήματα της πλάκας και με την κλασική θυμική μας προσέγγιση –συνεπικουρούντων και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης- έχουμε «καταψηφίσει» τη Χίλαρυ.

Δεν τη γουστάρουμε γιατί είναι «ξινή» και αντιπαθητική. Είναι 60 χρονών, ντύνεται χάλια, ο άνδρας της έγινε πλανητάρχης και ενώ εκείνον τον θαυμάζαμε (πλην των στρατιωτικών επεμβάσεων στη Σερβία) για την οικονομική του πολιτική αλλά και γιατί «ήταν μάγκας και μπερμπάντης», σ’αυτήν δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της να έχει υψηλές φιλοδοξίες.

Η αντίθεση στο πρόσωπο της Χίλαρυ, όπως τουλάχιστον εκφράζεται στις δημόσιες συζητήσεις τύπου «καφενείου», φαίνεται ότι δεν έχει πολιτικό βάθος, μιας και όσες φορές κι αν έχω ρωτήσει «σε τι διαφωνείτε με το πρόγραμμα της Χίλαρυ;», παίρνω αναντίστοιχες του ερωτήματος απαντήσεις. Το γεγονός αυτό, δείχνει σ’ένα βαθμό και τη διαδρομή των πολιτικών μας επιλογών αυτή την εποχή, όπου η πειθώς του εκάστοτε υποψηφίου ηγέτη, μάλλον εξαρτάται από την ακτινοβολία και το τηλεοπτικό του γκελ.

Κατ’αρχάς, λίγοι γνωρίζουν τις βασικές αρχές του πολιτικού της προγράμματος. Βεβαίως κανείς επίσης δεν έχει σαφή εικόνα του προγράμματος ούτε του Ομπάμα, ούτε του Μακέιν! Σε μια εποχή που οι περισσότεροι Ελληνες ασχολούνται με την ασφάλιση τους και το που πηγαίνει ο «δημόσιος πλούτος», είναι τουλάχιστον οξύμωρο να την επικρίνουν πολιτικά, μιας και είναι περισσότερο "κρατικίστρια" από τον Ομπάμα και σαφώς περισσότερο από τον Μακέιν. Παράλληλα, έχει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης, που ακόμα κι αν για τα ευρωπαικά δεδομένα αποτιμάται φτωχό και περιορισμένο, εν τούτοις, είναι ρηξικέλευθο και δίνει απάντηση σε μια ανάγκη εκατομμυρίων Αμερικανών.

Η άλλη επικριτική επωδός, που συνοδεύει τη Χίλαρυ, σχετίζεται με το σύζυγο της και με το γεγονός του ότι κι εκείνος υπήρξε «πλανητάρχης». Κάποιοι αντιδρούν στην υποψηφιότητα της, δηλώνοντας αντίθετοι στην οικογενειοκρατία! Δεν κατανοώ πώς εξηγείται όμως το ότι οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να θαυμάζουν τις οικογένειες Κέννεντυ ή Μπους, αλλά και να ψηφίζουν εναλλάξ για πρωθυπουργούς της Ελλάδας απογόνους των οικογενειών Παπανδρέου και Καραμανλή!

Η αμέσως επόμενη αντίδραση, έχει να κάνει με τον οπορτουνισμό της Χίλαρυ, και με το γεγονός του ότι «εκμεταλλεύεται» την αναγνωρισιμότητα και το μηχανισμό του συζύγου Μπιλ, για να εκλεγεί, ενώ αυτή είναι απλώς μια σύζυγος, της οποίας το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι ότι το παντρεύτηκε το παληκάρι. Για αρκετούς λοιπόν πρέπει «να πάει να πλύνει πιάτα», γιατί είναι ανίκανη.

Εδώ αρχίζει πλέον και εκφράζεται το ταπεινό ένστικτο του μισογυνισμού (ακόμη και από ομόφυλες της), καθώς αποσιωπείται το γεγονός πως η γυναίκα έχει τρομερές σπουδές, ότι ήταν δαιμόνια δικηγόρος, ότι είναι πολιτικά δραστήρια από το κολέγιο, ότι κατά την προεδρεία Κλίντον έπαιξε οργανωτικό και πολιτικό ρόλο, ότι είναι γερουσιαστής στην πολύ απαιτητική Πολιτεία της Νέας Υόρκης, ότι έχει παραγωγικό έργο με σημαντικά νομοσχέδια στη Γερουσία και ότι σε τελική ανάλυση, ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι δεν αρνούνται την ευστροφία της και τις ικανότητες της.

Και ερχόμαστε στο τελευταίο επιχείρημα των επικριτών της. Δεν τη γουστάρουν γιατί είναι «bitch». Εδώ πάλι ο μισογυνισμός εκφράζεται πεντακάθαρα, μιας και δεν θυμάμαι να έχει γίνει ας πούμε δημόσια επικριτική κουβέντα για τον Βλάντιμιρ Πούτιν, που η σκληρότητα του είναι αναγνωρισμένη.

Φυσικά, για έναν άνδρα δεν θα λέγαμε ποτέ ότι είναι bitch, αυτό είναι προνόμιο των γυναικών, που έχουν φιλοδοξίες και θέλουν να διεκδικήσουν ή ήδη κατέχουν ηγετικές θέσεις. Μαζί με την κακομοίρα τη Χίλαρυ, αρκετές γυναίκες σε κάθε μέρος του πλανήτη, έχουν χαρακτηριστεί bitches, και έχουν κατηγορηθεί για την έλλειψη «γυναικείας ευαισθησίας» και για το γεγονός του ότι υιοθετούν ανδρικά πρότυπα εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά δεν θυμάμαι σε καμιά δημοσκόπηση, ποιοτική έρευνα, ή έστω δημόσια ή ιδιωτικά εκφρασμένη άποψη, να αποτυπώνεται η απαίτηση των πολιτών για «ευαίσθητους» ηγέτες.

Αναρωτιέμαι δε, πώς μια γυναίκα θα μπορούσε μετά από μια τόσο σαφή επίθεση κατά του φύλου της, να συνεχίσει να αγωνίζεται για τις ιδέες και τις φιλοδοξίες της, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα τη θηλυκότητα της. Μήπως η υιοθέτηση ενός ανδρικού ρόλου είναι σ’ένα βαθμό μια παγίδευση, που στήνει η ίδια η κοινωνία μας;

Υ.Γ. Για να προλάβω τους επικριτές, όντως ο φεμινισμός ακούγεται ξεπερασμένος και απωθητικός, ίσως και να γίνεται τροχοπέδη για την εξέλιξη των γυναικών στην κοινωνία. Θα ευχόμουν, η κόρη Τσέλσυ, και όσες τέλος πάντων επιθυμήσουν στο μέλλον να παίξουν προβεβλημένο ρόλο στην κοινωνία και την πολιτική, να κάνουν καλύτερους χειρισμούς αλλά και να έχουν απέναντι τους έναν εξελιγμένο κόσμο, ικανό να της ανεχθεί αλλά και να τις αναδείξει.