10 πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα προ-Covid 19
Τι ωραία που ήταν τότε που συνωστιζόμεθα στα μπαρ σαν τις κατσαρίδες στους υπονόμους ε; Τότε που φιλιόμασταν και αγκαλιαζόμασταν σαν να μην υπάρχει κορωνοϊός.
Είναι τελικά αυτά τα μικρά και καθημερινά που θεωρούμε δεδομένα και όταν μας λείψουν νιώθουμε σαν το ψάρι έξω από το νερό. Σαν το τζατζίκι έξω από το πυτόγυρο. Σαν χοτ ντογκ χωρίς μουστάρδα. Σαν την Αθήνα χωρίς τον Μεγάλο Περίπατ…
Οκ, φτάνει. Καταλάβατε τι θέλουμε να πούμε. Η εποχή του κορωνοϊού μάς έκανε να εκτιμήσουμε τα απλά και καθημερινά που θεωρούσαμε δεδομένα. Όπως τα παρακάτω, ας πούμε.
Την υγεία μας. Οι περισσότεροι στις ηλικίες των 30-40 θεωρούσαμε πως είμαστε εντάξει στην υγεία μας, κάναμε ίσως και κάποιο τσεκ απ και προσέχαμε το κορμάκι μας. Έλα όμως που αυτή η πανδημία έτριξε γερά τα θεμέλια της σιγουριάς που είχαμε- όλοι γίναμε ευάλωτοι μπροστά σε έναν τόσο δα ιό. Αίσχος.
Τα hi-5, οι αγκαλιές, οι χειραψίες. Διαολεμένη κοινωνική απόσταση. Μα όντως, ποιοι αγκώνες τώρα; Είναι δυνατόν να βλέπεις τον άλλον και να μην μπορείς να τον πάρεις μια αγκαλιά σαν άνθρωπος ή να του δώσεις μια εγκάρδια χειραψία; Θλίψη.
Την ελευθερία. Θα φανεί γραφικό, αλλά ωραίο πράγμα η ελευθερία τελικά ε; Να μπορείς να πηγαίνεις όπου θες, με όποιον θες. Να βαριέσαι και απλά να σηκώνεσαι και να βγαίνεις μια βόλτα χωρίς να στείλεις μήνυμα ή να βάζεις στον χάρτη μια τοποθεσία και να ξεκινάς ένα road trip χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, αλλά με μεγάλη σημασία για σένα και την ψυχική σου γαλήνη.
Τα μπαρ, τα θέατρα, τα σινεμά. Ακόμα και με τους περιοριστικούς όρους που εφαρμόστηκαν προ εγκλεισμού, η διασκέδαση δεν ήταν ίδια. Και μάλλον δεν θα είναι ποτέ μέχρι να τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση. Μα, είναι δυνατόν να μην μπορείς να κάτσεις στο μπαρ; Το μπαρ είναι ζωτικής σημασίας, μην το γελάτε. Είναι δυνατόν να μην μπορείς να πας σινεμά ή να δεις θέατρο; Ακόμα και ο εκνευρισμός από τα πατατάκια του διπλανού μάς λείπει. Σκέψου.
Την οικογένεια. Κάποιοι μένουμε μακριά από γονείς, αδερφούς, ξαδέρφια. Τους βλέπουμε μέσα από οθόνες, μεν, αλλά όλη αυτή η εξ αποστάσεως επικοινωνία είναι… εξ αποστάσεως, πώς να το κάνουμε; Δεν είναι το ίδιο να παίρνεις το ταπεράκι από την μάνα, να τα λες με τη γιαγιά στον καναπέ ή να επισκέπτεσαι όποτε εσύ γουστάρεις τον αγαπημένο σου ξάδερφο. Τι να μας πει το Ζοοm και το Skype μωρέ;
Το γυμναστήριο. Κι όμως, για κάποιους ήταν ένας τρόπος να ξεδώσουν. Μια δίοδος κοινωνικοποίησης. Καλό και το σπίτι, δεν λέμε, και επιλογές υπάρχουν κι από όλα. Όμως δε συγκρίνεται με τη στιγμή που χτυπάς την κάρτα στην είσοδο, ακούς το μπιπ και είσαι έτοιμος να πας να σηκώσεις ατόφιο ατσάλι. Άλλη αίσθηση τα λάστιχα και οι ασκήσεις με το βάρος του σώματος στο σπίτι, πώς να το κάνεις;
Να πιάνουμε τα πόμολα και τα πατάμε τα κουμπιά του ασανσέρ χωρίς φόβο. Ανέκαθεν ήταν τίγκα στα μικρόβια προφανώς. Αλλά αυτό το πράγμα με τη συνεχή απολύμανση δεν είναι ανθρώπινο. OXI ΑΛΛΟ ΑΝΤΙΣΗΠΤΙΚΟ.
Να πιάνουμε το πρόσωπό μας. Άνθρωποι είμαστε, θέλουμε να σκαλίσουμε τη μύτη, να τρίψουμε τα μάτια, να καθαρίσουμε τα αυτιά μας, βρε αδερφέ. Όχι πως τώρα δεν το κάνουμε, αλλά μετά μας πιάνει αμέσως μια φρίκη. Μωρέ λες; Ας πάω να βουτήξω στο Ντετόλ καλού κακού σαν Κατακουζηνός.
Να μοιραζόμαστε ποτήρια και καλαμάκια (πλαστικά). Αχ, η ομορφιά των μπαρ. Φοβερό κοκτέιλ, δοκίμασε. Για δες λιγάκι, αυτή η μπύρα δε σου βγάζει μια ωραία πικράδα; Πόσα μικρόβια να έχουμε ανταλλάξει άραγε με τους φίλους έξω; Όσα και να είναι, ήταν ΩΡΑΙΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ. Άλλωστε το αλκοόλ τα σκοτώνει. Τι, όχι;
Να δοκιμάζουμε το φαγητό του άλλου. Επίσης η ομορφιά του φαγητού έξω. Φέρε λιγάκι εδώ το πιάτο σου να δω κάτι (τρώει όλες τις πατάτες). Μμμμ, εξαιρετικό αυτό το καρπάτσιο. Δοκίμασε! Πάνε αυτά, ο καθένας με το πιάτο του και τα δικά του μαχαιροπήρουνα.
Οκ, φτάνει. Καταλάβατε τι θέλουμε να πούμε. Η εποχή του κορωνοϊού μάς έκανε να εκτιμήσουμε τα απλά και καθημερινά που θεωρούσαμε δεδομένα. Όπως τα παρακάτω, ας πούμε.
Την υγεία μας. Οι περισσότεροι στις ηλικίες των 30-40 θεωρούσαμε πως είμαστε εντάξει στην υγεία μας, κάναμε ίσως και κάποιο τσεκ απ και προσέχαμε το κορμάκι μας. Έλα όμως που αυτή η πανδημία έτριξε γερά τα θεμέλια της σιγουριάς που είχαμε- όλοι γίναμε ευάλωτοι μπροστά σε έναν τόσο δα ιό. Αίσχος.
Τα hi-5, οι αγκαλιές, οι χειραψίες. Διαολεμένη κοινωνική απόσταση. Μα όντως, ποιοι αγκώνες τώρα; Είναι δυνατόν να βλέπεις τον άλλον και να μην μπορείς να τον πάρεις μια αγκαλιά σαν άνθρωπος ή να του δώσεις μια εγκάρδια χειραψία; Θλίψη.
Την ελευθερία. Θα φανεί γραφικό, αλλά ωραίο πράγμα η ελευθερία τελικά ε; Να μπορείς να πηγαίνεις όπου θες, με όποιον θες. Να βαριέσαι και απλά να σηκώνεσαι και να βγαίνεις μια βόλτα χωρίς να στείλεις μήνυμα ή να βάζεις στον χάρτη μια τοποθεσία και να ξεκινάς ένα road trip χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, αλλά με μεγάλη σημασία για σένα και την ψυχική σου γαλήνη.
Τα μπαρ, τα θέατρα, τα σινεμά. Ακόμα και με τους περιοριστικούς όρους που εφαρμόστηκαν προ εγκλεισμού, η διασκέδαση δεν ήταν ίδια. Και μάλλον δεν θα είναι ποτέ μέχρι να τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση. Μα, είναι δυνατόν να μην μπορείς να κάτσεις στο μπαρ; Το μπαρ είναι ζωτικής σημασίας, μην το γελάτε. Είναι δυνατόν να μην μπορείς να πας σινεμά ή να δεις θέατρο; Ακόμα και ο εκνευρισμός από τα πατατάκια του διπλανού μάς λείπει. Σκέψου.
Την οικογένεια. Κάποιοι μένουμε μακριά από γονείς, αδερφούς, ξαδέρφια. Τους βλέπουμε μέσα από οθόνες, μεν, αλλά όλη αυτή η εξ αποστάσεως επικοινωνία είναι… εξ αποστάσεως, πώς να το κάνουμε; Δεν είναι το ίδιο να παίρνεις το ταπεράκι από την μάνα, να τα λες με τη γιαγιά στον καναπέ ή να επισκέπτεσαι όποτε εσύ γουστάρεις τον αγαπημένο σου ξάδερφο. Τι να μας πει το Ζοοm και το Skype μωρέ;
Το γυμναστήριο. Κι όμως, για κάποιους ήταν ένας τρόπος να ξεδώσουν. Μια δίοδος κοινωνικοποίησης. Καλό και το σπίτι, δεν λέμε, και επιλογές υπάρχουν κι από όλα. Όμως δε συγκρίνεται με τη στιγμή που χτυπάς την κάρτα στην είσοδο, ακούς το μπιπ και είσαι έτοιμος να πας να σηκώσεις ατόφιο ατσάλι. Άλλη αίσθηση τα λάστιχα και οι ασκήσεις με το βάρος του σώματος στο σπίτι, πώς να το κάνεις;
Να πιάνουμε τα πόμολα και τα πατάμε τα κουμπιά του ασανσέρ χωρίς φόβο. Ανέκαθεν ήταν τίγκα στα μικρόβια προφανώς. Αλλά αυτό το πράγμα με τη συνεχή απολύμανση δεν είναι ανθρώπινο. OXI ΑΛΛΟ ΑΝΤΙΣΗΠΤΙΚΟ.
Να πιάνουμε το πρόσωπό μας. Άνθρωποι είμαστε, θέλουμε να σκαλίσουμε τη μύτη, να τρίψουμε τα μάτια, να καθαρίσουμε τα αυτιά μας, βρε αδερφέ. Όχι πως τώρα δεν το κάνουμε, αλλά μετά μας πιάνει αμέσως μια φρίκη. Μωρέ λες; Ας πάω να βουτήξω στο Ντετόλ καλού κακού σαν Κατακουζηνός.
Να μοιραζόμαστε ποτήρια και καλαμάκια (πλαστικά). Αχ, η ομορφιά των μπαρ. Φοβερό κοκτέιλ, δοκίμασε. Για δες λιγάκι, αυτή η μπύρα δε σου βγάζει μια ωραία πικράδα; Πόσα μικρόβια να έχουμε ανταλλάξει άραγε με τους φίλους έξω; Όσα και να είναι, ήταν ΩΡΑΙΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ. Άλλωστε το αλκοόλ τα σκοτώνει. Τι, όχι;
Να δοκιμάζουμε το φαγητό του άλλου. Επίσης η ομορφιά του φαγητού έξω. Φέρε λιγάκι εδώ το πιάτο σου να δω κάτι (τρώει όλες τις πατάτες). Μμμμ, εξαιρετικό αυτό το καρπάτσιο. Δοκίμασε! Πάνε αυτά, ο καθένας με το πιάτο του και τα δικά του μαχαιροπήρουνα.
