40 πράγματα που θα κάνουμε φέτος το καλοκαίρι
Κάθε χρόνο ανυπομονούμε. Φέτος θα το γιορτάσουμε περισσότερο από ποτέ. Γιατί φέτος φοβηθήκαμε ότι μπορεί και να το χάσουμε.
της Ηρώς Κουνάδη
Σε κανονικές συνθήκες, θα είχαμε ήδη αρχίσει να μετράμε αντίστροφα εδώ και κανά μήνα. Σε κανονικές συνθήκες, μπορεί και να είχαμε ήδη κλείσει τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Αυτό που ζήσαμε όμως φέτος δεν ήταν κανονικές συνθήκες. Ήταν ακριβώς το αντίθετο.
Το καλοκαίρι όμως είναι, σε πείσμα όλων, εδώ κι εμείς είμαστε φέτος πιο αποφασισμένοι από ποτέ να μην αφήσουμε ούτε μια στιγμή του να πάει χαμένη. Αυτά που ακολουθούν είναι λίγα μόνο απ’ όσα θα κάνουμε για να το τιμήσουμε όπως του αξίζει.
Θα δούμε τον ήλιο να ανατέλλει ξαπλωμένοι σε μια παραλία.
…στην οποία θα έχουμε ξεμείνει από βραδινό μπάνιο.
Θα κάνουμε τουλάχιστον μία βουτιά από (πολύ) ψηλά.
Θα αφήσουμε το ούζο να μας ζαλίσει λιγάκι, σε ένα τραπέζι πλάι στο κύμα.
Θα ανακαλύψουμε έναν σκιερό κήπο στην πόλη και θα πιούμε εκεί τους καλύτερους απογευματινούς καφέδες.
Θα πιάσουμε θέση στον εξώστη του Σινέ Παρί, για να χαζεύουμε τη φωτισμένη Ακρόπολη όποτε ξεφεύγει το βλέμμα μας από την ταινία.
Θα παραγγείλουμε καλαμαράκια τηγανητά, και θα τα φάμε φορώντας ακόμα το μαγιό, σε εκείνο το ταβερνάκι πάνω στην παραλία.
Θα πάρουμε έναν μεσημεριανό υπνάκο σε μια αιώρα.
Θα εκτιμάμε περισσότερο το τραγούδισμα των τζιτζικιών πίσω από τα μισόκλειστα παντζούρια ντάλα μεσημέρι σε κάποιο ενοικιαζόμενο.
Θα διαβάζουμε βιβλία ξαπλωμένοι στην παραλία.
Θα μετράμε τα μπάνια μας –και θα τα βγάλουμε περισσότερα από ποτέ.
Θα χαζεύουμε ηλιοβασιλέματα από τα βράχια του Αρείου Πάγου.
…και από την κορυφή του Λυκαβηττού.
Θα κάνουμε κανονική, εμπεριστατωμένη έρευνα για το καλύτερο παγωτό της Αθήνας.
Θα ξενυχτήσουμε παίζοντας επιτραπέζια στο μπαλκόνι.
Θα χορέψουμε μέχρι να λαχανιάσουμε.
Θα μαζέψουμε την παρέα με μπύρες και μουσική από κινητά και φορητά ηχειάκια βράδυ στην παραλία.
…και αυτό θα το βαφτίσουμε “beach party”
Θα πάμε τουλάχιστον μια μονοήμερη για μπάνιο στο Αγκίστρι.
Θα οργανώσουμε ένα, έστω μίνι, road trip στα παράλια της Πελοποννήσου.
Θα τσουγκρίζουμε κοκτέιλ σε αθηναϊκές ταράτσες, με φόντο τη φωτισμένη Ακρόπολη.
Θα δούμε παράσταση στην Επίδαυρο. Ναι, θα γίνουν. Όχι όλες, αλλά κάποιες θα γίνουν.
Θα ακούσουμε λάιβ μουσικάρες στην Τεχνόπολη. Γιατί μπορεί οι συναυλίες ξένων καλλιτεχνών να αναβλήθηκαν, αλλά η μουσική δεν σταματά ποτέ.
Θα κάνουμε μια μεγάλη ποδηλατάδα στα σκιερά μονοπάτια της Πάρνηθας. Ή του Υμηττού.
Θα μας βρει το ξημέρωμα αγκαλιά σε κάποια ερημική παραλία.
Θα ονειρευτούμε ταξίδια μακρινά, αλλά θα στήσουμε σκηνή κάπου στις Κυκλάδες.
Θα απλώσουμε sleeping bag στο κατάστρωμα ενός πλοίου.
Θα οδηγήσουμε μια παραθαλάσσια διαδρομή με ανοιχτά παράθυρα και μουσική στο τέρμα.
Θα κάνουμε κοπάνα από τη δουλειά μια Τετάρτη μεσημέρι και θα πάμε για βουτιά στο ΚΑΠΕ.
Θα φάμε καρπούζι με φέτα.
Θα φτιάξουμε ντομάτες γεμιστές πριν φύγουμε για μπάνιο, για να τις φάμε όταν γυρίσουμε στο μπαλκόνι, φορώντας ακόμα το μαγιό.
Θα μάθουμε να λέμε «σ’ αγαπώ» (ή έστω, «φίλα με») σε μια καινούρια γλώσσα.
Θα ξεμακρύνουμε βράδυ καθημερινής λίγο από την πόλη, απλά και μόνο για να χαζέψουμε τα αστέρια.
Θα τρώμε μεζεδάκια και θα πίνουμε κρασιά σε κήπους και αυλές, μιλώντας για το πόσο μας έλειψαν τα αγαπημένα μας ταβερνάκια τους δυόμισι μήνες που ήταν κλειστά.
Θα βολτάρουμε την ώρα που σουρουπώνει στα πλακόστρωτα της Πλάκας με παγωτό χωνάκι στο χέρι.
Θα αράξουμε με περιπτερόμπυρες στα πεζούλια της Αρεοπαγίτου να ακούμε τα τριζόνια και τις μουσικές των πλανόδιων.
Θα δούμε τουλάχιστον ένα ηλιοβασίλεμα από τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο.
Θα παίξουμε ένα μπουγέλο σε κάποια αυλή.
Θα αγκαλιάζουμε πιο πολύ τους ανθρώπους μας.
Και θα θυμόμαστε, κάθε φορά που μας περνά έστω και στιγμιαία από το μυαλό η σκέψη ότι βαριόμαστε, πως είμαστε απολύτως ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε. Πριν ένα μήνα δεν ήμασταν.
Σε κανονικές συνθήκες, θα είχαμε ήδη αρχίσει να μετράμε αντίστροφα εδώ και κανά μήνα. Σε κανονικές συνθήκες, μπορεί και να είχαμε ήδη κλείσει τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Αυτό που ζήσαμε όμως φέτος δεν ήταν κανονικές συνθήκες. Ήταν ακριβώς το αντίθετο.
Το καλοκαίρι όμως είναι, σε πείσμα όλων, εδώ κι εμείς είμαστε φέτος πιο αποφασισμένοι από ποτέ να μην αφήσουμε ούτε μια στιγμή του να πάει χαμένη. Αυτά που ακολουθούν είναι λίγα μόνο απ’ όσα θα κάνουμε για να το τιμήσουμε όπως του αξίζει.
Θα δούμε τον ήλιο να ανατέλλει ξαπλωμένοι σε μια παραλία.
…στην οποία θα έχουμε ξεμείνει από βραδινό μπάνιο.
Θα κάνουμε τουλάχιστον μία βουτιά από (πολύ) ψηλά.
Θα αφήσουμε το ούζο να μας ζαλίσει λιγάκι, σε ένα τραπέζι πλάι στο κύμα.
Θα ανακαλύψουμε έναν σκιερό κήπο στην πόλη και θα πιούμε εκεί τους καλύτερους απογευματινούς καφέδες.
Θα πιάσουμε θέση στον εξώστη του Σινέ Παρί, για να χαζεύουμε τη φωτισμένη Ακρόπολη όποτε ξεφεύγει το βλέμμα μας από την ταινία.
Θα παραγγείλουμε καλαμαράκια τηγανητά, και θα τα φάμε φορώντας ακόμα το μαγιό, σε εκείνο το ταβερνάκι πάνω στην παραλία.
Θα πάρουμε έναν μεσημεριανό υπνάκο σε μια αιώρα.
Θα εκτιμάμε περισσότερο το τραγούδισμα των τζιτζικιών πίσω από τα μισόκλειστα παντζούρια ντάλα μεσημέρι σε κάποιο ενοικιαζόμενο.
Θα διαβάζουμε βιβλία ξαπλωμένοι στην παραλία.
Θα μετράμε τα μπάνια μας –και θα τα βγάλουμε περισσότερα από ποτέ.
Θα χαζεύουμε ηλιοβασιλέματα από τα βράχια του Αρείου Πάγου.
…και από την κορυφή του Λυκαβηττού.
Θα κάνουμε κανονική, εμπεριστατωμένη έρευνα για το καλύτερο παγωτό της Αθήνας.
Θα ξενυχτήσουμε παίζοντας επιτραπέζια στο μπαλκόνι.
Θα χορέψουμε μέχρι να λαχανιάσουμε.
Θα μαζέψουμε την παρέα με μπύρες και μουσική από κινητά και φορητά ηχειάκια βράδυ στην παραλία.
…και αυτό θα το βαφτίσουμε “beach party”
Θα πάμε τουλάχιστον μια μονοήμερη για μπάνιο στο Αγκίστρι.
Θα οργανώσουμε ένα, έστω μίνι, road trip στα παράλια της Πελοποννήσου.
Θα τσουγκρίζουμε κοκτέιλ σε αθηναϊκές ταράτσες, με φόντο τη φωτισμένη Ακρόπολη.
Θα δούμε παράσταση στην Επίδαυρο. Ναι, θα γίνουν. Όχι όλες, αλλά κάποιες θα γίνουν.
Θα ακούσουμε λάιβ μουσικάρες στην Τεχνόπολη. Γιατί μπορεί οι συναυλίες ξένων καλλιτεχνών να αναβλήθηκαν, αλλά η μουσική δεν σταματά ποτέ.
Θα κάνουμε μια μεγάλη ποδηλατάδα στα σκιερά μονοπάτια της Πάρνηθας. Ή του Υμηττού.
Θα μας βρει το ξημέρωμα αγκαλιά σε κάποια ερημική παραλία.
Θα ονειρευτούμε ταξίδια μακρινά, αλλά θα στήσουμε σκηνή κάπου στις Κυκλάδες.
Θα απλώσουμε sleeping bag στο κατάστρωμα ενός πλοίου.
Θα οδηγήσουμε μια παραθαλάσσια διαδρομή με ανοιχτά παράθυρα και μουσική στο τέρμα.
Θα κάνουμε κοπάνα από τη δουλειά μια Τετάρτη μεσημέρι και θα πάμε για βουτιά στο ΚΑΠΕ.
Θα φάμε καρπούζι με φέτα.
Θα φτιάξουμε ντομάτες γεμιστές πριν φύγουμε για μπάνιο, για να τις φάμε όταν γυρίσουμε στο μπαλκόνι, φορώντας ακόμα το μαγιό.
Θα μάθουμε να λέμε «σ’ αγαπώ» (ή έστω, «φίλα με») σε μια καινούρια γλώσσα.
Θα ξεμακρύνουμε βράδυ καθημερινής λίγο από την πόλη, απλά και μόνο για να χαζέψουμε τα αστέρια.
Θα τρώμε μεζεδάκια και θα πίνουμε κρασιά σε κήπους και αυλές, μιλώντας για το πόσο μας έλειψαν τα αγαπημένα μας ταβερνάκια τους δυόμισι μήνες που ήταν κλειστά.
Θα βολτάρουμε την ώρα που σουρουπώνει στα πλακόστρωτα της Πλάκας με παγωτό χωνάκι στο χέρι.
Θα αράξουμε με περιπτερόμπυρες στα πεζούλια της Αρεοπαγίτου να ακούμε τα τριζόνια και τις μουσικές των πλανόδιων.
Θα δούμε τουλάχιστον ένα ηλιοβασίλεμα από τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο.
Θα παίξουμε ένα μπουγέλο σε κάποια αυλή.
Θα αγκαλιάζουμε πιο πολύ τους ανθρώπους μας.
Και θα θυμόμαστε, κάθε φορά που μας περνά έστω και στιγμιαία από το μυαλό η σκέψη ότι βαριόμαστε, πως είμαστε απολύτως ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε. Πριν ένα μήνα δεν ήμασταν.
