Πού είσαι τώρα, Μικρέ μου Ήρωα;

Μια μέρα σαν κι αυτή, το μακρινό 1917, γεννιέται ο συγγραφέας και εκδότης Στέλιος Ανεμοδουράς. Αν δεν σου λέει κάτι το όνομα, τότε ίσως να θυμάσαι το περιοδικό «Μικρός Ήρως». Αν δεν σου λέει ούτε αυτό κάτι, τότε κλείσε αυτή τη σελίδα, είσαι πολύ μικρός για να σεργιανίζεις έτσι ελεύθερα στο Ίντερνετ.

Αν πάλι και μόνο από το όνομα σου χτύπησαν καμπανάκια νοσταλγίας, τότε σίγουρα μπήκες στον πειρασμό να πας να τσεκάρεις στην αποθήκη για να δεις αν έχεις ακόμα κάποιο από τα τεύχη του παιδικού περιοδικού, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε μια εποχή που η αγάπη για την πατρίδα δεν ήταν ύποπτη.  

Μια εποχή που όλα τα παιδιά της Κατοχής ήθελαν να γίνουν «Μικροί Ήρωες», σαν τον Γιώργο Θαλάσση.

Βρισκόμαστε στο μακρινό 1953, στον απόηχο του πολέμου και του Εμφυλίου. Ο Στέλιος Ανεμοδουράς με το ψευδώνυμο Θάνος Αστρίτης, επηρεασμένος από το έργο του Απόστολου Μαγγανάρη, εκδότη του θρυλικού περιοδικού «Η Μάσκα», κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του «Μικρού Ήρωα», με τίτλο «Ελεύθερος Σκλάβος».

Στόχος του, όπως ο ίδιος ανέφερε στις συνεντεύξεις του, ήταν μέσω του περιοδικού να αμβλύνει τις οδυνηρές συνέπειες του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου σπαραγμού, με όχημα τη λιτή και κατανοητή γλώσσα, αλλά και να τονώσει την πατριωτική περηφάνεια των νεαρών αναγνωστών. Προφανώς και τα κατάφερε.

Κεντρικός ήρωας του περιοδικού, ήταν ο Γιώργος Θαλάσσης, ένας πιτσιρικάς με κοντό παντελονάκι, ορφανός από πατέρα και άριστος γνώστης πολεμικών τεχνών, ο οποίος αποφασίζει να κάνει τα πάντα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από το ζυγό των κατακτητών και τα καταφέρνει τσακίζοντάς τους με κάθε αφορμή. Πιστοί του σύντροφοι η Κατερίνα με την οποία  υπήρξε και ένας κάποιος πλατωνικός έρωτας, και το «αιώνια πεινασμένο παιδί», ο άφοβος και ενίοτε γκαφατζής Σπίθας.

Πλην των εκατοντάδων κακών Γερμανών και Ιταλών που αντιμετωπίζουν στις σελίδες του περιοδικού, δύο ήταν οι κύριοι και πιο επικίνδυνοι αντίπαλοι: Ο Σεϊτάν Αλαμάν (διαβολογερμανός στην αραβική γλώσσα) γνωστός και ως πράκτορας 13 με τις χίλιες μορφές και την εφαρμοστή στολή με τη σβάστιγκα και η Φροϊλάιν Χ, πιστή του σύμμαχος.

Σε πρώτη φάση, το περιοδικό εκδόθηκε για 15 συναπτά έτη, από τις 24 Φεβρουαρίου 1953 έως τις 18 Ιουνίου του 1968, οπότε η Χούντα απαγόρευσε την κυκλοφορία του γιατί το περιεχόμενό του θα δημιουργούσε «προβλήματα». Μετά την πτώση της δικτατορίας, επανεκδόθηκε αρκετές φορές είτε ως κόμικ πλήρους εικονογράφησης, είτε ως κείμενο με εικόνες, αλλά και μέσα από συλλεκτικούς τόμους.

Το 1995 μάλιστα, κυκλοφόρησαν και κάποιες αδημοσίευτες ιστορίες, με τον «Μικρό Ήρωα να φτάνει τον αριθμό των 800 τευχών. Επικός αριθμός για ένα επικό ανάγνωσμα, το οποίο σηματοδότησε μια ολόκληρη εποχή, και έκανε τον Στέλιο Ανεμοδουρά όχι μόνο εκδοτικό φαινόμενο, αλλά και φαινόμενο… γενικά.



Τον Μάιο του 2000, ο αγαπημένος εκδότης των παιδικών μας χρόνων φεύγει από τη ζωή, όμως αφήνει πίσω του δεκάδες ήρωες και χιλιάδες σελίδες οι οποίες άφησαν ανεξίτηλα το ίχνος τους στη συλλογική μνήμη, των – τότε- πιτσιρικάδων και των σημερινών ενηλίκων ή και γερόντων.

Ευτυχώς για τους – πολύ πιο – νέους, οι σελίδες του «Μικρού Ήρωα» εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως, οι οποίες μάλιστα συνεχίζουν τις επανεκδόσεις τόμων του περιοδικού, για να μην περάσει ποτέ στη λήθη. 

Γιατί όπως εύστοχα τραγούδησε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης:

«Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω

που να μην το `χει πει κανένας για κανέναν,

εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω.

Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα».