Μ. Παπαγεωργίου και Α. Εμμανουηλίδης: «Μέχρι να βρεθούν οι νέοι τρόποι έκδοσης, θα υποφέρουμε»

Οι αναγκώστες που κερδίζουν διπλές προσκλήσεις για το live των Μαρίας Παπαγεωργίου και Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη στο Μετρό την Δευτέρα 14 Μαρτίου στις 21.30 είναι οι: Αθανασία Φαρμάκη, Δημήτρης Δημητρίου, Κατερίνα Ράλλη, Ευαγγελία Μπάρκια, Αθανάσιος Βοσβόλης. Σας ευχαριστούμε όλους για τη συμμετοχή σας. 
 
της Φιλουμένας Ζλατάνου

Δύο φωνές που βάζουν σε διάλογο τον Nick Cave με τον Σαββόπουλο, τον Michael Jackson με τον Μικρούτσικο και τους Beatles με τον Παναγιώτη Τούντα, δύο φωνές που φημίζονται για τις ερμηνείες τους κι ας έχουν λίγο χρόνο στα μουσικά δρώμενα, δύο φωνές που φτιάχνουν συνάμα τραγούδια τα οποία συγκλονίζουν, ανεβαίνουν για τέσσερις Δευτέρες στο πάλκο της Μουσικής Σκηνής Μετρό. Για τη Μαρία Παπαγεωργίου και τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη όσες φορές και να μιλήσεις, κάτι νέο θα έχεις να πεις, διότι κάθε φορά αποκαλύπτουν και ένα νέο στοιχείο του χαρακτήρα και του ταλέντου τους.

Προσφάτως η Μ. Παπαγεωργίου μας εξέπληξε με την ικανότητά της στη σύνθεση με το ανατριχιαστικό κομμάτι που χάρισε στη Ρίτα Αντωνοπούλου, με τον τίτλο «Γυάλινη», σε στίχους Σταύρου Σταύρου. Ο Α. Εμμανουηλίδης είναι η περίπτωση καλλιτέχνη που αποδομεί και ανακατασκευάζει τον εαυτό του επί σκηνής. Και οι δυο σε εκπλήσσουν και σε παρασέρνουν σε ένα εκρηκτικό ταξίδι για "όμορφους και ηττημένους". Η συζήτηση μαζί τους ήταν μια όμορφη περιπέτεια.

Πώς γίνεται οι όμορφοι να είναι ηττημένοι;
Aλέξανδρος Εμμανουηλίδης: Όπως ακριβώς γίνεται, το βλέπουμε συχνά στην ιστορία, οι άσχημοι να είναι νικητές. Το θέμα είναι πώς διαχειριζόμαστε τις νίκες ή τις ήττες μας. Μια όμορφη γενιά, όπως κι ένας όμορφος άνθρωπος, δεν είναι απαραίτητα και αήττητος.
Μαρία Παπαγεωργίου: Αν ξέρεις να γιορτάζεις την ήττα σου με ωραία γιορτή, τότε της δίνεις μια όμορφη διάσταση και προχωράς παρακάτω. Χωράει πολλή ομορφιά στην απογοήτευση και πολλή ματαιοδοξία στην ομορφιά.

Γίνεται ο ήχος να αφήνει την αίσθηση της μοναχικότητας και της ερημιάς;
Α.Ε. Πολλές φορές. Οι ήχοι κουβαλάνε συναισθήματα, οπότε μπορούν να αφήσουν οποιαδήποτε γεύση στο πέρασμά τους. Εγώ βέβαια στην προκειμένη περίπτωση, μίλησα για την ερημιά του ήχου, δηλαδή την απουσία του, δηλαδή την σιωπή.
Μ. Π. Στην ερημιά του ήχου, δηλαδή στην απόλυτη ησυχία, έχεις έντονες τις υπόλοιπες αισθήσεις σου. Βλέπεις τις σκιές στους τοίχους να παίζουν, αγγίζεις, γεύεσαι. Οπότε αν αναφέρεσαι στο τραγούδι αυτό του δίσκου, η ερημιά του ήχου είναι η απόλυτη συντροφικότητα.

Πόσο δύσκολο είναι για νέους δημιουργούς και ερμηνευτές να καταξιωθούν μέσα στην υπερπροσφορά στον χώρο της μουσικής;
ΜΠ. Χρειάζεται περισσότερο χρόνο, περισσότερο πείσμα, περισσότερη υπομονή. Ίσως όμως έτσι να αντέχουν όσοι πραγματικά είναι γεννημένοι γι αυτό. Αργά η γρήγορα, όλοι παίρνουν αυτό που τους αξίζει. Απλά κάποιοι που δεν μπορούν να πλασάρουν -ας μου επιτραπεί ο όρος- σωστά τους εαυτούς τους, ελλείψει δυναμικών παραγωγών ή μιας μεγάλης εταιρείας θα πρέπει να υπομείνουν τη βραδύτητα της ελληνικής πραγματικότητας.
ΑΕ. Κοίτα, νομίζω ότι από το ΄90 και μετά, ο καλλιτέχνης που απλά θέλει να κάνει σωστά την δουλειά του και δεν χρησιμοποιεί δόλιους τρόπους ανέλιξης, χρειάζεται 2-3 δίσκους για να καταξιωθεί στην συνείδηση των ανθρώπων του χώρου του και 3-4 δίσκους για να καταξιωθεί στην συνείδηση του κοινού. Αυτοί είναι νομίζω οι πιο συνηθισμένοι χρόνοι και σε γενικές γραμμές ισχύουν και σήμερα. Η υπερπροσφορά της εποχής, θα εκτονωθεί κάποια στιγμή και δεν είναι το βασικό πρόβλημα μας. Πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι μέχρι να έρθει η καταξίωση και τα πολλά live που σου παρέχουν ένα εισόδημα ικανό να σε συντηρεί, πρέπει κάθε φορά που θες να βγάλεις την δημιουργικότητα σου σε δίσκο, να τον πληρώνεις από την τσέπη σου. Μέχρι να βρεθούν οι νέοι τρόποι έκδοσης, θα υποφέρουμε.

Με αφορμή το ποίημα του Γεωργίου Σεφέρη «Θεατρίνοι» που μελοποίησες Αλέξανδρε, πείτε μου πόσο εύκολο είναι να αντεπεξέλθετε στα φώτα της ράμπας, όταν εκτίθεσαι και όταν σβήνουν;
ΜΠ. Αν πάντα σκεφτόμαστε την τέχνη μας, τότε η σκηνή και τα φώτα αναδεικνύουν την τέχνη μας και όχι την ματαιοδοξία μας. Αυτό βέβαια είναι πολύ δύσκολο να το θυμόμαστε πάντα, είναι μεγάλη παγίδα η σκηνή και η έκθεση και όλοι έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι φιλοδοξίας που θέλει να εκτονωθεί εκεί πάνω. Μ' αρέσει να "παίζω" με τα φώτα, ξέρω πολύ καλά μέσα μου ότι κάποια στιγμή θα σβήσουν, είμαι ήρεμη σε αυτήν την σκέψη και αναμένω το επόμενο "παιχνίδι".
ΑΕ. Απλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα φώτα είναι ένα αντικείμενο χρηστικό και τίποτα παραπάνω. Όταν είναι ανοιχτά φωτίζουν, όταν είναι σβηστά δεν φωτίζουν. Πάντως, στην εποχή μας βλέπουμε τόσο άσχημα πράγματα κάτω από τα πιο έντονα φώτα, που πρέπει να είμαστε δέκα φορές πιο προσεκτικοί και πιο επιλεκτικοί.

Με 700 ευρώ το μήνα δεν αντέχουν οι ιππότες. Τα όνειρα κατακρημνίζονται, λόγω οικονομικής κρίσης;
ΜΠ. Όχι τα όνειρα, οι στόχοι. Για την ακρίβεια οι στόχοι που έχουμε γίνονται όνειρα.
ΑΕ. Μέχρι και τα τελευταία εκατοστά πριν το έδαφος υπάρχει η ελπίδα και το όνειρο. Δεν έχουμε ακουμπήσει ακόμα χώμα και είμαι αισιόδοξος και για την γενιά μας, αλλά και γι’ αυτήν που έρχεται.

Μαρία, πόσο "Γυάλινη" είσαι και πόσες άλλες μεριές μας κρύβεις;
Πολύ. Από την εύθραυστη πλευρά του πράγματος. Αν μάλιστα αγαπήσω έναν άνθρωπο προσπαθώ να είμαι και από την διάφανη πλευρά του. Δε κρατώ τίποτα κρυφό. Πρέπει μόνο να το αναζητήσεις σε μένα. Ξεδιπλώνομαι αμέσως.

Τι μας ετοιμάζετε στο Μετρό;
ΑΕ. Τον καλύτερό μας εαυτό.
ΜΠ. Τραγούδια δικά μας και διασκευές που αγαπάμε. Σ' έναν χώρο που μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή και με συνεργάτες που δεν αποχωριζόμαστε τα τελευταία 4 χρόνια. Έχουμε παρεΐστικη διάθεση και ταυτόχρονα και τις κλειστές μας. Τα συμπεράσματα δικά σας.