Παύλος Παυλίδης: Είναι επαναστατικό να είσαι ξένοιαστος σήμερα

της Φιλουμένας Ζλατάνου
Φωτογραφίες: Μαιρηλία Καλαϊτζίδου

«Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει» απέπλευσε μια Πέμπτη στο Σταυρό του Νότου, με τον Παύλο Παυλίδη στο τιμόνι να ξεσηκώνει με σχεδόν εφηβική ενέργεια και διάθεση. Ο τραγουδοποιός, που υπήρξε frontman των Ξύλινων Σπαθιών, τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μία εσωτερική στροφή στην τραγουδοποιία, αποκτώντας ένα ακόμη πιο φανατικό και σκεπτόμενο κοινό από ό, τι παλιά.

Είδαμε το πρόγραμμα και μας έκανε εντύπωση η αλλαγή του Σταυρού του Νότου σε καθαρά συναυλιακό χώρο, χωρίς τραπέζια, γεγονός που "ευθύνεται" για μια εξαιρετική χειμερινή συναυλία. Επικρατούσε πανικός από νεαρό κόσμο, που ακολουθούσε τον Παυλίδη στο ρυθμό, χόρευε και τραγουδούσε συγχρονισμένα.

Ψυχεδελική εισαγωγή και δυνατές ενορχηστρώσεις συνόδευαν τα τραγούδια που ακούστηκαν. «Αντικαταπληκτικά», «Αυτό», «Λευκή καταιγίδα», «Στον κοραλλένιο βυθό», «Το στοιχειωμένο σπίτι», «Άλλη μια μέρα», «Μηχανή», «Φωτιά στο λιμάνι», «Αερικό» ήταν μερικά από τα τραγούδια που ερμηνεύτηκαν από έναν διονυσιασμένο performer, που τρεφόταν από την έκσταση του κόσμου και ανταπέδιδε με γκάζια.

Η ομάδα μουσικών που έχει μαζί του πειραματίζεται επί σκηνής και λειτουργεί σαν ζωντανός οργανισμός, με αρκετή "βρωμιά" στον ήχο. Ο εξαιρετικός Ορέστης Μπενέκας στα πλήκτρα, ο Αλέκος Σπανίδης στα φλογισμένα τύμπανα, ο Αποστόλης Δεληγιάννης στο στιβαρό μπάσο και ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς στην παρανοϊκή ηλεκτρική κιθάρα συνθέτουν τον τέλειο καμβά για τον ανεπιτήδευτα ζεστό και δοτικό Παυλίδη.

Μας μίλησε πριν τη συναυλία του για τη θολή εποχή, την ύπαρξη του έρωτα, τον ήχο του και το κοινό που τον ακολουθεί και για το καλό τραγούδι που όλοι πρέπει να ψάξουμε.

-Τι θα δούμε στο Σταυρό του Νότου σήμερα;

Θα δούμε αυτή τη μπάντα να προσπαθεί να ανακαλύψει εξαρχής τι ακριβώς θα πάει να κάνει. Χαίρομαι πολύ που κανείς από αυτούς τους καταπληκτικούς μουσικούς δεν ξέρει ακριβώς τι θα γίνει σήμερα.

-«Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει», είναι ο νέος σου δίσκος που κυκλοφορεί εδώ και κάποιους μήνες, με αρκετά φωτεινό στίχο, στο οποίο θα λέγαμε υποβόσκει το σκοτάδι και με ιδιαίτερο ήχο.

Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να ευχαριστηθώ την ιστορία του ήχου. Αφιερώσαμε αρκετό χρόνο σε αυτό το κομμάτι και είναι απλές οι ενορχηστρώσεις, που θυμίζουν ίσως, παλαιότερες δεκαετίες και μοιάζει να μην έχει καμία διάθεση για πειραματισμούς και νεωτερισμούς, περίπου σε όλη του τη διάρκεια. Βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη στο στούντιο Πολύτροπον, με ένα Σουηδό ηχολήπτη, τον Martin και μπορώ να πω ότι ήταν από τις πολύ λίγες φορές που ευχαριστήθηκα τη διαδικασία της παραγωγής του δίσκου. Ήθελα να είναι όσο πιο καθαρά γίνεται τα πράγματα, σαν να βάζεις το δίσκο και να παίζουν οι άνθρωποι στο δωμάτιο, γι’ αυτό και δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλες εντάσεις.

Όντως είναι η πρώτη φορά που είναι τόσο ξεκάθαρη η πρόθεση να μοιάζουμε τόσο ξέγνοιαστοι, ακόμα και σε κομμάτια που ήταν από κατασκευής πιο εσωτερικά και μελαγχολικά, τα οποία φέραμε σε τοπία με λιακάδα. Γράφτηκε καλοκαίρι σε ένα τροχόσπιτο, χωρίς να υπάρχει καν ρεύμα. Ήταν μια αρκετά πρωτόγονη διαδικασία το να συνθέσεις, δε φτιάχτηκαν τα τραγούδια με πολλά μηχανήματα και πειραματισμούς στο στούντιο. Η μπάντα μαζεύτηκε, ουσιαστικά, για να παίξει κάποια κομμάτια που τα είχα σε μια κιθάρα και κρατήθηκε αρκετά αυτό το ύφος.

-Ένας ξεκάθαρος δίσκος, σε μία μάλλον θολή εποχή. Είναι εντέλει καταπληκτικά ή άντι-καταπληκτικά τα πράγματα στις μέρες μας;

Ακριβώς αυτό ήθελα. Μοιάζει όλο αυτό το σκηνικό να μας κάνει να τρέξουμε, να έχουμε την αίσθηση ότι κολυμπάμε σε θολά και βρώμικα νερά. Για μένα ήταν περίπου αντίδραση να κάνω ένα δίσκο ξέγνοιαστο, σε μια εποχή που όλα σε κάνουν να αγχωθείς θες δε θες, σου αξίζει δε σου αξίζει, είναι ή δεν είναι η ώρα σου. Από αυτή την άποψη, μου φάνηκε σχεδόν επαναστατική η πρόθεση του δίσκου να είναι φωτεινός σε μια τόσο σκοτεινή και δύσκολη εποχή.

-Έχεις ένα μεγάλο και φανατικό κοινό. Πόσο αφήνεις να κινεί τα νήματα και πόσο σε επηρεάζει;
 
Αν ήταν να αφήνω το κοινό να με επηρεάζει, ίσως να έπαιζα ακόμα με τα Ξύλινα Σπαθιά ή και σε γήπεδα, ακολουθώντας την παλιά συνταγή της «Ξεσσαλονίκης» ή του «Πέρα απ' τις πόλεις της ασφάλτου». Είναι εσωτερικό το ταξίδι. Η μεγάλη νίκη είναι να αισθάνεσαι ότι σε ακολουθεί ο κόσμος εκεί που εσύ θέλεις να πας και σε ανταμείβει ίσως που δεν παρασύρεσαι από τις εποχές και τα ρεύματα.

-Γράφονται ακόμα καλά τραγούδια;
 
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γράφονται καλά πράγματα. Δε φτάνουν πάντα στα αυτιά μας γρήγορα. Η εποχή απαιτεί, περισσότερο από όλα, να ψάξουμε να βρούμε που είναι αυτά τα πράγματα. Οι άνθρωποι, συνήθως, που γίνονται επαγγελματίες, όπως οι δημοσιογράφοι που είναι πια καταξιωμένοι, ασχολούνται περισσότερο με το τι καταλήγει σε αυτούς και τι κυκλοφορεί στις πόλεις και τα πάλκα και δεν ψάχνουν τι γίνεται στις γειτονιές. Εμείς κάνουμε πρόβες στο Βαρδάρη και αντηχεί μετά τις 6 ώρα, από τις μπάντες. Είναι σχεδόν τρομακτικό να βγαίνεις στις 12 τα μεσάνυχτα και ακούς 7 διαφορετικά συγκροτήματα να παίζουν με ένταση. Σοκάρομαι όταν μου λένε ότι πια δε γίνεται τίποτα και τους λέω γίνεται χαμός και πάντοτε γινόταν σε όλες τις πόλεις. Δε στρεφόμαστε εκεί που πηγάζει η μουσική.

-Ακούγεται ότι η «Σχολή της Θεσσαλονίκης» ξαναζεί αλλά με μια στροφή προς τον ορχηστρικό ήχο, με πειραματισμούς από μπάντες. Εσύ τι πιστεύεις;

Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει ποτέ ποια είναι η Σχολή της Θεσσαλονίκης. Καταλάβαινα ότι η Αθήνα ως πιο μεσογειακή πρωτεύουσα με πολύ περισσότερους χώρους και δυνατότητες είχε σπουδαία αγγλόφωνα πράγματα και ελάχιστα ελληνόφωνα σε σχέση με το μέγεθός της. Ελληνόφωνο rock n roll για μένα είναι ο Χατζιδάκις, όσον αφορά την Αθήνα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν διαχωρισμοί ξεκάθαροι ανάμεσα στις πόλεις. Είναι λίγο αστείο να μιλάμε για σκηνές στην Ελλάδα. Υπάρχουν άνθρωποι που συγκεντρώνουν πολύ κόσμο στις συναυλίες και παλαιότερα πουλούσαν πολλούς δίσκους εξαιτίας του στίχου. Πολλά γκρουπ παίζουν καλά, αλλά πολύ λίγα μπορούν να ενώσουν τον κόσμο μέσα από αυτό που λένε.

-Στο δίσκο υποβόσκει το ερωτικό στοιχείο. Υπάρχει ακόμα ο έρωτας στις μέρες μας;
 
Δε μου αρέσει να νοσταλγώ μία νοσταλγία που χάθηκε, αν και η νοσταλγία είναι το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό στη μουσική μου. Παραξενεύομαι όταν μου λένε ότι τα τραγούδια μου είναι μελαγχολικά, θεωρώ ότι είναι νοσταλγικά περισσότερο. Δε γίνεται να εξαφανιστεί ο έρωτας, αλλάζουν τρόπο οι άνθρωποι, είναι σαν να ψάχνουν τα όριά τους και στις σχέσεις τους. Πρέπει να εμπιστευθούμε τον άνθρωπο, έχει διασωθεί από το Μεσαίωνα, δε θα τα καταφέρει τώρα;