Πέντε Ξένοι στη δική μας πόλη
Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, πέντε διαφορετικές από την ελληνική κουλτούρες. Πέντε ξένοι που "μένουν Ελλάδα" για δικούς τους λόγους. Συζητήσαμε μαζί τους για να μάθουμε πως τους φαίνεται, και σας τους παρουσιάζουμε.
της Πέννυ Κούτρα
Πάντοτε, θαύμαζα εκείνους που αποφασίζουν να εγκατασταθούν σε έναν ξένο τόπο και αφήνουν πίσω τους, το γνώριμο ρυθμό της χώρας τους, τους φίλους, την οικογένεια και τις απλές συνήθειες της κουλτούρας τους, ακόμη κι αν δεν ανήκουν στην ταλαιπωρημένη κατηγορία εκείνων, που εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν.
Σκέφτομαι το «Lost in Translation», ως την πλέον δυνατή απεικόνιση της αμηχανίας των ξένων σε μια χώρα που όσο φιλόξενη κι αν είναι, δημιουργεί σύγχυση στον επισκέπτη της, πόσο μάλλον για εκείνον που εγκαθίσταται σε πιο μόνιμη βάση. Γιατί παρά το ότι ο κόσμος μας «μίκρυνε», τα ταξίδια για όλους μας είναι ευκολότερα και συχνότερα, οι επικοινωνίες και τα ΜΜΕ μας καθιστούν κοινωνούς των εξελίξεων σε όλο τον πλανήτη, ακόμη και σήμερα, θεωρούμε ότι η εθνική μας καταγωγή, αποτελεί χαρακτηριστικό, που μας διαφοροποιεί από τους άλλους συμπολίτες της υδρογείου.
Με αυτό το σκεπτικό ρωτήσαμε πέντε ανθρώπους, διαφορετικών εθνικοτήτων, που ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, για την δική τους εμπειρία, για τον τρόπο που εντάχθηκαν στην κοινωνία μας, τα προβλήματα ή τις εκπλήξεις που συνάντησαν, και για το πως συγκέρασαν το παρελθόν και την καταγωγή τους με την ελληνική πραγματικότητα.
Αναπόφευκτα, (ίσως και λίγο αυτάρεσκα), τους ζητήσαμε να διατυπώσουν τη γνώμη τους για την Ελλάδα και τους ‘Ελληνες, και να σχολιάσουν αυτά που τους αρέσουν αλλά κι εκείνα που τους «τρελαίνουν»! Οι περισσότεροι επισήμαναν τη δυσκολία της γλώσσας, αλλά και όλα εκείνα τα καθημερινά δεδομένα, που εξοργίζουν και όλους εμάς τους ιθαγενείς.
Επίσης, απέφυγαν να διατυπώσουν ένα «τσιτάτο» για να χαρακτηρίσουν την ιδιοσυγκρασία μας, τακτική που αντιθέτως εμείς υιοθετούμε με μεγάλη ευκολία, όταν θέλουμε γενικώς να εκφραστούμε για άλλους λαούς.
Τέλος, όλοι αγαπούν την ανέμελη και ηδονιστική εικόνα της Ελλάδας, αυτή που μεταξύ μας, αγαπάμε κι εμείς.
Πάντοτε, θαύμαζα εκείνους που αποφασίζουν να εγκατασταθούν σε έναν ξένο τόπο και αφήνουν πίσω τους, το γνώριμο ρυθμό της χώρας τους, τους φίλους, την οικογένεια και τις απλές συνήθειες της κουλτούρας τους, ακόμη κι αν δεν ανήκουν στην ταλαιπωρημένη κατηγορία εκείνων, που εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν.
Σκέφτομαι το «Lost in Translation», ως την πλέον δυνατή απεικόνιση της αμηχανίας των ξένων σε μια χώρα που όσο φιλόξενη κι αν είναι, δημιουργεί σύγχυση στον επισκέπτη της, πόσο μάλλον για εκείνον που εγκαθίσταται σε πιο μόνιμη βάση. Γιατί παρά το ότι ο κόσμος μας «μίκρυνε», τα ταξίδια για όλους μας είναι ευκολότερα και συχνότερα, οι επικοινωνίες και τα ΜΜΕ μας καθιστούν κοινωνούς των εξελίξεων σε όλο τον πλανήτη, ακόμη και σήμερα, θεωρούμε ότι η εθνική μας καταγωγή, αποτελεί χαρακτηριστικό, που μας διαφοροποιεί από τους άλλους συμπολίτες της υδρογείου.
Με αυτό το σκεπτικό ρωτήσαμε πέντε ανθρώπους, διαφορετικών εθνικοτήτων, που ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, για την δική τους εμπειρία, για τον τρόπο που εντάχθηκαν στην κοινωνία μας, τα προβλήματα ή τις εκπλήξεις που συνάντησαν, και για το πως συγκέρασαν το παρελθόν και την καταγωγή τους με την ελληνική πραγματικότητα.
Αναπόφευκτα, (ίσως και λίγο αυτάρεσκα), τους ζητήσαμε να διατυπώσουν τη γνώμη τους για την Ελλάδα και τους ‘Ελληνες, και να σχολιάσουν αυτά που τους αρέσουν αλλά κι εκείνα που τους «τρελαίνουν»! Οι περισσότεροι επισήμαναν τη δυσκολία της γλώσσας, αλλά και όλα εκείνα τα καθημερινά δεδομένα, που εξοργίζουν και όλους εμάς τους ιθαγενείς.
Επίσης, απέφυγαν να διατυπώσουν ένα «τσιτάτο» για να χαρακτηρίσουν την ιδιοσυγκρασία μας, τακτική που αντιθέτως εμείς υιοθετούμε με μεγάλη ευκολία, όταν θέλουμε γενικώς να εκφραστούμε για άλλους λαούς.
Τέλος, όλοι αγαπούν την ανέμελη και ηδονιστική εικόνα της Ελλάδας, αυτή που μεταξύ μας, αγαπάμε κι εμείς.
