5 ντοκιμαντέρ του Netflix που τα λένε έξω από τα δόντια
Εκτός από ταινίες και σειρές για να λιώσεις το Netflix έχει και κάποια συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ που αξίζει να δούμε άμεσα.
Το Netflix είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, είναι η πλατφόρμα της καρδιάς μας. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο μας έχει κρατήσει αρκετή συντροφιά προσφέροντας σχεδόν κάθε μήνα υλικό για κατ’ οίκον λιώσιμο. Σίγουρα ο πήχης της ποιότητας δεν είναι πάντα ψηλά αλλά χάρη στην πληθώρα των επιλογών που προσφέρει σώζεται η κατάσταση. Εκεί που έχει γίνει σοβαρή δουλίτσα ωστόσο είναι στο κομμάτι των ντοκιμαντέρ, όπου και υπάρχουν μπόλικα συγκλονιστικά πράγματα για να δεις και να μάθεις. Σου παρουσιάζουμε λοιπόν 5 από αυτά που τα λένε έξω από τα δόντια.
Strong Island του Yance Ford (2017)
Το «Strong Island» είναι η ιστορία του William Ford Jr., ενός μαύρου κατοίκου του Long Island που δολοφονήθηκε το 1992 από τον Mark Riley, έναν λευκό μηχανικό. Ο τότε 19χρονος μηχανικός δεν καταδικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, ενώ ο Ford που περιγράφηκε ως εχθρικός και βίαιος από την αστυνομία, δεν ήταν ακριβώς έτσι σύμφωνα με τις μαρτυρίες συγγενών και φίλων του.
Τέτοια ντοκιμαντέρ καλό θα ήταν να προβάλλονται στα σχολεία. Είναι σίγουρο πως θα εξηγούσαν με πιο απλό και στακάτο τρόπο, για ποιο λόγο το Black Lives Matter κίνημα ξεχύθηκε στους δρόμους το 2020, διεκδικώντας πράγματα που στο μυαλό αρκετών λευκών είναι λυμένα. Με τρόπο που σφίγγει το στομάχι ο σκηνοθέτης αποκωδικοποιεί τον συστημικό ρατσισμό, αποκαλύπτοντας ότι η δικαιοσύνη δεν είναι πάντα τόσο τυφλή.
The Keepers του Ryan White (2017)
Aυτή η μίνι σειρά ντοκιμαντέρ ξετυλίγει μέσα σε 7 επεισόδια μια συγκλονιστική ιστορία. Στις 7 Νοεμβρίου του 1969, η Cathy Cesnik, μια δασκάλα του Καθολικού Σχολείου της Βαλτιμόρης , εξαφανίστηκε. Το σώμα της βρέθηκε στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Μέχρι εδώ ο θεατής νομίζει ότι μπροστά του θα εκτυλιχθεί μια ακόμη ιστορία ανεξιχνίαστης δολοφονίας. Ωστόσο όσο τα επεισόδια περνούν, στα μάτια του θεατή ξετυλίγεται μια σοκαριστική αλήθεια με διαπλεκόμενες εξουσίες που προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλί φρικτά κι αποτρόπαια εγκλήματα.
Μετά τη θέασή του ίσως καταλάβεις για ποιο λόγο είναι σημαντικό να μιλά ένα θύμα κι ένας επιζώντας ενός σεξουαλικού εγκλήματος, δίνοντας και μια ξεκάθαρη απάντηση στους γιατιτωράκηδες που έχουν κατακλύσει και τα ελληνικά social media.
Audrie and Daisy των Bonni Cohen και John Shenk(2016)
Τον Αύγουστο του 2020, μια πολύ στενάχωρη είδηση είδε το φως της δημοσιότητας, περνώντας μάλιστα και σε ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Η Ντέιζι Κόλμαν αυτοκτόνησε στα 23 της. Τέσσερα χρόνια πριν είχε πρωταγωνιστήσει στο ντοκιμαντέρ του Netflix όταν και μοιράστηκε την ιστορία του βιασμού της όταν ήταν 14 χρονών από έναν 17χρονο.
Μια ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης που περιέγραψε με αφοπλιστικό τρόπο το victim-blaming, το οποίο υφίστανται πολλά από τα θύματα βιασμού. Το bullying δηλαδή που δέχτηκε η Daisy τόσο από τους νομικούς εκπροσώπους του βιαστή της, όσο κι από την κοινωνία στην οποία έζησε. Μέσα από την κοφτερή ματιά των σκηνοθετών και την έρευνα, το Audrie and Daisy στέκεται ως μνημείο αναφοράς σε όσα θύματα έχουν υποστεί τις συνέπειες της δημοσιοποίησης και καταγγελίας της πιο φρικτής πράξης που τους συνέβη ποτέ.
Τhe Death and life of Marsha P Johnson του David France (2017)
Ανατριχίλα. Μια λέξη και μόνο θα μπορούσε να περιγράψει αυτό το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον θάνατο της πιο εμβληματικής μαύρης Trans ακτιβίστριας, της Μarsha P. Johnson. Ανάμεσα σε προσωπικές μαρτυρίες φίλων και drag queens o David France σηκώνει το μυστηριώδες πέπλο που καλύπτει τον θάνατο της Marsha. Όμως το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ δεν είναι μια απόπειρα εξιχνίασης της υπόθεσης ενός άδικα δολοφονημένου ανθρώπου. Είναι ξεκάθαρα ένας σπαρακτικός παραλληλισμός για την αδικία και τον στυγνό κοινωνικό ρατσισμό που νιώθουν μέχρι σήμερα άτομα της μαύρης τρανς κοινότητας.
Όντας στο περιθώριο του περιθωρίου υφίστανται βία, περιφρόνηση, κρυφογελάκια, όσο παλεύουν να ορθοποδήσουν σε μια σειρά από κακοπληρωμένες δουλειές, πριν εξαναγκασθούν από το κοινωνικό σύνολο στην πορνεία, μιας και δεν νοείται οι «ανώμαλοι» να διεκδικούν στοιχειώδη δικαιώματα. Ένα ντοκιμαντέρ- φόρος τιμής στον προσωπικό Γολγοθά που ανεβαίνουν άνθρωποι σαν την Marsha, κι όλοι οι υπόλοιποι που δεν πρόκειται να την ξεχάσουν ποτέ.
H Συνομωσία της Κτηνοτροφίας των Κιπ Άντερσεν και Κίγκαν Κουν (2014)
Αρχικά να βγάλουμε το καπέλο στους δημιουργούς του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ για τον τέρμα εμπνευσμένο original τίτλο, Cowspiracy. Θα ήταν μάλιστα πολύ χρήσιμο το Cowspiracy να προβάλλεται σε κάθε αίθουσα που είχαν διδαχθεί παιδιά το μάθημα "Εμείς κι ο Κόσμος". Ρίχνοντας φως, στο φαινομενικά αθώο θέμα της εκτροφής των ζώων, μαθαίνεις όλα όσα κρύβονται πίσω από τον τρόπο με τον οποίο τρέφονται, τα ζωάκια που άλλοτε αυτά ή τα παράγωγα τους, φτάνουν στα σούπερ μάρκετ κι έπειτα στο τραπέζι μας.
Μέσα από τουλάχιστον σοκαριστικές έρευνες και στατιστικά στοιχεία, παρακολουθείς όλο το τρομακτικό ταξίδι, που ξεκινά από τον "λάθος τρόπο" εκτροφής των ζώων σε μια φάρμα και καταλήγει στην αργή καταστροφή του πλανήτη μας και την εξάλειψη φυσικών του πόρων, θέτοντας σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα του.
Βλέποντας το Cowspiracy καταλαβαίνεις πως το μέλλον του πλανήτη τίθεται σε κίνδυνο και δεν είναι δουλειά μόνο κάποιων «πειραγμένων περιβαλλοντοτέτοιων» να το αντιμετωπίσουν. Το πλέον σημαντικό που θα αντιληφθείς ωστόσο, είναι ότι πρέπει να βάλεις ένα χεράκι κι εσύ ώστε να αρχίσουν να μας βλέπουν ξανά πρώτα ως ανθρώπους και δευτερευόντως ως καταναλωτές κι όχι το αντίστροφο όπως δυστυχώς συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια.
Strong Island του Yance Ford (2017)
Το «Strong Island» είναι η ιστορία του William Ford Jr., ενός μαύρου κατοίκου του Long Island που δολοφονήθηκε το 1992 από τον Mark Riley, έναν λευκό μηχανικό. Ο τότε 19χρονος μηχανικός δεν καταδικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, ενώ ο Ford που περιγράφηκε ως εχθρικός και βίαιος από την αστυνομία, δεν ήταν ακριβώς έτσι σύμφωνα με τις μαρτυρίες συγγενών και φίλων του.
Τέτοια ντοκιμαντέρ καλό θα ήταν να προβάλλονται στα σχολεία. Είναι σίγουρο πως θα εξηγούσαν με πιο απλό και στακάτο τρόπο, για ποιο λόγο το Black Lives Matter κίνημα ξεχύθηκε στους δρόμους το 2020, διεκδικώντας πράγματα που στο μυαλό αρκετών λευκών είναι λυμένα. Με τρόπο που σφίγγει το στομάχι ο σκηνοθέτης αποκωδικοποιεί τον συστημικό ρατσισμό, αποκαλύπτοντας ότι η δικαιοσύνη δεν είναι πάντα τόσο τυφλή.
The Keepers του Ryan White (2017)
Aυτή η μίνι σειρά ντοκιμαντέρ ξετυλίγει μέσα σε 7 επεισόδια μια συγκλονιστική ιστορία. Στις 7 Νοεμβρίου του 1969, η Cathy Cesnik, μια δασκάλα του Καθολικού Σχολείου της Βαλτιμόρης , εξαφανίστηκε. Το σώμα της βρέθηκε στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Μέχρι εδώ ο θεατής νομίζει ότι μπροστά του θα εκτυλιχθεί μια ακόμη ιστορία ανεξιχνίαστης δολοφονίας. Ωστόσο όσο τα επεισόδια περνούν, στα μάτια του θεατή ξετυλίγεται μια σοκαριστική αλήθεια με διαπλεκόμενες εξουσίες που προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλί φρικτά κι αποτρόπαια εγκλήματα.
Μετά τη θέασή του ίσως καταλάβεις για ποιο λόγο είναι σημαντικό να μιλά ένα θύμα κι ένας επιζώντας ενός σεξουαλικού εγκλήματος, δίνοντας και μια ξεκάθαρη απάντηση στους γιατιτωράκηδες που έχουν κατακλύσει και τα ελληνικά social media.
Audrie and Daisy των Bonni Cohen και John Shenk(2016)
Τον Αύγουστο του 2020, μια πολύ στενάχωρη είδηση είδε το φως της δημοσιότητας, περνώντας μάλιστα και σε ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Η Ντέιζι Κόλμαν αυτοκτόνησε στα 23 της. Τέσσερα χρόνια πριν είχε πρωταγωνιστήσει στο ντοκιμαντέρ του Netflix όταν και μοιράστηκε την ιστορία του βιασμού της όταν ήταν 14 χρονών από έναν 17χρονο.
Μια ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης που περιέγραψε με αφοπλιστικό τρόπο το victim-blaming, το οποίο υφίστανται πολλά από τα θύματα βιασμού. Το bullying δηλαδή που δέχτηκε η Daisy τόσο από τους νομικούς εκπροσώπους του βιαστή της, όσο κι από την κοινωνία στην οποία έζησε. Μέσα από την κοφτερή ματιά των σκηνοθετών και την έρευνα, το Audrie and Daisy στέκεται ως μνημείο αναφοράς σε όσα θύματα έχουν υποστεί τις συνέπειες της δημοσιοποίησης και καταγγελίας της πιο φρικτής πράξης που τους συνέβη ποτέ.
Τhe Death and life of Marsha P Johnson του David France (2017)
Ανατριχίλα. Μια λέξη και μόνο θα μπορούσε να περιγράψει αυτό το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον θάνατο της πιο εμβληματικής μαύρης Trans ακτιβίστριας, της Μarsha P. Johnson. Ανάμεσα σε προσωπικές μαρτυρίες φίλων και drag queens o David France σηκώνει το μυστηριώδες πέπλο που καλύπτει τον θάνατο της Marsha. Όμως το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ δεν είναι μια απόπειρα εξιχνίασης της υπόθεσης ενός άδικα δολοφονημένου ανθρώπου. Είναι ξεκάθαρα ένας σπαρακτικός παραλληλισμός για την αδικία και τον στυγνό κοινωνικό ρατσισμό που νιώθουν μέχρι σήμερα άτομα της μαύρης τρανς κοινότητας.
Όντας στο περιθώριο του περιθωρίου υφίστανται βία, περιφρόνηση, κρυφογελάκια, όσο παλεύουν να ορθοποδήσουν σε μια σειρά από κακοπληρωμένες δουλειές, πριν εξαναγκασθούν από το κοινωνικό σύνολο στην πορνεία, μιας και δεν νοείται οι «ανώμαλοι» να διεκδικούν στοιχειώδη δικαιώματα. Ένα ντοκιμαντέρ- φόρος τιμής στον προσωπικό Γολγοθά που ανεβαίνουν άνθρωποι σαν την Marsha, κι όλοι οι υπόλοιποι που δεν πρόκειται να την ξεχάσουν ποτέ.
H Συνομωσία της Κτηνοτροφίας των Κιπ Άντερσεν και Κίγκαν Κουν (2014)
Αρχικά να βγάλουμε το καπέλο στους δημιουργούς του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ για τον τέρμα εμπνευσμένο original τίτλο, Cowspiracy. Θα ήταν μάλιστα πολύ χρήσιμο το Cowspiracy να προβάλλεται σε κάθε αίθουσα που είχαν διδαχθεί παιδιά το μάθημα "Εμείς κι ο Κόσμος". Ρίχνοντας φως, στο φαινομενικά αθώο θέμα της εκτροφής των ζώων, μαθαίνεις όλα όσα κρύβονται πίσω από τον τρόπο με τον οποίο τρέφονται, τα ζωάκια που άλλοτε αυτά ή τα παράγωγα τους, φτάνουν στα σούπερ μάρκετ κι έπειτα στο τραπέζι μας.
Μέσα από τουλάχιστον σοκαριστικές έρευνες και στατιστικά στοιχεία, παρακολουθείς όλο το τρομακτικό ταξίδι, που ξεκινά από τον "λάθος τρόπο" εκτροφής των ζώων σε μια φάρμα και καταλήγει στην αργή καταστροφή του πλανήτη μας και την εξάλειψη φυσικών του πόρων, θέτοντας σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα του.
Βλέποντας το Cowspiracy καταλαβαίνεις πως το μέλλον του πλανήτη τίθεται σε κίνδυνο και δεν είναι δουλειά μόνο κάποιων «πειραγμένων περιβαλλοντοτέτοιων» να το αντιμετωπίσουν. Το πλέον σημαντικό που θα αντιληφθείς ωστόσο, είναι ότι πρέπει να βάλεις ένα χεράκι κι εσύ ώστε να αρχίσουν να μας βλέπουν ξανά πρώτα ως ανθρώπους και δευτερευόντως ως καταναλωτές κι όχι το αντίστροφο όπως δυστυχώς συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια.
