Γιατί ανυπομονούμε για το καλοκαίρι;
Οι πρώτες βουτιές, τα θερινά σινεμά, τα χωνάκια παγωτό και όλα όσα μας κάνουν να ανυπομονούμε για το καλοκαίρι που (όπου να ‘ναι) έρχεται.
της Ηρώς Κουνάδη
Γυρίσατε από τις πασχαλινές διακοπές και έχετε ήδη υπολογίσει ακριβώς πόσες ώρες μένουν μέχρι το επόμενο τριήμερο, αυτό της Πρωτομαγιάς, και πόσες ημέρες πρέπει να περιμένετε μέχρι την καλοκαιρινή άδεια; Σας έχουμε έναν πιο άμεσο τρόπο να χαμογελάσετε: αντί να μετράμε μέρες, μετράμε… όλα εκείνα που μας κάνουν να ανυπομονούμε για το καλοκαίρι. Και τα βγάζουμε πάνω από δέκα.
Για τις πρώτες βουτιές. Εντάξει, και τις δεύτερες. Και όλες τις επόμενες. Είτε τις κάνουμε σε ερημική παραλία των Κυκλάδων, είτε μισή ώρα από το σπίτι, στην αττική ακτογραμμή. Καμία βουτιά δεν είναι ασήμαντη. Κι επίσης, καμιά βουτιά δεν είναι ίδια με την άλλη.
Για τα θερινά σινεμά. Για όλες τις ταινίες που θα δούμε με το ένα μάτι στην οθόνη και το άλλο στη φωτισμένη Ακρόπολη, με τη μυρωδιά του γιασεμιού να μπλέκεται με εκείνη του φρεσκοβουτυρωμένου ποπ κορν.
Για τις βόλτες στην Πλάκα και τα Αναφιώτικα. Που τις κάνουμε και τον χειμώνα –αλλά με ένα παγωτό χωνάκι στο χέρι έχουν άλλη χάρη.
Για το Φεστιβάλ Αθηνών. Και τις πολλά υποσχόμενες παραστάσεις του στο Ηρώδειο, την Πειραιώς και τον «κάτω» πεζόδρομο της Ερμού, που είναι το πιο ατμοσφαιρικό σημείο του.
Για το Σαββατοκύριακο στην Επίδαυρο, την παράσταση στο αρχαίο θέατρο, τις απογευματινές βόλτες στο λιμανάκι της Παλαιάς Επιδαύρου, τα τσιμπούσια στο Λυγουριό και τις βουτιές δίπλα στο πευκοδάσος στο Καλαμάκι.
Για το φρέσκο καρπούζι. Και για το πεπόνι. Και για την αιώνια διαμάχη καρπούζι ή πεπόνι, που διχάζει τις παρέες εκατοντάδες καλοκαίρια τώρα.
Για να σταματήσουμε επιτέλους να κρυώνουμε. Γιατί μετά από τέτοιο χειμώνα, ακόμα κι οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί των πολικών θερμοκρασιών, χρειάζονται ένα διάλειμμα.
Για τα χρωματιστά κοκτέιλ και τις παγωμένες μπύρες που θα τσουγκρίσουμε κάτω από τον έναστρο ουρανό, στις ταράτσες, τις αυλές και τους… πεζόδρομους των αθηναϊκών μπαρ.
Για το Rockwave, που φέτος κλείνει τα 20 του χρόνια, και έχει… απ’ όλα. Και Black Keys, και Robbie Williams, και Kovacs, και Prodigy, και Black Rebel Motorcycle Club.
Για τα αυτοσχέδια beach party που στήνονται πανεύκολα στις παραλίες της Αττικής, αρκεί να έχεις ένα ψυγειάκι του κάμπινγκ γεμάτο με πάγο, κι ένα φορητό CD-player (κατά προτίμηση με υποδοχή USB, για έξτρα οικονομία στις μπαταρίες).
Για τις βραδινές βουτιές στο Καβούρι, που κάνει την πόλη να μοιάζει με ένα μεγάλο συλλογικό beach party, ακόμα και αν δεν έχεις ούτε ψυγειάκι του κάμπινγκ γεμάτο με πάγο, ούτε φορητό CD-player. Για το πρώτο φροντίζουν τα παρακείμενα περίπτερα, για το δεύτερο η διπλανή παρέα. Επιλέγεις ποιας η μουσική σου αρέσει περισσότερο, και απλώνεις την πετσέτα σου κάπου κοντά της.
Για τις ανατολές του ήλιου μετά από ξενύχτια, που ναι μεν μπορούμε να δούμε και τον χειμώνα, αλλά το καλοκαίρι είναι πιο φαντασμαγορικές. Ειδικά όταν τις βλέπεις από μια παραλία.
Για την αυγουστιάτικη Πανσέληνο που, αφήστε τους επιστήμονες να χτυπιούνται όσο θέλουν, εμείς πάντα θα τη βλέπουμε διαφορετική από τις υπόλοιπες του χρόνου –προφανώς, επειδή διαφορετική είναι η διάθεσή μας, αλλά τι σημασία έχει ο λόγος;
Γυρίσατε από τις πασχαλινές διακοπές και έχετε ήδη υπολογίσει ακριβώς πόσες ώρες μένουν μέχρι το επόμενο τριήμερο, αυτό της Πρωτομαγιάς, και πόσες ημέρες πρέπει να περιμένετε μέχρι την καλοκαιρινή άδεια; Σας έχουμε έναν πιο άμεσο τρόπο να χαμογελάσετε: αντί να μετράμε μέρες, μετράμε… όλα εκείνα που μας κάνουν να ανυπομονούμε για το καλοκαίρι. Και τα βγάζουμε πάνω από δέκα.
Για τις πρώτες βουτιές. Εντάξει, και τις δεύτερες. Και όλες τις επόμενες. Είτε τις κάνουμε σε ερημική παραλία των Κυκλάδων, είτε μισή ώρα από το σπίτι, στην αττική ακτογραμμή. Καμία βουτιά δεν είναι ασήμαντη. Κι επίσης, καμιά βουτιά δεν είναι ίδια με την άλλη.
Για τα θερινά σινεμά. Για όλες τις ταινίες που θα δούμε με το ένα μάτι στην οθόνη και το άλλο στη φωτισμένη Ακρόπολη, με τη μυρωδιά του γιασεμιού να μπλέκεται με εκείνη του φρεσκοβουτυρωμένου ποπ κορν.
Για τις βόλτες στην Πλάκα και τα Αναφιώτικα. Που τις κάνουμε και τον χειμώνα –αλλά με ένα παγωτό χωνάκι στο χέρι έχουν άλλη χάρη.
Για το Φεστιβάλ Αθηνών. Και τις πολλά υποσχόμενες παραστάσεις του στο Ηρώδειο, την Πειραιώς και τον «κάτω» πεζόδρομο της Ερμού, που είναι το πιο ατμοσφαιρικό σημείο του.
Για το Σαββατοκύριακο στην Επίδαυρο, την παράσταση στο αρχαίο θέατρο, τις απογευματινές βόλτες στο λιμανάκι της Παλαιάς Επιδαύρου, τα τσιμπούσια στο Λυγουριό και τις βουτιές δίπλα στο πευκοδάσος στο Καλαμάκι.
Για το φρέσκο καρπούζι. Και για το πεπόνι. Και για την αιώνια διαμάχη καρπούζι ή πεπόνι, που διχάζει τις παρέες εκατοντάδες καλοκαίρια τώρα.
Για να σταματήσουμε επιτέλους να κρυώνουμε. Γιατί μετά από τέτοιο χειμώνα, ακόμα κι οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί των πολικών θερμοκρασιών, χρειάζονται ένα διάλειμμα.
Για τα χρωματιστά κοκτέιλ και τις παγωμένες μπύρες που θα τσουγκρίσουμε κάτω από τον έναστρο ουρανό, στις ταράτσες, τις αυλές και τους… πεζόδρομους των αθηναϊκών μπαρ.
Για το Rockwave, που φέτος κλείνει τα 20 του χρόνια, και έχει… απ’ όλα. Και Black Keys, και Robbie Williams, και Kovacs, και Prodigy, και Black Rebel Motorcycle Club.
Για τα αυτοσχέδια beach party που στήνονται πανεύκολα στις παραλίες της Αττικής, αρκεί να έχεις ένα ψυγειάκι του κάμπινγκ γεμάτο με πάγο, κι ένα φορητό CD-player (κατά προτίμηση με υποδοχή USB, για έξτρα οικονομία στις μπαταρίες).
Για τις βραδινές βουτιές στο Καβούρι, που κάνει την πόλη να μοιάζει με ένα μεγάλο συλλογικό beach party, ακόμα και αν δεν έχεις ούτε ψυγειάκι του κάμπινγκ γεμάτο με πάγο, ούτε φορητό CD-player. Για το πρώτο φροντίζουν τα παρακείμενα περίπτερα, για το δεύτερο η διπλανή παρέα. Επιλέγεις ποιας η μουσική σου αρέσει περισσότερο, και απλώνεις την πετσέτα σου κάπου κοντά της.
Για τις ανατολές του ήλιου μετά από ξενύχτια, που ναι μεν μπορούμε να δούμε και τον χειμώνα, αλλά το καλοκαίρι είναι πιο φαντασμαγορικές. Ειδικά όταν τις βλέπεις από μια παραλία.
Για την αυγουστιάτικη Πανσέληνο που, αφήστε τους επιστήμονες να χτυπιούνται όσο θέλουν, εμείς πάντα θα τη βλέπουμε διαφορετική από τις υπόλοιπες του χρόνου –προφανώς, επειδή διαφορετική είναι η διάθεσή μας, αλλά τι σημασία έχει ο λόγος;
