Ζαρούχλα: Χελμός... μικρού μήκους

* Τελευταία ανανέωση 23/11/2009
 
της Έλενας Μπούλια

Ξεκινήσαμε από την Αθήνα για ένα χαλαρό σαββατοκύριακο. Αναζητήσαμε έναν κοντινό προορισμό -όχι παραπάνω από 2 ώρες με το αυτοκίνητο μακριά- κάπου ορεινά -μήπως βλέπαμε και χιόνι- και οπωσδήποτε μη κοσμοπολίτικο. Γιατί κεντρική ιδέα της εκδρομής μας ήταν να ξεκουραστούμε, μακριά από τα πολλά αυτοκίνητα, τις Louis Vuitton με λεπτομέρειες από γούνα και από τις ταβέρνες που πρέπει να κλείσεις τραπέζι για να φας.

Εντελώς τυχαία κάποιος φίλος μας μίλησε για την Ζαρούχλα και συζητώντας το μάθαμε και από άλλους τα καλύτερα. Δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Το επόμενο στάδιο ήταν η αναζήτηση του καταλύματος και αφού το λύσαμε και αυτό (θα αναφερθώ αργότερα) η προσμονή για το πρωινό του Σαββάτου άρχισε να γίνεται ανυπόφορη.

Η Ζαρούχλα, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένα ορεινό χωριό (περί τα 1.200 μέτρα ψηλά) ανατολικά του νομού Αχαΐας και απέχει 40χλμ. από την Ακράτα και 110 χλμ. από την Πάτρα, ενώ μπορεί να φτάσει κανείς εκεί και από Καλάβρυτα, που χάριν στον ολοκαίνουργιο δρόμο απέχουν περίπου 25 χλμ. Μας πήρε περί την 1μιση για να φτάσουμε από την Αθήνα έως την Ακράτα και χρειάστηκαν άλλα 45 λεπτά ανάβασης σε φιδίσιο δρόμο για να προσεγγίσουμε το χωριό. Αυτό ίσως να ήταν το μοναδικό μειονέκτημα της όλης εκδρομής.

Στα μισά της διαδρομής, η Τσιβλού, μία πανέμορφη καταπράσινη λίμνη καταμεσής ενός ελατοδάσους ξεπρόβαλλε στα δεξιά μας, πάνω από την οποία δέσποζε και ο ξενώνας Αίθρα, στον οποίο είχαμε κλείσει τη διαμονή μας. Το σκηνικό δεν θα μπορούσε να είναι ιδανικότερο. Απόλυτη ηρεμία, πεντακάθαρος αέρας να φουσκώνει τα πνευμόνια μας, πράσινο παντού όσο έφτανε το βλέμμα μας, κρύο αναζωογονητικό και κάπου στο βάθος μία καμινάδα να στέλνει σήματα και μυρωδιές προμηνύοντας ένα από τα καλύτερα γεύματα του σαββατοκύριακου.

Η μέρα, ωστόσο, ήταν ακόμα μπροστά μας και η περιοχή είχε ακόμα πολλά να εξερευνήσουμε. Πρώτη διαδρομή, η λίμνη του Δόξα και ο Φενεός (αν ο καιρός δεν είναι ιδιαίτερα καλός σας συνιστούμε να την πραγματοποιήσετε με τζιπ, γιατί θα χρειαστεί να διασχίσετε πολλά χιλιόμετρα χωματόδρομου.) Φεύγοντας από Ζαρούχλα, ακολουθήσαμε την διαδρομή προς Ριζανά-Φενεό. 2χλμ. αργότερα, και ενώ ο δρόμος, μαζί με την φύση, έχει αρχίσει να αγριεύει φτάσαμε σε ένα μεγάλο πλάτωμα μέσα στο δάσος, που μάθαμε πως χρησιμοποιούν οι υλοτόμοι για κοπή και συλλογή κορμών δέντρων. Από εκεί οι ταμπέλες σας προτείνουν δύο διαδρομές, είτε για Αγ. Νικόλαο-Φενεό ή για Κρυονέρι-Γκόλφως βρύση. Διαλέξτε και πάρτε.

Ακολουθήσαμε την πορεία προς Φενεό, μέσω μιας μοναδικής διαδρομής με γιγαντιαία έλατα που κρύβουν ακόμα και το φως του ήλιου. Μετά από μια σύντομη στάση στο εκκλησάκι του Αγ. Νιολάου και περίπου 13χλμ. φτάνουμε στην λίμνη του Φενεού, που μας αποζημίωσε για την όποια κούραση της διαδρομής. Εκεί στη μέση του πουθενά, στην καρδιά της φύσης, το μυαλό αδειάζει και οι προτεραιότητες της ζωής μας αλλάζουν αυτόματα σειρά: Υγεία, καλή παρέα, γαλήνια πρόσωπα, αφηρημένα χαμόγελα, πλανεμένα βλέμματα. Δουλειά; Άγχος; Για ποιον λόγο; Στην επιστροφή σταματάμε στο εκκλησάκι του Αη Γιώργη και δεχόμαστε με λαχτάρα ροδοζάχαρη και δροσερό νερό από τους εγκάρδιους μοναχούς. Αυτούς που ούτε γη ούτε ύδωρ έχουν να μοιράσουν μεταξύ τους.

Επιστρέφουμε στην προαναφερθείσα καμινάδα του «Πέτρινου», με χορτασμένο βλέμμα και αχόρταγο στομάχι. Το τζάκι δίπλα στο τραπέζι ανακουφίζει τα παγωμένα μας δάχτυλα και το κρασί μας ζαλίζει γλυκά. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Ο Αριστοτέλης και η Μίνα, οι ιδιοκτήτες του ξενώνα Αίθρα που μένουμε, μας προσκαλούν στο Νώνακρις για καφέ και γλυκό. Και εκεί, σε έναν χώρο μακράν ανώτερο των προσδοκιών μας, τον καφέ διαδέχεται το Taboo, το Taboo διαδέχεται το πρώτο ποτό, μετά ακολουθεί και δεύτερο -το μαγαζί ωστόσο γεμίζει από παρέες- και λίγο πριν το τρίτο ποτό, βρισκόμαστε με ένα μικρόφωνο στο χέρι να τραγουδάμε «Η Μαργαρίτα, η Μαργαρώ…» και να μη λέμε να φύγουμε. Έξω να βρέχει καταρρακτωδώς, μέσα το αυτοσχέδιο πάρτι του Ντίνου (του ιδιοκτήτη) να έχει φουντώσει για τα καλά, να πλησιάζει το ξημέρωμα και εμείς εκεί, να συναγωνιζόμαστε με την άλλη παρέα στις αντοχές μας στο καραόκε και το χασαποσέρβικο. Και όλα αυτά σε ένα άγνωστο μέχρι χθες ορεινό χωριό, στη μέση του πουθενά, μέσα στην μαύρη νύχτα.

Το απροσδόκητο της βραδιάς ακολούθησε ένα από τα καλύτερα ξυπνήματα της ζωής μας. Ο Αριστοτέλης μας είχε, βέβαια, προειδοποιήσει: Ό,τι ώρα ξυπνήσετε θα μας καλέσετε να σας φέρουμε πρωινό. Στο κρεβάτι. Με θέα στην λίμνη Τσιβλού. Δεν περιγράφω άλλο.

Κυριακή πρωί και έπρεπε να δούμε και την Ζαρούχλα by day. Κατεβήκαμε με τα πόδια στην Τσιβλού -μπας και "καίγαμε" όλα αυτά που είχαμε περιδρομιάσει- πλατσουρίσαμε στα γαλήνια νερά της με τις πλαστικές γαλότσες μας, βγάλαμε αμέτρητες φωτογραφίες και σπεύσαμε για βόλτα στο χωριό. Η βροχή που μόλις είχε ξεκινήσει μας τα χάλασε λίγο, αλλά δεν πτοηθήκαμε. Η μικρή Ζαρούχλα, άλλωστε, αποτελείται ουσιαστικά από έναν κεντρικό, πλακόστρωτο δρόμο, με ταβερνάκια αριστερά και δεξιά, όλα πέτρινα όπως και τα σπιτάκια της και δύο μαγαζάκια με τοπικά προϊόντα στα οποία αποτίσαμε, φυσικά, φόρο τιμής, τα βρυσάκια της. Λίγο πιο κάτω, μάλιστα, περνά και ένα ρεματάκι με γάργαρο νερό, ενώ αξίζει κανείς να περπατήσει μέχρι το Δημοτικό σχολείο ή ακόμα και τον Πύργο (τωρινό ξενώνα) που αποτελούν τα πιο παλιά και ενδιαφέροντα οικήματα της περιοχής.

Αν, μάλιστα, έχετε κουράγιο, μάθαμε πως αξιόλογη πεζοπορική βόλτα είναι και αυτή που οδηγεί στα Ύδατα Στυγός, εκεί που η Θέτις βούτηξε τον γιο της Αχιλλέα για να γίνει αθάνατος, η οποία θα σας πάρει περί τις 2μιση ώρες με τα πόδια από το χωριό Σόλο, λίγο πιο πάνω από την Ζαρούχλα. Αν βρεθείτε εκεί, αξίζει να μπείτε στο εκκλησάκι που φιλοξενεί τοιχογραφίες αγίων χαραγμένες με σπαθιές από την στρατιά του Ομέρ Βρυώνη. Ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που επισκέπτονται και την εκκλησία της Αγ. Τριάδας, ίσως την πιο παλιά και καλοδιατηρημένη εκκλησίας της Πελοποννήσου, που χρονολογείται από τον 13ο-14ο αιώνα, μέσα στην οποία, ωστόσο, υπάρχει μία τρομερή τοιχογραφία με αγγέλους να πλένουν τα χέρια τους στο αίμα της Παρθένου όταν αυτή γέννησε τον Ιησού, η οποία χρονολογείται από τον 11ο αιώνα. Ανεξήγητο, αλλά αληθινό.

Με δυσκολία καταφέραμε, μετά από τέτοιο πρωινό, να ολοκληρώσουμε το εξαιρετικό παρ’όλα αυτά γεύμα μας στα «Ύδατα Στυγός» (ο δε καγιανάς με παστό χοιρινό θα μου μείνει αξέχαστος) και σπεύσαμε στο Νώνακρις για αποχαιρετιστήριο καφέ. Ο καφές κατέληξε σε αρμένικη βίζιτα αφενός γιατί η αμφιθεατρική θέα στο χωριό από τις τεράστιες τζαμαρίες ήταν τουλάχιστον μαγνητική, αφετέρου γιατί εμφανίστηκαν από το πουθενά κάτι εκπληκτικά σπιτικά γλυκά του κουταλιού και πώς να αντισταθεί κανείς; Φταίει, βέβαια, και ο Ντίνος που κόντευε να μας πείσει να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του, να τα παρατήσουμε όλα και να εγκατασταθούμε στην Ζαρούχλα μόνιμα (πωλούνται πέτρινες κατοικίες –για όποιον ενδιαφέρεται), με μισή καρδιά γυρίσαμε στην Αθήνα και με την υπόλοιπη μισή σας τα αφηγούμαι σήμερα όλα αυτά… 

Πού να φάτε – πιείτε:
Είναι μάλλον απίθανο να μην φάτε καλά στην Ζαρούχλα. Ειδικά αν είστε κρεατοφάγοι, θα σας ενθουσιάσουν τα ψητά και οι καγιανάδες που προσφέρονται στις περισσότερες ταβέρνες, ενώ αν είστε τυχεροί θα πετύχετε και πεντανόστιμες σπιτικές πίτες. Πιο συγκεκριμένα τώρα, πρέπει οπωσδήποτε να φάτε στο «Πέτρινο» που βρίσκεται δίπλα στην λίμνη Τσιβλού και πριν τη Ζαρούχλα. Εκεί δοκιμάσαμε εξαιρετικά παϊδάκια και πίτες από τα χεράκια της μαμάς του Παναγιώτη. Μαζί με το κρασί, δεν θα πληρώσετε παραπάνω από 15-18 ευρώ το άτομο. (Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στο εν λόγω εστιατόριο λειτουργεί και ξενώνας με 5 δωμάτια σε πολύ προσιτές τιμές -αν βρεθείτε εκεί χωρίς να έχετε κλείσει δωμάτιο κάπου αλλού, ο Παναγιώτης θα σας εξυπηρετήσει με την καλύτερη διάθεση).

Μέσα στην Ζαρούχλα τώρα οι επιλογές δεν είναι λίγες. Εμείς φάγαμε καλά στα «Ύδατα Στυγός», στην είσοδο του χωριού, ενώ μάθαμε πως καλή κουζίνα έχει ο «Γιάννης», ο «Μαχαίρας», «το Παραδοσιακό» και καλά ψητά ο «Κουτρούλης».

Για το βράδυ, ωστόσο, οι επιλογές περιορίζονται. Οι πιο… εναλλακτικοί θα προτιμήσουν το «Ρέμα» που προσανατολίζεται σε jazz ήχους, ενώ πιο mainstream και κεφάτο θα χαρακτηρίζαμε το «Νώνακρις» -που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αθηναϊκό μαγαζί. Εκεί ξεκινά κανείς το απόγευμα με έναν χαλαρό καφέ και επιτραπέζια με θέα στο χωριό της Ζαρούχλας και καταλήγει τα ξημερώματα με ένα μικρόφωνο στο χέρι να τραγουδά καραόκε παρέα με όλο το μαγαζί. Τι άλλο θέλετε;

Πού να μείνετε:
* Αίθρα: Παραδοσιακοί ξενώνες από πέτρα και ξύλο πάνω ακριβώς από την λίμνη Τσιβλού. Δωμάτια μοναδικής διακόσμησης και απολαυστικό πρωινό στο… κρεβάτι! Ο ξενώνας λειτουργεί εδώ και δύο μήνες. Οι τιμές του ξεκινούν από 100 ευρώ για ένα δίκλινο με πρωινό για δύο διανυκτερεύσεις και 120 ευρώ για μία διανυκτέρευση.
* TimberLand Cabins: Όμορφα πέτρινα σπιτάκια 50 τ.μ. στο κέντρο της Ζαρούχλας. Λιτή και κομψή διακόσμηση και πολύ φιλικό προσωπικό. Μπορούν να φιλοξενήσουν έως τέσσερα άτομα και οι τιμές τους αυτήν την εποχή κυμαίνονται από 120 έως 150 ευρώ (για δύο άτομα και για δύο ή μία διανυκτέρευση, αντίστοιχα).
* Ξενοδοχείο Δρυάδες: Θεωρητικά η πολυτελέστερη πρόταση της περιοχής, αν και αρκετά «χωριάτικο» σε εσωτερική διακόσμηση. Οι τιμές του ανάλογα την εποχή κυμαίνονται από 115 έως 150 ευρώ για ένα δίκλινο με πρωινό.
* Ξενοδοχείο Αροάνια: Το διασημότερο ξενοδοχείο της περιοχής χάριν στην πληθώρα των πολύ προσεγμένων δωματίων και τις πλούσιες παροχές. Βρίσκεται και αυτό στο κέντρο της Ζαρούχλας και οι τιμές του κυμαίνονται στα 120 ευρώ για ένα δίκλινο με πρωινό και ένα καλάθι ξύλα για το τζάκι του δωματίου.
* Ο Πύργος της Ζαρούχλας (φωτο): Παραδοσιακό ξενοδοχείο και οπωσδήποτε το εντυπωσιακότερο μεσαιωνικό κτίριο του χωριού που αποτελούσε κατοικία του οπλαρχηγού Ασημάκη Φωτήλα του 1821. Ανακαινίστηκε και αποτελεί πλέον ένα κατάλυμα-αξιοθέατο. Η τιμή για ένα δίκλινο αυτήν την εποχή είναι 92 ευρώ με το πρωινό.