Πού μπορώ να κάνω ελεύθερο κάμπινγκ;
Αποφασίσατε να παρανομήσετε; Μαζί σας! Συγκεντρώνουμε τα καλύτερα μέρη για να τη στήσετε (την σκηνή) ρισκάροντας όσο το δυνατόν λιγότερο πρόστιμα και αυτόφωρα.
της Ηρώς Κουνάδη
Θα ξεκινήσουμε από τα δυσάρεστα νέα: Καθώς η καλοκαιρινή σαιζόν με τις πρωτοφανείς πληρότητες ξενοδοχείων πλησιάζει στο απόγειό της, ολοένα και πληθύνονται οι ειδήσεις που φτάνουν στα αυτιά μας για «επιχειρήσεις-σκούπα», πρόστιμα και διωγμούς. Πάλαι ποτέ προπύργια του ελεύθερου κάμπινγκ, όπως η Σαμοθράκη και το Αγκίστρι, πέφτουν φέτος θεαματικά, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε: Να το τολμήσουμε ή όχι;
Η απάντηση στο δύσκολο αυτό ερώτημα εξαρτάται από μια πλειάδα παραγόντων, που περιλαμβάνουν το πόσο τυχεροί είστε γενικώς σαν άνθρωποι, πόσο διατεθειμένοι να υποστηρίξετε τα δίκια σας μπροστά σε ένα δικαστήριο είστε (δείτε εδώ τι ακριβώς προβλέπει η τελευταία τροποποίηση του νόμου για την απαγόρευση του ελεύθερου κάμπινγκ) και πόσο επαναστατικό πνεύμα διαθέτετε. Αν, τελικά, το αποφασίσετε, ιδού μερικά από τα μέρη που παραμένουν –προς το παρόν– σχετικά ανέγγιχτα από το μακρύ χέρι του νόμου.
Νότιο Πήλιο (φωτό © Pelion Web): Εκτός από τις παραλίες-σταρ του (Μυλοπόταμο, Χορευτό, Άη Γιάννη και πάει λέγοντας) το Πήλιο διαθέτει και αρκετές ήσυχες, σχεδόν μυστικές παραλίες κρυμμένες από τα αδιάκριτα βλέμματα και ιδανικές για τους free campers. Δύο από τις δημοφιλέστερες στους κύκλους τους είναι η Ανάληψη και η Παρίσαινα, στα «πόδια» της Ζαγοράς, από την οποία ξεκινά το μάλλον απότομο δρομάκι που καταλήγει εδώ –θα χρειαστείτε λίγη βοήθεια από τους ντόπιους για να το βρείτε. Είναι κι οι δυο τους βοτσαλωτές (πράγμα που σημαίνει ότι θα δυσκολευτείτε λίγο να βρείτε λεία επιφάνεια για να στήσετε τη σκηνή και τα στρώματά σας) και καταπράσινες, με κρυστάλλινα νερά και αρκετή σκιά. Το ταβερνάκι λίγο πριν την παραλία της Ανάληψης εγγυάται ότι δε θα σας λείψει ποτέ κρύο νερό, καφές, πρωινό (βούτυρο-μέλι και χωριάτικο ψωμί) και σπιτικό φαγητό. Μία ακόμα επιλογή είναι η Μελανή, δίπλα στα Ποτιστικά, με αμμουδιά και ψιλό βοτσαλάκι –συν παρακείμενο ταβερνάκι για τα απαραίτητα.
Ελαία, Μεσσηνία: Η αμμουδερή ακτή που ξεκινά από τον Πύργο και καταλήγει στην Κυπαρισσία ήταν ανέκαθεν αγαπημένος προορισμός των φίλων του ελεύθερου κάμπινγκ. Όταν το πευκοδάσος απέναντι από τη λίμνη του Καϊάφα κάηκε στις εφιαλτικές φωτιές του 2007, το «χωριουδάκι με τις σκηνές» μετακόμισε λίγο νοτιότερα, στο επίσης φαντασμαγορικό πευκοδάσος της Ελαίας. Δυόμισι χιλιόμετρα μονοπατιών που ελίσσονται ανάμεσα σε φουντωτά πεύκα, τα καταγάλανα νερά του Ιονίου (που όμως τον Αύγουστο δεν είναι πάντα γαλήνια) σε απόσταση λίγων βημάτων, σκιά που αφθονεί σε αντίθεση με τα περισσότερα μέρη για κάμπινγκ στην Ελλάδα, και διάσπαρτα ταβερνάκια και καντίνες σε απόσταση βολής για προμήθειες. Τι άλλο θέλετε;
Κάλαμος: Είναι τόσο μυστικός, που μπορεί να μην τον έχετε καν ακουστά. Τόσο το καλύτερο, όμως: Το τοσοδούλι νησάκι νότια της Λευκάδας με τα υπέροχα ιόνια νερά, τις βοτσαλωτές παραλίες και τα πεύκα που φτάνουν ως το κύμα είναι ιδανικό για ελεύθερο κάμπινγκ, ακριβώς γιατί ο περισσότερος κόσμος αγνοεί την ύπαρξή του. Τα λιγοστά δωμάτια του νησιού γεμίζουν γρήγορα από τους «επαΐοντες», οπότε οι τοπικές αρχές είναι ανεκτικές με το θέμα του ελεύθερου κάμπινγκ. Στον Κάλαμο θα έρθετε με βαρκάκι από τον Μύτικα (κοντά στο Αγρίνιο) στον οποίο θα αφήσετε το αυτοκίνητο, διότι στο νησί δεν κυκλοφορούν οχήματα –πέρα από το αγροτικό της κοινότητας, το οποίο αν είστε τυχεροί και πετύχετε θα σας μεταφέρει στις παραλίες.
Διαβάστε περισσότερα - Κάλαμος: Παράδεισος τσέπης
Χιλιαδού, Εύβοια: Μια από τις κοντινότερες στην Αθήνα επιλογές (τώρα που στερηθήκαμε το Αγκίστρι), η Χιλιαδού συνδυάζει ποτάμι και θάλασσα, για να έχετε να διαλέγετε: Δασάκι με υπέροχη σκιά πλάι σε ένα μικρό ποταμάκι, ή χρυσαφένια αμμουδιά κρυμμένη πίσω από τα βράχια (ανάμεσα στα οποία περνά μονοπάτι) στην άκρη της μεγάλης, δημοφιλούς παραλίας. Αν μας ρωτάτε, πάντως, εμείς θα διαλέγαμε το πρώτο, καθότι η παραλία τον Αύγουστο μαζεύει τόσο κόσμο που καταλήγει να μοιάζει με οργανωμένο κάμπινγκ. Άσε που στο παρελθόν έχουν αναφερθεί περιστατικά συλλήψεων.
Κάτω Κουφονήσι: Αν μέρη όπως η Χιλιαδού ή η Σαμοθράκη ήταν τα προπύργια του ελεύθερου κάμπινγκ, το Κάτω Κουφονήσι ήταν ανέκαθεν το βασίλειό του. Χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς μόνιμους κατοίκους, αλλά με νερά να τα πιεις στο ποτήρι και με το ταβερνάκι του Βενετσάνου που θα σας προμηθεύει με τα απαραίτητα σε νερό, εξαίσια παϊδάκια και μιλφέιγ-έκπληξη. Συνδέεται με το Πάνω Κουφονήσι με τακτικά δρομολόγια καϊκιού, το τελευταίο εκ των οποίων πραγματοποιείται γύρω στις 23.00 το βράδυ –οπότε φεύγουν και οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου, και μένετε εσείς, οι ομοϊδεάτες σας, το κύμα και τα αστέρια.
Παχιά Άμμος, Νίσυρος: Τα Δωδεκάνησα είναι σε γενικές γραμμές πολύ πιο ανεκτικά απέναντι στο ελεύθερο κάμπινγκ σε σχέση με τις Κυκλάδες, κι η Παχιά Άμμος της Νισύρου είναι ένα από τα παραδείγματα που το αποδεικνύουν περίτρανα. Η απόσταση της παραλίας από οποιαδήποτε κατοικημένη περιοχή εγγυάται ότι δε θα σας ενοχλήσει κανείς. Περιστατικά συλλήψεων δεν έχουν αναφερθεί ποτέ, η παραλία είναι πανέμορφη, και το ταβερνάκι «Όασις» (στα δέκα λεπτά περπάτημα) σερβίρει τοπικές σπεσιαλιτέ και σπιτική κουζίνα σε πολύ καλές τιμές. Στα αρνητικά, σημειώστε την έλλειψη σκιάς και τη σχετικά δύσκολη πρόσβαση: η παραλία απέχει περίπου δέκα χιλιόμετρα από το Μανδράκι, ο δρόμος είναι μέχρι ένα σημείο ασφαλτοστρωμένος, εν συνεχεία χωματόδρομος και στο τέλος –μετά το πάρκινγκ όπου θα αφήσετε το αυτοκίνητο– μονοπάτι, το οποίο θα χρειάζεστε περί τα δέκα λεπτά κάθε φορά που θέλετε να το διασχίσετε.
Έριστος, Τήλος: Ένα ακόμα εξαιρετικό παράδειγμα του κανόνα που θέλει τα Δωδεκάνησα να στηρίζουν (όσο μπορούν, και τουλάχιστον μέχρι στιγμής) το ελεύθερο κάμπινγκ, η Έριστος της Τήλου διαθέτει ντους, τουαλέτες και κάδους σκουπιδιών, ευγενική παραχώρηση του δήμου στους ελεύθερους κατασκηνωτές. Η ίδια η παραλία διαθέτει χρυσαφένια άμμο, βαθυγάλαζα νερά, αλλά και παραδοσιακά ταβερνάκια και μίνι μάρκετ που εγγυώνται ότι δεν θα σας λείψει τίποτα.
Αγαθονήσι και Μαράθι: Το πρώτο βρίσκεται ανάμεσα στη Σάμο και την Πάτμο, το δεύτερο κοντά στους Λειψούς. Και τα δύο διαθέτουν πανέμορφες, απάτητες παραλίες με κρυστάλλινα, πεντακάθαρα νερά, ταβερνάκια για τα απαραίτητα σε… πολεμοφόδια (βλέπε τρόφιμα και νερό) και καταπληκτικούς, φιλόξενους κατοίκους. Στο Μαράθι δεν υπάρχουν δρόμοι, αυτοκίνητα και λοιπή τεχνολογική «πρόοδος» –κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να το αγαπήσεις.
Σε εκείνη την παραλία που ξέρετε μόνο εσείς: Κακά τα ψέματα, τα “hot spots” του ελεύθερου κάμπινγκ έχουν δύο σοβαρά μειονεκτήματα. Πρώτον, φτάνουν κάποια στιγμή στα αυτιά της Αστυνομίας (τελευταίο και τραγικότερο παράδειγμα, η πρόσφατη επιδρομή στη Σαμοθράκη) και δεύτερον στερούνται την πολυπόθητη ιδιωτικότητα/ απομόνωση/ αίσθηση «ναυαγού», που είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ. Οι φανατικοί «σκηνίτες» που ρωτάμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή πού να πάμε για να στήσουμε κι εμείς, απαντούν σταθερά «δε σου λέω, γιατί θα το γράψεις και θα πλακώσει κόσμος». Αν θέλετε απόλυτη ησυχία, και μια μυστική παραλία όλη δική σας, θα πρέπει να ψάξετε για να την βρείτε.
Θα ξεκινήσουμε από τα δυσάρεστα νέα: Καθώς η καλοκαιρινή σαιζόν με τις πρωτοφανείς πληρότητες ξενοδοχείων πλησιάζει στο απόγειό της, ολοένα και πληθύνονται οι ειδήσεις που φτάνουν στα αυτιά μας για «επιχειρήσεις-σκούπα», πρόστιμα και διωγμούς. Πάλαι ποτέ προπύργια του ελεύθερου κάμπινγκ, όπως η Σαμοθράκη και το Αγκίστρι, πέφτουν φέτος θεαματικά, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε: Να το τολμήσουμε ή όχι;
Η απάντηση στο δύσκολο αυτό ερώτημα εξαρτάται από μια πλειάδα παραγόντων, που περιλαμβάνουν το πόσο τυχεροί είστε γενικώς σαν άνθρωποι, πόσο διατεθειμένοι να υποστηρίξετε τα δίκια σας μπροστά σε ένα δικαστήριο είστε (δείτε εδώ τι ακριβώς προβλέπει η τελευταία τροποποίηση του νόμου για την απαγόρευση του ελεύθερου κάμπινγκ) και πόσο επαναστατικό πνεύμα διαθέτετε. Αν, τελικά, το αποφασίσετε, ιδού μερικά από τα μέρη που παραμένουν –προς το παρόν– σχετικά ανέγγιχτα από το μακρύ χέρι του νόμου.
Νότιο Πήλιο (φωτό © Pelion Web): Εκτός από τις παραλίες-σταρ του (Μυλοπόταμο, Χορευτό, Άη Γιάννη και πάει λέγοντας) το Πήλιο διαθέτει και αρκετές ήσυχες, σχεδόν μυστικές παραλίες κρυμμένες από τα αδιάκριτα βλέμματα και ιδανικές για τους free campers. Δύο από τις δημοφιλέστερες στους κύκλους τους είναι η Ανάληψη και η Παρίσαινα, στα «πόδια» της Ζαγοράς, από την οποία ξεκινά το μάλλον απότομο δρομάκι που καταλήγει εδώ –θα χρειαστείτε λίγη βοήθεια από τους ντόπιους για να το βρείτε. Είναι κι οι δυο τους βοτσαλωτές (πράγμα που σημαίνει ότι θα δυσκολευτείτε λίγο να βρείτε λεία επιφάνεια για να στήσετε τη σκηνή και τα στρώματά σας) και καταπράσινες, με κρυστάλλινα νερά και αρκετή σκιά. Το ταβερνάκι λίγο πριν την παραλία της Ανάληψης εγγυάται ότι δε θα σας λείψει ποτέ κρύο νερό, καφές, πρωινό (βούτυρο-μέλι και χωριάτικο ψωμί) και σπιτικό φαγητό. Μία ακόμα επιλογή είναι η Μελανή, δίπλα στα Ποτιστικά, με αμμουδιά και ψιλό βοτσαλάκι –συν παρακείμενο ταβερνάκι για τα απαραίτητα.
Ελαία, Μεσσηνία: Η αμμουδερή ακτή που ξεκινά από τον Πύργο και καταλήγει στην Κυπαρισσία ήταν ανέκαθεν αγαπημένος προορισμός των φίλων του ελεύθερου κάμπινγκ. Όταν το πευκοδάσος απέναντι από τη λίμνη του Καϊάφα κάηκε στις εφιαλτικές φωτιές του 2007, το «χωριουδάκι με τις σκηνές» μετακόμισε λίγο νοτιότερα, στο επίσης φαντασμαγορικό πευκοδάσος της Ελαίας. Δυόμισι χιλιόμετρα μονοπατιών που ελίσσονται ανάμεσα σε φουντωτά πεύκα, τα καταγάλανα νερά του Ιονίου (που όμως τον Αύγουστο δεν είναι πάντα γαλήνια) σε απόσταση λίγων βημάτων, σκιά που αφθονεί σε αντίθεση με τα περισσότερα μέρη για κάμπινγκ στην Ελλάδα, και διάσπαρτα ταβερνάκια και καντίνες σε απόσταση βολής για προμήθειες. Τι άλλο θέλετε;
Κάλαμος: Είναι τόσο μυστικός, που μπορεί να μην τον έχετε καν ακουστά. Τόσο το καλύτερο, όμως: Το τοσοδούλι νησάκι νότια της Λευκάδας με τα υπέροχα ιόνια νερά, τις βοτσαλωτές παραλίες και τα πεύκα που φτάνουν ως το κύμα είναι ιδανικό για ελεύθερο κάμπινγκ, ακριβώς γιατί ο περισσότερος κόσμος αγνοεί την ύπαρξή του. Τα λιγοστά δωμάτια του νησιού γεμίζουν γρήγορα από τους «επαΐοντες», οπότε οι τοπικές αρχές είναι ανεκτικές με το θέμα του ελεύθερου κάμπινγκ. Στον Κάλαμο θα έρθετε με βαρκάκι από τον Μύτικα (κοντά στο Αγρίνιο) στον οποίο θα αφήσετε το αυτοκίνητο, διότι στο νησί δεν κυκλοφορούν οχήματα –πέρα από το αγροτικό της κοινότητας, το οποίο αν είστε τυχεροί και πετύχετε θα σας μεταφέρει στις παραλίες.
Διαβάστε περισσότερα - Κάλαμος: Παράδεισος τσέπης
Χιλιαδού, Εύβοια: Μια από τις κοντινότερες στην Αθήνα επιλογές (τώρα που στερηθήκαμε το Αγκίστρι), η Χιλιαδού συνδυάζει ποτάμι και θάλασσα, για να έχετε να διαλέγετε: Δασάκι με υπέροχη σκιά πλάι σε ένα μικρό ποταμάκι, ή χρυσαφένια αμμουδιά κρυμμένη πίσω από τα βράχια (ανάμεσα στα οποία περνά μονοπάτι) στην άκρη της μεγάλης, δημοφιλούς παραλίας. Αν μας ρωτάτε, πάντως, εμείς θα διαλέγαμε το πρώτο, καθότι η παραλία τον Αύγουστο μαζεύει τόσο κόσμο που καταλήγει να μοιάζει με οργανωμένο κάμπινγκ. Άσε που στο παρελθόν έχουν αναφερθεί περιστατικά συλλήψεων.
Κάτω Κουφονήσι: Αν μέρη όπως η Χιλιαδού ή η Σαμοθράκη ήταν τα προπύργια του ελεύθερου κάμπινγκ, το Κάτω Κουφονήσι ήταν ανέκαθεν το βασίλειό του. Χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς μόνιμους κατοίκους, αλλά με νερά να τα πιεις στο ποτήρι και με το ταβερνάκι του Βενετσάνου που θα σας προμηθεύει με τα απαραίτητα σε νερό, εξαίσια παϊδάκια και μιλφέιγ-έκπληξη. Συνδέεται με το Πάνω Κουφονήσι με τακτικά δρομολόγια καϊκιού, το τελευταίο εκ των οποίων πραγματοποιείται γύρω στις 23.00 το βράδυ –οπότε φεύγουν και οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου, και μένετε εσείς, οι ομοϊδεάτες σας, το κύμα και τα αστέρια.
Παχιά Άμμος, Νίσυρος: Τα Δωδεκάνησα είναι σε γενικές γραμμές πολύ πιο ανεκτικά απέναντι στο ελεύθερο κάμπινγκ σε σχέση με τις Κυκλάδες, κι η Παχιά Άμμος της Νισύρου είναι ένα από τα παραδείγματα που το αποδεικνύουν περίτρανα. Η απόσταση της παραλίας από οποιαδήποτε κατοικημένη περιοχή εγγυάται ότι δε θα σας ενοχλήσει κανείς. Περιστατικά συλλήψεων δεν έχουν αναφερθεί ποτέ, η παραλία είναι πανέμορφη, και το ταβερνάκι «Όασις» (στα δέκα λεπτά περπάτημα) σερβίρει τοπικές σπεσιαλιτέ και σπιτική κουζίνα σε πολύ καλές τιμές. Στα αρνητικά, σημειώστε την έλλειψη σκιάς και τη σχετικά δύσκολη πρόσβαση: η παραλία απέχει περίπου δέκα χιλιόμετρα από το Μανδράκι, ο δρόμος είναι μέχρι ένα σημείο ασφαλτοστρωμένος, εν συνεχεία χωματόδρομος και στο τέλος –μετά το πάρκινγκ όπου θα αφήσετε το αυτοκίνητο– μονοπάτι, το οποίο θα χρειάζεστε περί τα δέκα λεπτά κάθε φορά που θέλετε να το διασχίσετε.
Έριστος, Τήλος: Ένα ακόμα εξαιρετικό παράδειγμα του κανόνα που θέλει τα Δωδεκάνησα να στηρίζουν (όσο μπορούν, και τουλάχιστον μέχρι στιγμής) το ελεύθερο κάμπινγκ, η Έριστος της Τήλου διαθέτει ντους, τουαλέτες και κάδους σκουπιδιών, ευγενική παραχώρηση του δήμου στους ελεύθερους κατασκηνωτές. Η ίδια η παραλία διαθέτει χρυσαφένια άμμο, βαθυγάλαζα νερά, αλλά και παραδοσιακά ταβερνάκια και μίνι μάρκετ που εγγυώνται ότι δεν θα σας λείψει τίποτα.
Αγαθονήσι και Μαράθι: Το πρώτο βρίσκεται ανάμεσα στη Σάμο και την Πάτμο, το δεύτερο κοντά στους Λειψούς. Και τα δύο διαθέτουν πανέμορφες, απάτητες παραλίες με κρυστάλλινα, πεντακάθαρα νερά, ταβερνάκια για τα απαραίτητα σε… πολεμοφόδια (βλέπε τρόφιμα και νερό) και καταπληκτικούς, φιλόξενους κατοίκους. Στο Μαράθι δεν υπάρχουν δρόμοι, αυτοκίνητα και λοιπή τεχνολογική «πρόοδος» –κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να το αγαπήσεις.
Σε εκείνη την παραλία που ξέρετε μόνο εσείς: Κακά τα ψέματα, τα “hot spots” του ελεύθερου κάμπινγκ έχουν δύο σοβαρά μειονεκτήματα. Πρώτον, φτάνουν κάποια στιγμή στα αυτιά της Αστυνομίας (τελευταίο και τραγικότερο παράδειγμα, η πρόσφατη επιδρομή στη Σαμοθράκη) και δεύτερον στερούνται την πολυπόθητη ιδιωτικότητα/ απομόνωση/ αίσθηση «ναυαγού», που είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ. Οι φανατικοί «σκηνίτες» που ρωτάμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή πού να πάμε για να στήσουμε κι εμείς, απαντούν σταθερά «δε σου λέω, γιατί θα το γράψεις και θα πλακώσει κόσμος». Αν θέλετε απόλυτη ησυχία, και μια μυστική παραλία όλη δική σας, θα πρέπει να ψάξετε για να την βρείτε.
