Σπέτσες: Στ’ Άρματα του φθινοπώρου
Βολτάρουμε ανάμεσα σε επιβλητικά καπετανόσπιτα και γοητευτικές αυλές με βοτσαλωτά ψηφιδωτά, περιπλανιόμαστε στη Ντάπια και τα πευκοδάση της ενδοχώρας και βουτάμε σε μυστικές παραλίες. Η Αρμάτα είναι μόνο η αφορμή.

Οι βόλτες ξεκινούν πάντα από την Ντάπια, το νέο λιμάνι, που πήρε το όνομά του από την τουρκική λέξη για το κανονιοστάσιο. Επιβλητικά καπετανόσπιτα, τα χαρακτηριστικά αρχοντικά του νησιού, πλαισιώνουν τις λιθόστρωτες διαδρομές που ξεκινούν από εδώ και ακολουθούν την παραλιακή περαντζάδα προς την Κοργιαλένειο Σχολή και το παλιό λιμάνι. Περίτεχνα κιγκλιδώματα προστατεύουν τα παράθυρά τους, κόκκινες κεραμιδένιες στέγες προεξέχουν για να σκεπάσουν τις ψηλές προσόψεις τους, στενές πετρόχτιστες σκάλες οδηγούν στην κύρια είσοδό τους –καθότι κάποτε τα κύματα της θάλασσας χάιδευαν τους τοίχους αυτούς, ελλείψει παραλιακού δρόμου, και η είσοδος στα σπίτια πραγματοποιούταν απευθείας από τις βάρκες.
Κι αν η παραλιακή περαντζάδα έχει την μεγαλοπρεπή ομορφιά των καπετανόσπιτων, τα στενά δρομάκια πίσω της έχουν την διακριτική γοητεία των ασβεστωμένων σπιτιών με τις ολάνθιστες αυλές και τα σπετσιώτικα, βοτσαλωτά ψηφιδωτά να κοσμούν τυχαία σημεία σε δρόμους και αυλές σπιτιών, μετατρέποντας κάθε μικρή βόλτα σε περιπέτεια αναζήτησής τους. Ιδιαίτερα οι λάτρεις της φωτογραφίας, που σταματούν κάθε τόσο για να αποτυπώσουν άλλη μια φουντωτή βουκαμβίλια, ένα λευκό σπιτάκι με μπλε παράθυρα και κόκκινα κεραμίδια, μια χρωματιστή πρόσοψη, ένα πέτρινο ξωκλήσι με γαλάζιο τρούλο, μια ανέλπιστη θέα στη θάλασσα, βρίσκουν εδώ τον παράδεισό τους. 



