Θερινά σινεμά: Μια βόλτα στα ομορφότερα της Αθήνας

των Ηρώς Κουνάδη, Έλενας Μπούλια, φωτό: Β. Αποστολάκης
 
Αγαπήθηκαν ως trademark του αθηναϊκού καλοκαιριού, έγιναν σημείο αναφοράς μιας πόλης που τα διεκδίκησε ως πρωτιά, ένιωσαν να απειλούνται από την έλευση των multiplex, έκλεισαν, ξανάνοιξαν, έζησαν ακμή και παρακμή και πάλι από την αρχή, ανέκαμψαν με τις πρεμιέρες που τους «παραχωρήθηκαν» πριν από λίγα χρόνια και, τελικά, έκαναν δυναμικό comeback, αποδεικνύοντας πως αποτελούν, όντως, θεσμό της καλοκαιρινής Αθήνας.

Τα θερινά σινεμά μπορούν να υπερηφανεύονται για την ξεχωριστή τους γοητεία, όχι μόνο ως εναλλακτική στην κλειστή κινηματογραφική αίθουσα με το air condition, αλλά και ως καλοκαιρινό σκηνικό σε μια πόλη που βράζει, ως μοναδική εμπειρία «χαλαρής» επαφής με την τέχνη –δύσκολα απορροφάσαι στην ταινία όταν ο έναστρος ουρανός, η φωτισμένη Ακρόπολη και οι μυρωδιές από τα εδέσματα που ψήνονται στο μπαρ διεκδικούν την προσοχή σου– και ως χώροι που δε θα χάσουν ποτέ την ιδιαίτερη αισθητική τους.

Από το πολύβουο κέντρο μέχρι τα καταπράσινα άλση των περιχώρων και τις ήσυχες γειτονιές των προαστίων, οι θερινοί κινηματογράφοι της πόλης διαθέτουν προσωπικότητα, στυλ και φανατικό κοινό –για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Για να τους θυμηθούμε, σχεδιάσαμε τον κινηματογραφικό χάρτη της καλοκαιρινής Αθήνας, συντάξαμε τη λίστα με τις αγαπημένες μας «αίθουσες» και ξεκινήσαμε να τις επισκεφθούμε για μία ακόμη χρονιά.

Η περιήγηση ξεκινά από τη σταθερή αξία του Σινέ Paris (φωτό αριστερά), στην Πλάκα, με την ταράτσα που βλέπει απευθείας στη φωτισμένη Ακρόπολη, τις συλλεκτικές γιγαντοαφίσες κλασσικών ταινιών στο ισόγειο και το feeling «τουρίστας στην πόλη» που δημιουργεί. All time classic, επίσης, το Σινέ Ψυρρή (φωτό κάτω δεξιά), δίπλα στη δημοφιλή «Κουζίνα» που αγαπάει την έβδομη τέχνη, με industrial σκηνικό στο φουαγιέ, ενδιαφέρουσες επιλογές στις ετικέτες μπύρας, αλλά και σανγκρία στο μπαρ, άρτιο τεχνικό εξοπλισμό, σωστή ηχητική ένταση και πανέμορφο, καταπράσινο σκηνικό να πλαισιώνει την οθόνη. Φοιτητικό εισιτήριο στα 5 ευρώ και extra bonus το clubbing που ξεκινά δύο βήματα από την έξοδο.

Καταπράσινη είναι και η ταράτσα του θρυλικού Αμόρε, στο Πολύγωνο, αν και φέτος παρατηρήσαμε μια μικρή εγκατάλειψη σε ό,τι αφορά την οθόνη, τις καρέκλες αλλά και τα πλούσια άνθη που πέρσι δημιουργούσαν ατμόσφαιρα… ανθοκομικής έκθεσης. Πέραν πάντως από τα παράπονα, το Αμόρε με τα διαφορετικά επίπεδα και το εξαιρετικά κομψό μπαρ είναι ίσως το πιο αρχιτεκτονικά όμορφο θερινό σινεμά της Αθήνας.

Σταθερή αξία και η Ριβιέρα στη Βαλτετσίου των Εξαρχείων με τα γιασεμιά να απειλούν να αφαιρέσουν από το οπτικό μας πεδίο μέρος της ίδιας της οθόνης. «Μασκώτ» του σινεμά που δεν πρέπει όμως να τρομάζει τον υποψήφιο θεατή, οι νυχτερίδες που φωλιάζουν στην πλούσια βλάστηση. Η είσοδος είναι στα 7 ευρώ, με έκπτωση 2 ευρώ για τους φοιτητές. Από κοντά και η θρυλική ταράτσα του Βοξ, επίσης στα Εξάρχεια, που στους νεώτερους δεν θα πει τίποτα, καθώς πρόκειται απλώς για «χαριτωμένο» κινηματογράφο και τίποτα περισσότερο. Το πράγμα βέβαια αλλάζει για όσους έχουν… βγάλει τα μάτια τους με τους Ταρκόφσκι και τους Αϊζενστάιν άλλων δεκαετιών… 

Διάσημη για τη σπιτική τυρόπιτά της, και τη μυρωδιά που πλημμυρίζει τον πεζόδρομο της Χάριτος, τραβώντας, στην κυριολεξία, από τη μύτη τους περαστικούς, η κολονακιώτικη Αθηναία υστερεί λίγο σε ήχο, λόγω του κατοικημένου της περιοχής (ειδικά στην παράσταση των 11-δεν ακούς τίποτα!) υπερτερεί, όμως, σε… γεύση και το πράγμα εξισορροπείται. Το εισιτήριο θα σας κοστίσει 7 ευρώ, 5 για τους φοιτητές.

Από τους πολύ αγαπημένους θερινούς της Αθήνας που, λόγω της τοποθεσίας του στην καρδιά του Ζαππείου, έλκει καθημερινά αμέτρητους επισκέπτες από όλα τα προάστια της Αθήνας, η Αίγλη προσφέρεται για ποτό και φαγητό, μέσα ή γύρω από τον περιβάλλοντα χώρο του κινηματογράφου. Οι θεατές απολαμβάνουν σαν μία ευχάριστη συντροφιά τις ταινίες, αφού η «αυλή» του είναι μικρή και φιλική και τα καθίσματα κολλητά μεταξύ τους αλλά ιδιαίτερα αναπαυτικά. Αν πεινάσετε, οι επιλογές δεν είναι λίγες: Πίτσα, χοτ-ντογκ και φυσικά ποπ-κορν, ενώ η ποικιλία στα ποτά -κυρίως ουίσκι- είναι αξιοθαύμαστη για κινηματογράφο. Σημαντικό μειονέκτημα: Όταν η ένταση των dolby stereo ηχείων χαμηλώνει, το… κενό καλύπτεται από τη μουσική του παρακείμενου Lallabai. Είσοδος στα 7,5 ευρώ.

Ενδεχομένως ο παραδοσιακότερος και «ελληνικότερος» θερινός κινηματογράφος της Αθήνας, το Θησείο, στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, με θέα προς την Ακρόπολη, και σπιτικό γλυκό βύσσινο, με τη σχετικά μικρή, καταπράσινη αυλή του, που δημιουργήθηκε για να μας ταξιδέψει σε άλλες εποχές. Προτιμήστε το σε προβολές ασπρόμαυρων avant garde ταινιών και θα χαθείτε στη μαγεία τους. Θυμηθείτε να προμηθευτείτε τα απαραίτητα από το μπαρ πριν την έναρξη της προβολής των 11 –στο διάλειμμά της δε θα το βρείτε ανοιχτό. Παιδικό, φοιτητικό και εισιτήριο για άτομα άνω των 60 στα 5 ευρώ.




Λίγο μακρύτερα από το Θησείον, στην καρδιά της περιοχής, βρίσκεται ο μικρός και καταπράσινος Ζέφυρος. Τον προτιμούν οι κάτοικοι του κέντρου που αγαπούν τον «καλό» κινηματογράφο και τις σινεφίλ ταινίες. Hit η σπιτική του καρυδόπιτα και το παραδοσιακό σάμαλι.

Άλλης «κλάσης» το Σινέ Ψυχικό Classique φιλοδοξεί να προσελκύσει όχι με το «άρωμα» του παλιού αλλά με τις υπηρεσίες του σύγχρονου. Κάθε κάθισμα έχει πρόσβαση σε τραπεζάκι, οι συνθήκες προβολής είναι εξαιρετικές, ενώ το μπαρ είναι από τα καλύτερα οργανωμένα, αφού προσφέρει μικρά κρύα γεύματα, ποικιλία ξηρών καρπών, αλλά και κανονικά και όχι «καραβίσια» ποτά. Το εισιτήριο τιμάται στα 10 ευρώ –για να μην ξεχνάμε πως πρόκειται για κινηματογράφο του Ψυχικού…

Στον καταπράσινο κήπο του αγαπημένου θερινού των νοτίων προαστίων που ακούει στο όνομα Φλοίσβος, δίπλα στην ομώνυμη μαρίνα, λειτουργεί από το πρωί μέχρι το βράδυ αναψυκτήριο, ενώ υπάρχει και παιδική χαρά. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που επισκέπτονται το χώρο αποκλειστικά για τον κήπο του. Η δροσιά της θάλασσας και οι λιχουδιές της καντίνας (από Dominos Pizza μέχρι πεντανόστιμα, φρεσκοψημένα καλαμάκια, αλλά και χύμα παγωτά) θα σας ανταμείψουν, κάνοντάς σας να νιώσετε πως βρίσκεστε σε διακοπές.