Το Παγκάκι: Ο μονόλογος ενός άστεγου

της Μάνιας Ζούση

Έναν ανώνυμο άνθρωπο, έναν άστεγο χωρίς ονοματεπώνυμο, σαν όλους αυτούς που περιφέρονται ρακένδυτοι στους δρόμους και απαγκιάζουν τις νύχτες στις γωνιές των δρόμων, έχοντας για στρώμα τους χαρτόκουτα και κουρέλια, υποδύεται σε μια συγκινητική ερμηνεία - έκπληξη ο ηθοποιός Σπύρος Μπιμπίλας.

Πρόκειται για τον σπαρακτικό μονόλογο ενός άστεγου της Θεσσαλονίκης, πραγματικό πρόσωπο που έζησε σε ένα παγκάκι κοντά στο Λευκό Πύργο και έφυγε από τη ζωή πριν μερικά χρόνια.

Ο γιατρός και συγγραφέας Ζάχος Βασιλείου έγραψε «το παγκάκι», παρατηρώντας την ζωή, την καθημερινότητα, τις σκέψεις, τις μνήμες αλλά και τις απόψεις ενός ανθρώπου που δεν παύει να είναι ένας ενσυνείδητος πολίτης ο οποίος διεκδικεί, διαμαρτύρεται και θέτει αμείλικτα ερωτήματα για το μέλλον μιας αυτοκαταστροφικής κοινωνίας. Ο Σπύρος Μπιμπίλας μονολογεί, θυμάται, παρατηρεί, περιγράφει, σχολιάζει, ανησυχεί αλλά και ελπίζει.

Χωρίς ζηλόφθονα αισθήματα για τους έχοντες, χωρίς ηττοπάθειες και μεμψίμοιρες σκέψεις για τις άτυχες συγκυρίες της ζωής του, ο άστεγος νοσταλγεί, φιλοσοφεί, συγχωρεί, γελάει, κλαίει, χαίρεται, λυπάται, απορεί, αναρωτιέται, προσδοκά. Ο Μπιμπίλας ενδύεται απόλυτα τον άστεγο, τον χαρακτήρα και τον ψυχισμό του, καταδεικνύοντας με την συνεχή και απόλυτα συντονισμένη με τον λόγο κίνησή του, αποτέλεσμα μακράς και κοπιαστικής άσκησης, την πείρα και το ταλέντο του. Πρόκειται για μια φορτισμένη με πάθος και ενέργεια ερμηνεία που συγκινεί.

"Σου ‘ρχεται να βάλεις τις φωνές, περπατάνε και μιλάνε, μπουρ μπουρ μπουρ, και μιλάνε και μιλάνε… Ας μιλήσει κάποιος και σε μένα, μια κουβέντα και σε μένα… Όλοι μιλάνε σαν τρελοί, έτσι μιλάγανε παλιά οι τρελοί, τώρα όλοι είναι τρελοί, γι’ αυτό καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε".

«Α, όχι θα πάω να βρω το δήμαρχο. Θα του τα πω έξω από τα δόντια, όταν έχω δίκιο εγώ, δεν κωλώνω. Κύριε, απ’ αυτέ μου θα του πω, χάρηκα πολύ για την γνωριμία, πώς είστε, τι κάνει η σύζυγος και τα παιδιά, και μετά κατ’ ευθείαν στο ψητό. Τι θα γίνει με τα υπόστεγα και το Μετρό; Μην με διακόπτετε… Τι θα γίνει με τα παγκάκια της παραλίας; Μην με διακόπτετε… Σάπισαν τα καημένα από την βροχή, τα σκέβρωσε η θάλασσα, στραβώσανε, κάθεσαι ίσια σηκώνεσαι λοξά, σε πιάνει η μέση, δεν πάει άλλο. Μην με διακόπτετε… Άσε που λείπει γενικά το παγκάκι από την πόλη. Περπατάς, κουράζεσαι, θες να καθίσεις, να πάρεις μιαν ανάσα, τι θα γίνει; Τώρα διακόψτε με, σκεφτείτε και πάρτε αποφάσεις. Χαίρετε. Του τα ‘πα και ξεθύμανα.»

«Δεν στο έλεγα, κάτι θα γίνει και για μένα. Φεύγω... φεύγω τώρα να σωθώ από την μεγάλη μπόρα που έρχεται. Σε λίγο το κακό θα ισοπεδώσει τα πάντα κι όλοι εμείς όμηροι, άβουλοι, σιωπηλοί χωρίς αντίδραση, μόνο θα το κοιτάμε. Γι’ αυτό καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε, εγώ δεν αντέχω πια, την κοπανάω, όσο για σας, όσο αντέξετε, αν αντέξετε, καλό κουράγιο, καληνύχτα.»

Info:
Θέατρο Άλεκτον
Σφακτηρίας 23 και Πλαταιών, Κεραμεικός, τηλ. 210 3420419 και 210 8654787

Συγγραφέας: Ζάχος Βασιλείου
Σκηνοθέτης: Βασίλης Πλατάκης
Ηθοποιός: Σπύρος Μπιμπίλας

Ημέρες Δευτέρα, Τρίτη: 21.15
Διάρκεια: 80’
Εισιτήρια: 15 κανονικό, 12 φοιτητικό, μαθητικό και θεατές άνω των 60 χρονων.