Κραουνάκης: Το “Όλοι Ένα” είναι το παραμύθι μου
Πριν ερμηνεύσει «τρεις γενιές τραγούδια», ο Σταμάτης Κραουνάκης φωνάζει «φίλα με!» και μιλά στο In2life.
του Παναγιώτη Κωνσταντίνου
Πολυδιάστατος και πληθωρικός, ο Σταμάτης Κραουνάκης, εδώ και τρεις δεκαετίες μας σεργιανά στους ήχους του και συνεχίζει ακούραστα και συνεχίζουμε κι εμείς μαζί του, συνοδοιπόροι... “όσο αντέχει ακόμη το σαρκίο μας”.
Τρεις γενιές τραγούδια. Όλοι και όλα γίνονται ξανά ένα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, από τις 4 Νοεμβρίου έως τις 14 Ιανουαρίου. Ο Σταμάτης Κραουνάκης στο πιάνο για δύο ώρες σε μια πράξη αναγεννησιακή με αρχηγό τον Έρωτα. Μια αφήγηση του δικού του παραμυθιού, μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια του, αλλά και ποιητικά κείμενα που τον έχουν σημαδέψει.
Η παράσταση “Όλοι Ένα – Φίλα Με”, αφού γύρισε όλη την Ελλάδα, επιστρέφει στο σημείο εκκίνησής της, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Αθήνα) για λίγο ακόμα... Προαπαιτούμενα: ακονισμένες φωνές, καρδιές κι αισθήματα. Όσοι δεν το έχετε ζήσει μη το χάσετε και όσοι το ζήσατε γνωρίζετε πως μια φορά δεν ήταν αρκετή.
Πριν καθίσει και πάλι στο πιάνο του, ο Σταμάτης Κραουνάκης μίλησε στο in2life.gr:
Ποια ήταν η “ανάγκη” που γέννησε την παράσταση “Όλοι Ένα”. Είναι ένα είδος απολογισμού;
Χρειάζεται κανείς κάποια στιγμή, να πει το παραμύθι του… Αυτό ήταν η αφορμή. Έτσι χτίστηκε αυτή η ιστορία. Το ταξίδι μου με τη μουσική και το τραγούδι, αλλά και η άρρηκτη σχέση μου με λόγια που «με σημάδεψαν», για πάντα από τους μεγάλους της τέχνης. Είναι αναγεννησιακή πράξη, όχι ένας απολογισμός. Είναι κάτι που απεχθάνομαι.. Κυρίως το κάνει κανείς, όταν νιώθει ότι πεθαίνει. “Ταξίδι” το είπαν οι άνθρωποι που τα αγαπήσανε. Δεν μπορεί κανείς να πει πολλά. Γράφτηκαν τόσα... Κατεβατά. Αυτό που λέω είναι ότι τα μάτια των θεατών ακροατών την ώρα που αποχωρούν από την βραδιά, έχουν φλόγα!
Πήγαμε παντού. Το Γενάρη και στο Λονδίνο. Συνάντησα λατρεμένους Έλληνες. Συνομήλικους, νέους, ερωτευμένους, ζευγάρια, μοναχικούς… Στην Αθήνα παίξαμε λίγο πέρσι… Χρωστούσα κάτι ακόμα στην πόλη μου, και μέσα μου ένιωθα και νιώθω ότι "δεν τελείωσε" ακόμα αυτό.
“Όλοι ένα”. Τελικά γίνεται; Ποιο είναι το κλειδί; Μιλάς για έρωτα, μα μήπως πνιγόμαστε στο μίσος;
Άκουσε... το τραγούδι είναι ένα σκοινί που ενώνει ψυχές με ψυχές. Κλαις, γελάς, ονειρεύεσαι, ξεχνιέσαι. Δουλειά μου είναι να ρίξω κάτω αυτό το σκοινί.
Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιες στιγμές στην πορεία σου μέχρι σήμερα. Αυτές που σε σημάδεψαν, που σε αναμόρφωσαν;
Τιμάω την κάθε μέρα. Η εργασία και το διάβασμα φέρανε κοντά μου εκείνους που έπρεπε. Με τον Αντρέα Βουτσινά στο Γκάζι. "Αυτή η νύχτα μένει" με τον Νικο Παναγιωτοπουλο. "Αχαρνής" με το ΚΒΘΕ…Επίδαυρος με "Αριστοφανη" και Σπείρα στην Ευρώπη… Ο "Σωκράτης" του Βάρναλη. Ο Ντάριο Φο. Οι μουσικές μου για το "Τρίτο Στεφάνι", τις "Μέλισσες" και τον Καραγκιόζη, τρία έργα μου που αγαπώ…
Ποιο τραγούδι σου θα χρησιμοποιούσες ως μουσική υπόκρουση της ζωής σου;
Α ναι... “Τα καινούργια φτερά”, μ' ανεβάζει.
Η μουσική σου μας συντροφεύει εδώ και δεκαετίες. Τον Κραουνάκη ποιος και τι τον “συντροφεύει”; Υπάρχουν άνθρωποι – καλλιτέχνες που σε “μπόλιασαν” και σε ποιον θα έλεγες “ευχαριστώ”;
Λίνα! Βουτσινάς! Δημήτρης Παπαϊωάννου. Αλκηστις. Μακεδόνας. Τα παιδιά της Σπείρας. Πάνω από εξήντα καλλιτέχνες μέσα στα χρόνια… Χρωστάω τα πρώτα μου μεροκάματα στον Τσακίρογλου και τη Διαβάτη, λίγοι το ξέρουν αυτό. Στο Φοίβο Ανωγειανάκη και στην Ευγενία Συριώτη. Στον Γιώργο Παπαστεφάνου, τον Κώστα Αυγέρη, τη Σοφία Μιχαλίτση, στα παιδιά της ραδιοφωνίας. Στους ηχολήπτες. Στους μαέστρους και συντρόφους μουσικούς. Στα αδέρφια μου, που 'ναι πάντα δίπλα. Το Δεσποινάκι μου, το υπέροχο. Στην Ελένη Συροπούλου (διευθύντρια παραγωγής ) και στη Γιούλα Αναγνωστοπούλου, συντρόφισσα σ' όλα τα ανεβάσματα, δυο γυναίκες που πάνω από μια δεκαετία… “τρέχουν” μαζί μου στο αγώνισμα της δουλειάς με αγάπη για το έργο μου. Είναι πολλοί οι Άνθρωποι που στη ζωή μου παίζουν ρόλο. Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιατης, μια σπουδαία πέννα, συνεργάτης τα τελευταία χρόνια και σπάνιος φίλος μου.
Έχεις τραγουδήσει τη βόλτα, την επαφή και την παρέα. Πώς ζεις την εποχή των social media;
Είμαι μέσα και κάνω “θέματα”. Τα χρησιμοποιώ!
Ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης είσαι πληθωρικός και αυθόρμητος. Υπήρξαν φορές που το μετάνιωσες; Που σκέφτηκες “καλύτερα να σωπάσω”;
Ναι το έχω πει αλλά δεν το τηρώ… Είναι θέμα χαρακτήρα. Παρ’ όλα αυτά, το να είμαι έτσι εκτεθειμένος δημιουργεί και μια ασφάλεια “άλλου τύπου”. Αυτοί που σ' αγαπούν ξέρουν γιατί σ' αγαπούν κι αυτοί που σε σιχαίνονται “έχουν κάθε δικαίωμα”. Ησυχάζεις μ’ έναν τρόπο.
Από την άλλη, πολλοί μιλούν για την “εκκωφαντική” σιωπή μεγάλου μέρους του καλλιτεχνικού κόσμου στα χρόνια της κρίσης.
Δεν ανήκω σ αυτή την κατηγορία. Είναι γνωστό. Μιλούσα και λαλούσα ανέκαθεν και κυρίως το έργο μου και η φυσική μου παρουσία συνοδοιπόρησαν με τα “γεγονότα”. Απέφυγα να εμπλακώ σε κομματικά, και σε θέματα εξουσίας, παρ' ότι έχω φίλους στην πολιτική και στη δημοσιογραφία. Προτιμώ σ αυτές τις συναναστροφές να είμαι ο καλλιτέχνης που φωνασκεί την αλήθεια. Χαριτολογώντας η καυγαδίζοντας. Γιατί όχι;
Πώς βλέπει ο Σταμάτης Κραουνάκης την κατάσταση σήμερα, πολιτικά και κοινωνικά; Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο;
Μ' ενοχλεί που παρατηρώ διχαστικά φαινόμενα απ' όπου κι αν προέρχονται και κυρίως όταν προέρχονται από στενόμυαλους κολλημένους της Αριστεράς ή τσιράκια πασών των κυβερνήσεων που τώρα γλύφουν ανηλεώς τη συγκεκριμένη. Τους άλλους τους ξέρω και με ξέρουν. Όσοι μ' αγαπούν σαν καλλιτέχνη είναι εκεί. Κοντά.
Τι περιμένεις από το αύριο και ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Ανήκω στους Ελπίζοντες. Μάχη μέχρις εσχάτων. Αυτό που επιθυμώ είναι να μπορεί το σώμα και το μυαλό να γεννάνε τέχνη. Δεν έχω μεγαλύτερο φόβο. Έχω μικρούς καθημερινούς διαχειρίσιμους.
“Όταν έχω εσένα”... Όταν έχεις ποιόν ή τι "δεν φοβάσαι κανένα";
Τον κόσμο κοντά.
Κλείνοντας, θα ήθελα μια αφιέρωση, ένα τραγούδι σου ως το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στον κόσμο.
Να δώσω το “φίλα με” αυτό που τόσο αγαπήσανε τα παιδιά!
Info
«ΟΛΟΙ ΕΝΑ» Φίλα με
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
4 Νοεμβρίου-14 Ιανουαρίου
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9μ.μ.
Πολυδιάστατος και πληθωρικός, ο Σταμάτης Κραουνάκης, εδώ και τρεις δεκαετίες μας σεργιανά στους ήχους του και συνεχίζει ακούραστα και συνεχίζουμε κι εμείς μαζί του, συνοδοιπόροι... “όσο αντέχει ακόμη το σαρκίο μας”.
Τρεις γενιές τραγούδια. Όλοι και όλα γίνονται ξανά ένα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, από τις 4 Νοεμβρίου έως τις 14 Ιανουαρίου. Ο Σταμάτης Κραουνάκης στο πιάνο για δύο ώρες σε μια πράξη αναγεννησιακή με αρχηγό τον Έρωτα. Μια αφήγηση του δικού του παραμυθιού, μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια του, αλλά και ποιητικά κείμενα που τον έχουν σημαδέψει.
Η παράσταση “Όλοι Ένα – Φίλα Με”, αφού γύρισε όλη την Ελλάδα, επιστρέφει στο σημείο εκκίνησής της, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Αθήνα) για λίγο ακόμα... Προαπαιτούμενα: ακονισμένες φωνές, καρδιές κι αισθήματα. Όσοι δεν το έχετε ζήσει μη το χάσετε και όσοι το ζήσατε γνωρίζετε πως μια φορά δεν ήταν αρκετή.
Πριν καθίσει και πάλι στο πιάνο του, ο Σταμάτης Κραουνάκης μίλησε στο in2life.gr:
Ποια ήταν η “ανάγκη” που γέννησε την παράσταση “Όλοι Ένα”. Είναι ένα είδος απολογισμού;
Χρειάζεται κανείς κάποια στιγμή, να πει το παραμύθι του… Αυτό ήταν η αφορμή. Έτσι χτίστηκε αυτή η ιστορία. Το ταξίδι μου με τη μουσική και το τραγούδι, αλλά και η άρρηκτη σχέση μου με λόγια που «με σημάδεψαν», για πάντα από τους μεγάλους της τέχνης. Είναι αναγεννησιακή πράξη, όχι ένας απολογισμός. Είναι κάτι που απεχθάνομαι.. Κυρίως το κάνει κανείς, όταν νιώθει ότι πεθαίνει. “Ταξίδι” το είπαν οι άνθρωποι που τα αγαπήσανε. Δεν μπορεί κανείς να πει πολλά. Γράφτηκαν τόσα... Κατεβατά. Αυτό που λέω είναι ότι τα μάτια των θεατών ακροατών την ώρα που αποχωρούν από την βραδιά, έχουν φλόγα!
Πήγαμε παντού. Το Γενάρη και στο Λονδίνο. Συνάντησα λατρεμένους Έλληνες. Συνομήλικους, νέους, ερωτευμένους, ζευγάρια, μοναχικούς… Στην Αθήνα παίξαμε λίγο πέρσι… Χρωστούσα κάτι ακόμα στην πόλη μου, και μέσα μου ένιωθα και νιώθω ότι "δεν τελείωσε" ακόμα αυτό.
“Όλοι ένα”. Τελικά γίνεται; Ποιο είναι το κλειδί; Μιλάς για έρωτα, μα μήπως πνιγόμαστε στο μίσος;
Άκουσε... το τραγούδι είναι ένα σκοινί που ενώνει ψυχές με ψυχές. Κλαις, γελάς, ονειρεύεσαι, ξεχνιέσαι. Δουλειά μου είναι να ρίξω κάτω αυτό το σκοινί.
Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιες στιγμές στην πορεία σου μέχρι σήμερα. Αυτές που σε σημάδεψαν, που σε αναμόρφωσαν;
Τιμάω την κάθε μέρα. Η εργασία και το διάβασμα φέρανε κοντά μου εκείνους που έπρεπε. Με τον Αντρέα Βουτσινά στο Γκάζι. "Αυτή η νύχτα μένει" με τον Νικο Παναγιωτοπουλο. "Αχαρνής" με το ΚΒΘΕ…Επίδαυρος με "Αριστοφανη" και Σπείρα στην Ευρώπη… Ο "Σωκράτης" του Βάρναλη. Ο Ντάριο Φο. Οι μουσικές μου για το "Τρίτο Στεφάνι", τις "Μέλισσες" και τον Καραγκιόζη, τρία έργα μου που αγαπώ…
Ποιο τραγούδι σου θα χρησιμοποιούσες ως μουσική υπόκρουση της ζωής σου;
Α ναι... “Τα καινούργια φτερά”, μ' ανεβάζει.
Η μουσική σου μας συντροφεύει εδώ και δεκαετίες. Τον Κραουνάκη ποιος και τι τον “συντροφεύει”; Υπάρχουν άνθρωποι – καλλιτέχνες που σε “μπόλιασαν” και σε ποιον θα έλεγες “ευχαριστώ”;
Λίνα! Βουτσινάς! Δημήτρης Παπαϊωάννου. Αλκηστις. Μακεδόνας. Τα παιδιά της Σπείρας. Πάνω από εξήντα καλλιτέχνες μέσα στα χρόνια… Χρωστάω τα πρώτα μου μεροκάματα στον Τσακίρογλου και τη Διαβάτη, λίγοι το ξέρουν αυτό. Στο Φοίβο Ανωγειανάκη και στην Ευγενία Συριώτη. Στον Γιώργο Παπαστεφάνου, τον Κώστα Αυγέρη, τη Σοφία Μιχαλίτση, στα παιδιά της ραδιοφωνίας. Στους ηχολήπτες. Στους μαέστρους και συντρόφους μουσικούς. Στα αδέρφια μου, που 'ναι πάντα δίπλα. Το Δεσποινάκι μου, το υπέροχο. Στην Ελένη Συροπούλου (διευθύντρια παραγωγής ) και στη Γιούλα Αναγνωστοπούλου, συντρόφισσα σ' όλα τα ανεβάσματα, δυο γυναίκες που πάνω από μια δεκαετία… “τρέχουν” μαζί μου στο αγώνισμα της δουλειάς με αγάπη για το έργο μου. Είναι πολλοί οι Άνθρωποι που στη ζωή μου παίζουν ρόλο. Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιατης, μια σπουδαία πέννα, συνεργάτης τα τελευταία χρόνια και σπάνιος φίλος μου.
Έχεις τραγουδήσει τη βόλτα, την επαφή και την παρέα. Πώς ζεις την εποχή των social media;
Είμαι μέσα και κάνω “θέματα”. Τα χρησιμοποιώ!
Ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης είσαι πληθωρικός και αυθόρμητος. Υπήρξαν φορές που το μετάνιωσες; Που σκέφτηκες “καλύτερα να σωπάσω”;
Ναι το έχω πει αλλά δεν το τηρώ… Είναι θέμα χαρακτήρα. Παρ’ όλα αυτά, το να είμαι έτσι εκτεθειμένος δημιουργεί και μια ασφάλεια “άλλου τύπου”. Αυτοί που σ' αγαπούν ξέρουν γιατί σ' αγαπούν κι αυτοί που σε σιχαίνονται “έχουν κάθε δικαίωμα”. Ησυχάζεις μ’ έναν τρόπο.
Από την άλλη, πολλοί μιλούν για την “εκκωφαντική” σιωπή μεγάλου μέρους του καλλιτεχνικού κόσμου στα χρόνια της κρίσης.
Δεν ανήκω σ αυτή την κατηγορία. Είναι γνωστό. Μιλούσα και λαλούσα ανέκαθεν και κυρίως το έργο μου και η φυσική μου παρουσία συνοδοιπόρησαν με τα “γεγονότα”. Απέφυγα να εμπλακώ σε κομματικά, και σε θέματα εξουσίας, παρ' ότι έχω φίλους στην πολιτική και στη δημοσιογραφία. Προτιμώ σ αυτές τις συναναστροφές να είμαι ο καλλιτέχνης που φωνασκεί την αλήθεια. Χαριτολογώντας η καυγαδίζοντας. Γιατί όχι;
Πώς βλέπει ο Σταμάτης Κραουνάκης την κατάσταση σήμερα, πολιτικά και κοινωνικά; Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο;
Μ' ενοχλεί που παρατηρώ διχαστικά φαινόμενα απ' όπου κι αν προέρχονται και κυρίως όταν προέρχονται από στενόμυαλους κολλημένους της Αριστεράς ή τσιράκια πασών των κυβερνήσεων που τώρα γλύφουν ανηλεώς τη συγκεκριμένη. Τους άλλους τους ξέρω και με ξέρουν. Όσοι μ' αγαπούν σαν καλλιτέχνη είναι εκεί. Κοντά.
Τι περιμένεις από το αύριο και ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Ανήκω στους Ελπίζοντες. Μάχη μέχρις εσχάτων. Αυτό που επιθυμώ είναι να μπορεί το σώμα και το μυαλό να γεννάνε τέχνη. Δεν έχω μεγαλύτερο φόβο. Έχω μικρούς καθημερινούς διαχειρίσιμους.
“Όταν έχω εσένα”... Όταν έχεις ποιόν ή τι "δεν φοβάσαι κανένα";
Τον κόσμο κοντά.
Κλείνοντας, θα ήθελα μια αφιέρωση, ένα τραγούδι σου ως το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στον κόσμο.
Να δώσω το “φίλα με” αυτό που τόσο αγαπήσανε τα παιδιά!
Info
«ΟΛΟΙ ΕΝΑ» Φίλα με
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
4 Νοεμβρίου-14 Ιανουαρίου
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9μ.μ.
