Ένα ή Κανένα: Βίσση και Ρέμος επί (θεατρικής) σκηνής

της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη 

Παρακολουθώντας την Άννα Βίσση στο αυτοϋπονομευόμενο υπερφιλόδοξο υπερθέαμα «Ενα ή Κανένα» στο Pantheon Τheatre αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι δεν της αρκεί πια ο στενός ρόλος της τραγουδίστριας. Επανάκαμψε πέρυσι μετά από χρόνια η ροκ όπερα «Δαίμονες» (δεύτερο μέρος), μια δουλειά που απαιτούσε και υποκριτικά προσόντα και μια πιο σύνθετη σκηνική παρουσία. Και φαίνεται, αναζήτησε στο επόμενο καλλιτεχνικό βήμα της να κάνει κάτι περισσότερο από το να τραγουδά απλώς τραγούδια. Έχει τα προσόντα, άλλωστε.

Και οδηγήθηκε στον Γιάννη Κακλέα, μέγα μετρ και της μικρής και της μεγάλης και της τεράστιας κλίμακας της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής, που κλήθηκε να δημιουργήσει σκηνικά σύμπαντα, μαζί με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη (ο οποίος συνέθεσε την υποτυπώδη πρόζα), ώστε να εντάξει εντός αυτών την απαστράπτουσα Άννα Βίσση και τα τραγούδια της.

Ο Αντώνης Ρέμος είναι εντελώς δευτεραγωνιστής και εκτός των νερών του στο νέο αυτό σκηνικό εγχείρημα που βαπτίζεται μουσικοθεατρική παράσταση, απέχοντας όμως πολύ από το να είναι πράγματι. Σε αντίθεση με την Βίσση, είναι μόνον ένας λαϊκός τραγουδιστής και η επικοινωνία του με το κοινό δεν μπορεί να διαμεσολαβείται από τόσα επεξεργασμένα σκηνικά στρώματα, όπως συμβαίνει στo Pantheon.

Με αφορμή, λοιπόν, τους στίχους –συνήθως του Καρβέλα– στήνεται μια ολόκληρη κατάσταση, μια μικρή σκηνή, που δυστυχώς μετατρέπεται σε μπούμεραγκ για το τραγούδι που θέλει να «επενδύσει» και να «ενισχύσει». Έχει στηθεί ένα τεράστιο οπερατικών μεγεθών σκηνικό σύμπαν στο Pantheon, το οποίο γεμίζει με χορευτές και ηθοποιούς, που λειτουργούν σαν ένας χορός κομπάρσων- δορυφόρων γύρω από την τραγουδίστρια. Έχει στηθεί ένα καλοκουρδισμένο υπερθέαμα. Τη μια μεταφερόμαστε στα διαμερίσματα πολυώροφης πολυκατοικίας, την άλλη στο λιμάνι, την επομένη στο δάσος (τα εντυπωσιακά σκηνικά είναι του Μανώλη Παντελιδάκη).

Όμως όλη αυτή η επιτήδευση, το φόρτωμα, η «σοβαροποίηση» έρχονται σε εκκωφαντική αντίστιξη με τα «ελαφριά» και κάποιες φορές χαζοχαρούμενα τραγούδια του ρεπερτορίου της Βίσση, κάνοντάς τα να φαντάζουν ακόμα πιο «λίγα» από αυτό που είναι.

Η Άννα Βίσση, με ενέργεια 20χρονης performer, σκηνική παρουσία εκθαμβωτική, φωνή εξαιρετικά αναλλοίωτη και με τεράστιες δυνατότητες, τόσα χρόνια δεν βρήκε έναν συνθέτη να της γράψει τα τραγούδια που θα της άξιζαν. Ποτέ δεν είναι αργά.

Η ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Κείμενα: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Koστούμια: Απόλλωνας Παπαθεοχάρης
Διεύθυνση ορχήστρας: Γιάννης Κυφωνίδης
Χορογραφίες: Chali Jennings
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Τέλλος