Η Λίνα Νικολακοπούλου μιλά για το δικαίωμα όλων μας στην ζωή που μας αξίζει, στην τέχνη, στο τραγούδι, για να εξηγήσει γιατί αποφάσισε να βγάλει cd, τώρα που καταρρέει η δισκογραφία. «Αν κάποιοι άνθρωποι αντέξουμε να συνεχίσουμε να παράγουμε δικαιωματικά αυτό το προϊόν, πιστεύω ότι θα γεφυρώσουμε το κενό μέχρι να ξαναβρεί την ισορροπία του αυτό που λέγεται παραγωγή δίσκων» λέει και διευκρινίζει το λόγο για τον οποίο θέλησε να κυκλοφορεί αυτός ο δίσκος αποκλειστικά στα καταστήματα Public και όχι στα περίπτερα: «Βρήκα στα Public έναν αξιοπρεπή χώρο για να δώσω αυτό που τόσο πολύ αγαπώ, το πνευματικό μου παιδί. Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε τα cd και τα βιβλία να σούρνονται κάτω στο χώμα, στα περίπτερα, μέσα σε χαρτόνια και να πακετάρονται για να ξαναγυρίζουν από εκεί που ήρθαν, για να τα λιώσουν και να γίνουν κάτι άλλο. Ωραία είναι η ανακύκλωση αλλά δεν είναι ωραίο να μην μπορείς να τιμάς ένα προϊόν που σε κρατάει όρθιο, όπως είναι τα τραγούδια, τα βιβλία κι ό,τι περιέχει τέχνη μέσα του. Πλέον νιώθω ότι αξιωθήκαμε να κουβαλάμε στις καρδιές μας και να εκπέμπουμε το τραγούδι σαν ένα ύψιστο πνευματικό προϊόν. Γιατί όλοι γεννηθήκαμε με κάποια ακούσματα, με την παρηγοριά των τραγουδιών, με το νανούρισμα, με το γλέντι, με το χορό, ερωτευτήκαμε, επαναστατήσαμε, γαληνεύσαμε με κάποια τραγούδια. Κυρίως για την Ελλάδα το τραγούδι είναι ένα δικαίωμα στη γλώσσα, στο χορό, στο ρυθμό, ένα τρίλεπτο που μας κρατάει ζωντανούς.» 
