Ακούμε: Παύλο Παυλίδη και B-Movies
Με στίχο ποιητικό, εικόνες λιγότερο σκοτεινές και ενορχηστρώσεις τόσο λιτές που κουράζουν, ο νέος δίσκος του Π. Παυλίδη αδικείται εκ του αποτελέσματος.
της Φιλουμένας Ζλατάνου
«Άλλοτε μοιάζει σαν καράβι
που έρχεται από μακριά
Βλέπω τα φώτα του το βράδυ
βλέπω τους ναύτες να πετάνε τα σχοινιά
μες το λιμάνι, πάω κοντά και γω να δω
αυτό το πλοίο που όλο φτάνει
και που νομίζω πως θα φύγει
πριν σε δώ να ταξιδεύεις
πάλι σε κείνα τα σκαλιά
προτού αρχίσεις να επιμένεις
ότι απόψε είναι δικιά μας η βραδιά
Θα ανάψουν πάλι
φωτοβολίδες και εκραγούν στο μεθυσμένο μου κεφάλι
προτού οι φίλοι μου προλάβουν
να σου πουν πως τελευταία
πηγαίνω κάπως πιο καλά
και πως θα ήταν πιο ωραία
με το επόμενο να έφευγες ξανά»
Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, ο Παύλος Παυλίδης αισθάνεται «παραμυθάς». Μας εξιστορεί σκοτεινές ιστορίες, μελαγχολικές και θλιμμένες λες και έχουν ξεπηδήσει από τα βάθη της αβύσσου. Στον καινούριο του όμως δίσκο «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει», ο πάλαι ποτέ τραγουδιστής και ιθύνων νους των Ξύλινων Σπαθιών, κάνει μια βουτιά στα φωτεινά νερά της δημιουργίας και μας χαρίζει ένα δίσκο λιγότερο σκοτεινό και «βεβαρημένο» από τους προηγούμενους, με μια νότα αισιοδοξίας.
Με στίχο ποιητικό όπως μας έχει καλομάθει, αλλά με εικόνες πιο λευκές και καθαρές από ό,τι σε προηγούμενα τραγούδια του, ο Παύλος Παυλίδης ερωτεύεται, αναμένει, ονειρεύεται και δεν παίρνει αντι-καταπληκτικά. Σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας που όμως δε σε ρίχνει βαθύτερα στη σκοτεινιά του ανθρώπινου νου αλλά λειτουργεί σαν χάδι στον πόνο.
Είναι μεγάλο το προτέρημα του Παυλίδη να δημιουργεί συναίσθημα μέσα από τις εικόνες και τους στίχους. Νιώθεις ακούγοντας τα τραγούδια αυτά ότι ταξιδεύεις και μπροστά σου περνάνε εικόνες μιας ζωής και αναμνήσεις ωραιοποιημένες από τον χρόνο. Μη φανταστείτε βέβαια έναν χαρούμενο δίσκο, επ’ ουδενί. Είναι ένας δίσκος φωτεινός όμως.
Η λιτή ενορχήστρωση σε συνδυασμό με τον στίχο αποπνέουν ψυχεδελική διάθεση. Με κυρίαρχο στοιχείο την κιθάρα και τα τύμπανα να σιγοντάρουν, το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου κυλάει μελωδικά, ρυθμικά και χωρίς τρομερές εκρήξεις, με εκείνη την περίεργη ψυχεδέλεια η οποία προέρχεται από την ερμηνεία του Παυλίδη, που άλλοτε νομίζεις ότι σε ειρωνεύεται, άλλοτε σε κατανοεί, άλλοτε σου φωνάζει και άλλοτε απλά δε νοιάζεται.
Σε ορισμένα τραγούδια έχουμε μία μικρή έκρηξη ηλεκτρισμού, που γεμίζει την ενορχήστρωση, γεγονός που αλλάζει λίγο τη γεύση που μας αφήνει ο δίσκος, με μια δαιμονική σχεδόν μονοτονία ρυθμού. Να κατηγορήσουμε την ενορχήστρωση; Να πιστέψουμε ότι αυτός ήταν ο σκοπός του Παυλίδη, να σε εισάγει δηλαδή σε ένα τριπάκι ψυχεδελικό; Πάντως στο αποτέλεσμα ο δίσκος αδικείται, διότι πέρα από τους υπέροχους στίχους χάνεσαι κάποια στιγμή στις επαναλαμβανόμενες ρυθμικές λούπες.
Ακούστε ιδιαίτερα την εξαιρετική «Λευκή Καταιγίδα», τα «Αντικαταπληκτικά», το «Αυτό», το «Μια παρατημένη Μηχανή», το «Αρκεί να περιμένω» και το ιδιαίτερο «Radio-Lollipop». Δοκιμάστε να ακούσετε όλα τα τραγούδια ξεχωριστά και μετά όλα μαζί. Ένας δίσκος αργής καύσης, που θέλει χρόνο, είναι «αυτό το πλοίο που όλο φτάνει».
Archangel 2010
«Άλλοτε μοιάζει σαν καράβι
που έρχεται από μακριά
Βλέπω τα φώτα του το βράδυ
βλέπω τους ναύτες να πετάνε τα σχοινιά
μες το λιμάνι, πάω κοντά και γω να δω
αυτό το πλοίο που όλο φτάνει
και που νομίζω πως θα φύγει
πριν σε δώ να ταξιδεύεις
πάλι σε κείνα τα σκαλιά
προτού αρχίσεις να επιμένεις
ότι απόψε είναι δικιά μας η βραδιά
Θα ανάψουν πάλι
φωτοβολίδες και εκραγούν στο μεθυσμένο μου κεφάλι
προτού οι φίλοι μου προλάβουν
να σου πουν πως τελευταία
πηγαίνω κάπως πιο καλά
και πως θα ήταν πιο ωραία
με το επόμενο να έφευγες ξανά»
Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, ο Παύλος Παυλίδης αισθάνεται «παραμυθάς». Μας εξιστορεί σκοτεινές ιστορίες, μελαγχολικές και θλιμμένες λες και έχουν ξεπηδήσει από τα βάθη της αβύσσου. Στον καινούριο του όμως δίσκο «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει», ο πάλαι ποτέ τραγουδιστής και ιθύνων νους των Ξύλινων Σπαθιών, κάνει μια βουτιά στα φωτεινά νερά της δημιουργίας και μας χαρίζει ένα δίσκο λιγότερο σκοτεινό και «βεβαρημένο» από τους προηγούμενους, με μια νότα αισιοδοξίας.
Με στίχο ποιητικό όπως μας έχει καλομάθει, αλλά με εικόνες πιο λευκές και καθαρές από ό,τι σε προηγούμενα τραγούδια του, ο Παύλος Παυλίδης ερωτεύεται, αναμένει, ονειρεύεται και δεν παίρνει αντι-καταπληκτικά. Σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας που όμως δε σε ρίχνει βαθύτερα στη σκοτεινιά του ανθρώπινου νου αλλά λειτουργεί σαν χάδι στον πόνο.
Είναι μεγάλο το προτέρημα του Παυλίδη να δημιουργεί συναίσθημα μέσα από τις εικόνες και τους στίχους. Νιώθεις ακούγοντας τα τραγούδια αυτά ότι ταξιδεύεις και μπροστά σου περνάνε εικόνες μιας ζωής και αναμνήσεις ωραιοποιημένες από τον χρόνο. Μη φανταστείτε βέβαια έναν χαρούμενο δίσκο, επ’ ουδενί. Είναι ένας δίσκος φωτεινός όμως.
Η λιτή ενορχήστρωση σε συνδυασμό με τον στίχο αποπνέουν ψυχεδελική διάθεση. Με κυρίαρχο στοιχείο την κιθάρα και τα τύμπανα να σιγοντάρουν, το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου κυλάει μελωδικά, ρυθμικά και χωρίς τρομερές εκρήξεις, με εκείνη την περίεργη ψυχεδέλεια η οποία προέρχεται από την ερμηνεία του Παυλίδη, που άλλοτε νομίζεις ότι σε ειρωνεύεται, άλλοτε σε κατανοεί, άλλοτε σου φωνάζει και άλλοτε απλά δε νοιάζεται.
Σε ορισμένα τραγούδια έχουμε μία μικρή έκρηξη ηλεκτρισμού, που γεμίζει την ενορχήστρωση, γεγονός που αλλάζει λίγο τη γεύση που μας αφήνει ο δίσκος, με μια δαιμονική σχεδόν μονοτονία ρυθμού. Να κατηγορήσουμε την ενορχήστρωση; Να πιστέψουμε ότι αυτός ήταν ο σκοπός του Παυλίδη, να σε εισάγει δηλαδή σε ένα τριπάκι ψυχεδελικό; Πάντως στο αποτέλεσμα ο δίσκος αδικείται, διότι πέρα από τους υπέροχους στίχους χάνεσαι κάποια στιγμή στις επαναλαμβανόμενες ρυθμικές λούπες.
Ακούστε ιδιαίτερα την εξαιρετική «Λευκή Καταιγίδα», τα «Αντικαταπληκτικά», το «Αυτό», το «Μια παρατημένη Μηχανή», το «Αρκεί να περιμένω» και το ιδιαίτερο «Radio-Lollipop». Δοκιμάστε να ακούσετε όλα τα τραγούδια ξεχωριστά και μετά όλα μαζί. Ένας δίσκος αργής καύσης, που θέλει χρόνο, είναι «αυτό το πλοίο που όλο φτάνει».
Archangel 2010
