Ακούμε: Rous "(+)(-)"

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Μας ξάφνιασε με τη φόρα που είχε, τραγουδώντας αυτό που έμελλε να γίνει το σύνθημα της εποχής: «το ξέρεις μ’ αρέσεις, μα μη με πιστέψεις». Ο Γιώργος Ρους με τις «Εξαιρέσεις» του ήρθε για να μείνει. Ενεργοποιώντας και αξιοποιώντας τη δύναμη του social network Myspace, ο νεαρός τραγουδοποιός δε χαρίζεται και μας αποδεικνύει με τον πρώτο του προσωπικό δίσκο ότι διαφέρει και ότι έχει μέλλον μπροστά του.

Οι «Εξαιρέσεις» αγαπήθηκαν από όλους, αν και λίγοι κατάλαβαν ότι η στιχουργική του προσέγγιση έκρυβε ειρωνεία και κυνισμό όσον αφορά το θέμα του έρωτα με το οποίο καταπιανόταν. Στο (+)(-), όπως ονομάζεται ο δίσκος του, οι προθέσεις του είναι πεντακάθαρες. Με όχημα ακουστικούς ρυθμούς με πινελιές ροκ, αλλά και folk, περνάει τα μηνύματα των στίχων του με αμεσότητα. Οι μελωδίες τρυπώνουν στο μυαλό -τις σιγοτραγουδάς σε ανύποπτο χρόνο- και σε ξεσηκώνουν. Έχουν το παρεΐστικο στυλ, με αποτέλεσμα να αγγίζουν πιο εύκολα τους ακροατές όλων των ηλικιών. Η ενορχήστρωση λιτή με κύριο συστατικό την κιθάρα (ακουστική και ηλεκτρική), το μπάσο (Νίκος Χανιώτης), τα τύμπανα (Μάκης Κωνσταντής), και τα πλήκτρα (Όλγα Γαλανάκη), ενώ το τσέλο του Κωσταντή Καμπάνη διανθίζει το εξαιρετικό «Λένε» και το αισθαντικό «Κόκκινο φως», και τα πνευστά των Κωστή Βαζούρα, Νικήτα Καλούση και Τηλέμαχου Καρύδη εκτοξεύουν το τολμηρό σαν κραυγή «Γι' αυτούς».

Ο Ρους περιγράφει με σκληρές φράσεις αστικές ιστορίες μιας γενιάς που ταλαντεύεται ανάμεσα στα θέλω της, τις επιθυμίες της, τα συναισθήματά της, τις πεποιθήσεις της και τα όνειρά της. Μια γενιά που γνωρίζει ότι «η συννεφούλα μας πέθανε πια και πάει μα αυτοί δεν το’ χουνε μάθει ακόμη», που δε φοβάται να εναντιωθεί στο κράτος γιατί «έρχεται και είναι από το φεγγάρι», που ο έρωτας είναι άπιαστη πραγματικότητα η οποία σαπίζει, αμφιταλαντεύεται και «χτυπάει την πόρτα κι εμείς με μια γροθιά το όνειρό της».

Μιλάει σταράτα φτιάχνοντας εικόνες άλλοτε φρίκης κι άλλοτε λυτρωτικές για όσους «δεν έχουν άλλη αντοχή για ακόμα μία προσευχή». Αξίζει να προσέξετε τους στίχους και αφού ακούσετε την κραυγή του Ρους για τον έρωτα, την κοινωνία, τη χώρα και το όνειρο, που προσπαθεί να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι χωρίς φιοριτούρες -διότι κι αυτός μέρος της ίδιας κατάστασης είναι- να τους διαβάσετε στο πολύ όμορφα φτιαγμένο βιβλιαράκι του δίσκου με τις ενδιαφέρουσες φωτογραφίες. Μοιάζουν με εικόνες τηλεόρασης.

Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι προϊόν της εποχής μας, που χρειαζόμασταν άμεσα. Ο ενήλικος στίχος του και η γενικότερη προσέγγισή του μας δείχνουν ότι δεν επαναπαύεται στην ευκολία του σουξέ αλλά «επιτίθεται» με λεπίδα στις συνειδήσεις μας, με όχημα τη μουσική. Αυτός ο τραγουδοποιός μόλις ξεκίνησε και έχει πολλά να μας πει. Ακούστε τον.