Ακούμε: Αρλέτα, "Και πάλι χαίρετε"

της Φιλουμένας Ζλατάνου

«Και πάλι χαίρετε» μας λέει η Αρλέτα που μετά από τη δύσκολη περιπέτεια της υγείας της και τα 14 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, επέστρεψε όχι απλώς δριμύτερη αλλά καταλυτική, με τραγούδια που χαράζουν την ψυχή. Μας προσφέρει γενναιόδωρα ένα διπλό CD, που χωράει τα νέα τραγούδια της μαζί με τα παλιά –εκμοντερνισμένα, πιο φρέσκα, με ενορχηστρώσεις που τα «ανεβάζουν».

H Αρλέτα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ερμηνεύτριας που μπορεί να τραγουδήσει τον πιο απλό στίχο κάνοντάς σε να αισθανθείς ότι σου μπήγουν μαχαίρια στην καρδιά. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το πόσο περίμενε για να ζυμώσει τον καινούριο της δίσκο. Είναι από τις λίγες φορές που στις μέρες μας, ένας δίσκος σε βαθμό παραπάνω από ¾ είναι διαμάντι. Δεν ξέρεις ποιο από όλα τα τραγούδια να βάλεις στο repeat.

Την μουσική στα τραγούδια υπογράφει η Αρλέτα, ο Βαγγέλης Γεωργίου και ο Βασίλης Ρακόπουλος, ενώ τους στίχους η Αρλέτα και από ένα τραγούδι η Σάννυ Μπαλτζή, η Σωτηρία Μπαβέλου και ο Αλέξανδρος Δήμας. Το «Με σημάδεψες», σε μουσική και στίχους της Αρλέτας το ερμηνεύει εδώ σε δεύτερη εκτέλεση ενώ το «Αγαπάω τη βροχή» περιλαμβάνεται και σε παλιότερο άλμπουμ της, με διαφορετική ενορχήστρωση.

Το «Με σημάδεψες» είναι από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου, ενώ το «Αχ Kill Billy» είναι έξυπνο και σαρκαστικό. Το «Ραπ-συριστικό» παίζει με τον ακροατή, τον ξυπνάει, τον μαλώνει, τον τσιτώνει, τον κερδίζει. Εξαιρετικό το «Εγώ δεν έχω φίλους», ενώ συγκλονίζει το «Χίλια κομμάτια». Σε ό,τι κατάσταση κι αν είστε αυτός ο δίσκος σας συναντά. Το "Τραγούδια για τα Εξάρχεια" μόνο με απογοήτευσε, το περίμενα πιο δυνατό λόγω συναισθηματικών δεσμών.

Στο δεύτερο δίσκο με τις διασκευές και με την επιμέλεια στην ενορχήστρωση του εξαιρετικού Βασίλη Ρακόπουλου, ακούμε και θυμόμαστε ή ανακαλύπτουμε εκ νέου τη λιτότητα των τραγουδιών της Αρλέτας. Αυτή η λιτότητα και ο τρόπος που προφέρει τους στίχους, με τόση αγάπη σαν να κρατά μωρό νεογέννητο κάνουν τις ιστορίες που μας διηγείται τραγουδώντας διαχρονικές. Το δεύτερο αυτό CD περιλαμβάνει και τις διασκευές δύο ηπειρώτικων παραδοσιακών τραγουδιών, μιας γαλλικής μπαλάντας και ενός μικρασιατικού νανουρίσματος.

Ο σχεδιασμός του εξωφύλλου και του ενθέτου, όπου η Αρλέτα ξεδιπλώνει όλη την τέχνη της στη ζωγραφική, κερδίζει τις εντυπώσεις: πρόκειται για ένα από τα λίγα ένθετα που θα μπορούσαν να είναι και μικρά βιβλία.

Ένας δίσκος που έπρεπε να είχατε ήδη αποκτήσει.

“Εγώ δεν έχω φίλους
και μόνη μου μιλώ
εσύ που έχεις χίλιους για να παίζεις
για στείλε κι από δω.

Περπάτα λίγο δίπλα μου
ο κόσμος να μας δει
και όλοι να νομίζουνε, αστέρι μου
πως είμαστε μαζί.

Και πάμε, αν θέλεις, μια βραδιά
μια βόλτα ως τον Πειραιά
Σαρωνικό αστέρι μου, παλάτι μου
να κάνω το κομμάτι μου.

Εγώ δεν έχω φίλους
κι ο χρόνος τιμωρεί
αυτούς που προσπεράσανε και χάσανε
μια νύχτα τη ζωή.”

Legend 2009