Ακούμε: Μελίνα Κανά και Λεωνίδα Μπαλάφα

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Λεωνίδας Μπαλάφας - "Ταξίδι για να σε βρω" (Virus Music 2009)
Ήταν πέρυσι στη μουσική σκηνή Οξυγόνο, που ένας νέος τραγουδιστής μας άφηνε άφωνους με την αισθαντικότητα στην ερμηνεία ενός τραγουδιού δύσκολου του Σταμάτη Κραουνάκη με τίτλο «οι φίλοι μου». Για όσους παρακολουθούσαν τα ριάλιτυ δεν τους ήταν άγνωστος. Ο Λεωνίδας Μπαλάφας, νικητής του 4ου Fame Story, με ένα σινγκλ στο ενεργητικό του κέρδιζε το κοινό με τις live εμφανίσεις του. Ο πρώτος του ολοκληρωμένος δίσκος ήρθε να επισφραγίσει την μέχρι τώρα πετυχημένη πορεία του στα μουσικά δρώμενα και να μας κάνει να μιλάμε για ακόμη μία φορά για τη γενιά του 2010. Μια γενιά με ήχο δικό της και τσαμπουκά.

«Ταξίδι για να σε βρω» ο τίτλος του δίσκου και το ομότιτλο τραγούδι ήδη έχει κερδίσει και έχει γίνει χιτ. Ο Μπαλάφας συνθέτει, γράφει στίχους και ερμηνεύει με το δικό του στυλ που κινείται από την αισθαντικότητα και τον ερωτισμό μέχρι την κυνικότητα. Η ερμηνεία του ρέει και δεν οδηγείται σε υπερβολές. Ενδιαφέρουσα η στιχουργική του δεινότητα στο να χειρίζεται απλές φράσεις πλάθοντας ισχυρές εικόνες. Στίχους γράφει και ο Στέλιος Κάτσαρης συμβάλλοντας στην αρμονικότητα του δίσκου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα τραγούδια «Κοτλέ Σακάκι», «Happy End» με τη δύναμη των εικόνων και την τόλμη τους. Η θεματολογία δεν ξεφεύγει τις εξομολογήσεις, το πάγιο θέμα του έρωτα αλλά χωρίς ίχνος μελούρας που το χρωστά στην ερμηνεία του, ο Μπαλάφας μας δίνει ένα πολύ καλό δείγμα της γραφής και της καλλιτεχνικής του υπόστασης, που υπερτερεί αρκετά από το πρώτο του σίνγκλ. Η μουσική χαρωπή, μελωδική αντλεί στοιχεία από τη ροκ, τη jazz αλλά ακόμα και την παραδοσιακή μουσική, ενώ οι γεμάτες ενορχηστρώσεις αφήνουν τον ακροατή χορτάτο. Η επιλογή της Νατάσας Μινδρινού στο «τι κρύβει αυτή η σιωπή» είναι από τα ατού του δίσκου.

Δε μιλάμε εύκολα με ωραία λόγια για παίχτες ριάλιτι όμως η πορεία και η σεμνή παρουσία του Μπαλάφα καταφέρνουν να υπερκεράσουν στη μνήμη μας το ότι πήρε μέρος σε ένα τέτοιο παιχνίδι και εντέλει καταρρίπτει την καχυποψία ότι όποιος χρησιμοποιεί τέτοιου είδους διαφήμιση είναι εφήμερος. Εν αναμονή για το επόμενο βήμα αφηνόμαστε να μας ταξιδέψει με τη μποέμ διάθεση του ο Λεωνίδας Μπαλάφας.

Μελίνα Κανά - «Μόνο κόκκινο» (Lyra 2009)
Παλιά τα τραγούδια δοκιμάζονταν πρώτα σε live συναυλίες και μετά γινότανε δίσκοι. Στις μέρες μας συνηθίζεται το αντίστροφο. Κάποια επίσης τραγούδια στις συναυλίες είναι πιο δυνατά παιγμένα και ερμηνευμένα από ό, τι σε δίσκο. Φέτος, στις χειμερινές εμφανίσεις του Παντελή Θαλασσινού με τη Μελίνα Κανά, τραγούδια από τον καινούριο δίσκο τους είχανε την τιμητική τους και κέρδισαν άπαντες και μιλούσαμε για ένα δίσκο διαμάντι, με έναν Θαλασσινό σε μια εξαιρετικά δημιουργική φάση που έδεσε άψογα με τον ποιητικό λόγο του Θοδωρή Γκόνη.

Μιλούσαμε για μια Μελίνα Κανά στην καλύτερη και πιο ώριμη στιγμή της και για ήχο δυνατό, που σε ξεσήκωνε, σε ταξίδευε, σε οδηγούσε σε μελωδικά μονοπάτια, σε ανύψωνε. Και στα στόματα όλων ήταν η απορία πότε θα κυκλοφορήσει. Και κυκλοφόρησε. Και έχουμε ενστάσεις.

Στιχουργικά επιδέχεται πολλές αναγνώσεις, είναι εικονοπλαστικός και λυρικός. Ο Γκόνης δε μας απογοητεύει. Στα τρία τελευταία τραγούδια στίχους έχει γράψει ο Ηλίας Κατσούλης και η εσωτερικότητα τους είναι μοναδική. Ο Θαλασσινός μελοποίησε με πολύ αγάπη και μεράκι όλους τους στίχους δίνοντας μας τραγούδια πολύ δυνατά, που μας μένουν από την πρώτη ακρόαση και τα σιγοψιθυρίζουμε. Σε κάθε άκουσμα ανακαλύπτεις τη μαγεία και ενός ακόμη τραγουδιού, καθώς δεν είναι από τους δίσκους που διαλέγεις ένα με τρία και όλα τα άλλα τα ξεχνάς.

Η Μελίνα στουντιακά χάνει. Η ερμηνεία της χάνει σε πάθος και ένταση, όμως παραμένει σε καλή φόρμα, με το ζειμπέκικο «Ούτε μέση ούτε άκρη» να αποτελεί την κορυφαία ερμηνευτική της στιγμή στο δίσκο, και με το «Μόνο κόκκινο» να ακολουθεί. Ίσως στο γεγονός ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι πιο επίπεδο και ήσυχο να συνέβαλαν οι μίξεις που αποτελούν σημαντικό κομμάτι ενός δίσκου. Όμως, παρ’όλες τις ενστάσεις είναι ένας δίσκος που επιβάλλεται να αποκτήσετε καθώς εμπεριέχει πολύ καλές συνεργασίες και τραγούδια με στόφα να μείνουν κλασσικά στο χρόνο.